We hadden eerder aandacht voor zijn bizarre reportage zo'n twee weken geleden. Hij vroeg toen (waarschijnlijk) aan een moeder die net haar zoon was kwijt geraakt of ze de steun van "heel Oekraïne" voelde. Ze keek hem toen aan of hij ze nog wel allemaal op een rijtje heeft. En dat is waarschijnlijk de juiste vraag. Hoe lang houden figuren als Olaf Koens hun halve waarheden journaals nog vol? Hij zag er bij die eerdere reportage ook slecht en nerveus uit met een trillende hand.
Het laatste wat wij van de fact-fiction verteller zagen is een paar dagen geleden. Hij sparak met een uit Marioepol gevluchte oudere vrouw. Heel ongemakkelijk ogend was hij haar regelmatig, als troost, aan het aaien. Ze sprak over de verschrikkingen in Marioepol. Natuurlijk moest het als vanzelfsprekend gelden dat het (enkel) de Russen waren die daar verantwoordelijk voor waren, maar dat werd nergens gezegd. Ook niet door Koens. Maar toen het gesprek een beetje verder ging over Marioepol werd er geknipt en stopte de reportage vrij abrupt. Dus ook hier in Zaporozhe, net als het verhaal uit de Kharkov oblast, mag niet te lang duren, en wordt vrij abrupt afgeknipt. Waarom vraagt Koens niet gewoon: wie waren de gewelddadigen? Misschien deed hij het wel, maar was het antwoord niet voor uitzending geschikt. Misschien is het in Zaporozhe, gecontroleerd door het Kiev-regime, onmogelijk om vrij te spreken wie in Marioepol de ravage veroorzaakte. Kortom, de verhaaltjes van Koens wekken meer vragen op dan dat ze beantwoorden. Hoe lang kan iemand dusdanige praktijken volhouden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten