Moeder omgekomen kinderen schrijft brief aan First Lady Oekraïene

English version, HERE. .

23.08.14. De moeder van de omgekomen Kristina en oma van de omgekomen Kira, schrijft een brief aan de vrouw van Poroshenko, zelf ook moeder en spreekt erover met een jourmalist.

"Wie gaf de opdracht mijn kinderen te doden?"

V.l.n.r. Kristina, kleine Kira ("Kiroshka"), Natalya, vòòr het onheil.

"Het leven is opgehouden en verder is er niets meer"

Gorlovka, Zondag 27 juli. Ze waren al druk bezig om de stad te verlaten. Natalya (de moeder/oma) is thuis. "Onze koffers stonden al klaar, maar we konden nog geen manier vinden om weg te komen. Naar welk pension we ook belden, met een kleintje was het niet mogelijk. En de laatste twee dagen reden ook de treinen niet meer. Ik was al in staat om gewoon de straat op te rennen en een taxi aan te houden en ergens heen te gaan maakt niet uit waarheen.

En plots belt er een man die mensen uit Gorlovka haalt en die zei dat hij ons de volgende ochtend mee zou nemen. Ik ging naar het open raam van waaruit het pleintje te zien is. En ik belde gelijk mijn dochter, Kristina, om het goede nieuws mee te delen. Ze loopt op dat moment buiten met mijn kleindochtertje Kiroshka. "Kristina!", schreeuw ik door de telefoon. "Klaar, morgen om 9 uur vertrekken we. Eerst naar Swyatogorsk, en van daaruit naar Charkov, Dnjepropetrovsk of Odessa."

"Hoera! Morgen vertrekken we!"

Ze roept van blijdschap "Hoera! Kiroshka, morgen vertrekken we. Hoera, oma, morgen vertrekken we!" En ik vraag haar, "Kristina, waar zijn jullie?". Ze antwoordde dat ze op het pleintje zijn. "Veroer je niet", zei ik. En net als ik die woorden uitgesproken heb, werd het pleintje gebombardeerd met Grad.

"Eerste beschieting van de stad met dit soort wapens"

Het was de eerste beschieting van onze stad met dit soort wapens. Onploffing na onploffing, vuur, rook, alles. Het werd me waazig voor de ogen. Ik rende uit het huis: "Kira! Kristina! Kira! Krisitna!" Tegen de tijd dat ik bij het plein kwam werd het stil. Mijn kinderen trof ik niet. Vallend over de gaten van de bommen, pakte ik gras en zocht ik speelgoed. Maar ik vond niks en dacht dat alles in orde was. Er heerste bij mij slechts één gedachte, dat ze in de schuilkelder zijn."

Ik daarheen en vraag: "Waren mijn kinderen hier?" De mensen zien mijn paniek, duwden mij naar binnen en zeiden dat ja, er waren kinderen. In de schuilkelder was geen licht, en ik, daar al rondrennend, raakte ieders hoofd aan en schudde iedereens hand, om te checken. Ik zocht mijn kinderen en schreeuwde: "Kira! Kristina!". Niemand antwoordde. Ik voelde ze allemaal, en schreeuwde en riep tot in alle hoeken naar mijn kinderen. Later rende iemand naar buiten en kwam terug met een vrouwelijke arts. Ze injecteerde me met iets en zei me: "U maakt hier de mensen onrustig". En later zeiden ze me dat met mijn kinderen alles in orde is, en de kleine enkel haar hand bezeerd heeft.

Een paar uur later, toen het bombardement verstilde, en ik mij naar de kinderpoli haastte, want we hebben alles in de buurt: ons huis, de school, het plein, de kinder- en volwassenenpolikliniek, Heer, en een mortuarium op dit terrein. Op de kindpoli zeiden ze me dat ik bij de volwassenen moest kijken. Ik daarheen.

De telefoon begon te rinkelen...

En toen begonnen de telefoontjes van bekenden binnen te komen. "Ga naar het mortuarium, ga naar het mortuarium, ga naar het mortuarium." Ze hadden foto's gezien van mijn dode kinderen op het internet. Een fotograaf van "de Correspondent", die ter plekke was, heeft mijn gedode meiden vastgelegd en op het internet geplaatst. Het was de hel. In het mortuarium vond ik ook mijn meiden. Geïdentificeerd.

En daarna weer een bombardement, en de schuilkelder, waar niemand uit mocht vertrekken. 's-Ochtends ging ik weer naar het mortuarium. Maar ik mocht ze niet mee naar huis nemen. "Waarom zou je je kinderen twee keer laten bombarderen?", zeiden de doktoren tegen mij. Mocht ik ze maar mee naar huis nemen. Maar nee, van het mortuarium werden mijn meiden direct naar de begraafplaats gebracht.

Op 29 juli zijn mijn meiden heel snel begraven. Ze joegen me de hele tijd op: "Sneller, sneller", ze waren bang dat ze opnieuw zouden bombarderen. En dat was het. Daarna stond mijn leven stil en was er helemaal niks meer. Alles is leeg. Je huilt gewoon als een wolf, met niets om je heen. Helemaal niets.

Politici hebben besloten, dat ik geen moeder en geen grootmoeder kan zijn, dat we samen geen lol meer kunnen hebben, niet meer kunnen lachen. Dit hebben ze ons allemaal afgenomen. Ik huilde, huilde. Ik heb na de begrafenis de hele nacht op de begraafplaats geslapen. Alsof het wat uitmaakt, ze bombardereb toch overal en nergens."

"Als het geen ATO troepen waren, laten ze het dan bewijzen"

Op 1 Augustus kwam ik aan in Kiev, om de verantwoordelijken te vinden voor de moord op mijn meisjes. Het eerste wat ik deed was naar het kantoor van de president te gaan. Voor die deur stonden ook de moeders van soldaten. Ik wilde met ze praten. Ik had foto's van mijn meiden meegenomen en wilde met de moeders praten, ze zeggen dat er in Donbass ook moeders zijn, zoals zij, wiens zonen de oorlog in gaan.

Maar de beveiliging liet mij niet door. Hoewel ik gezegd had gewoon met die moeders te willen praten. Als antwoord kreeg ik dat de president beschermd word tegen terreuracties. Maar waarom beschermt men de president tegen mij en beschermde de president niet mijn kinderen? Dat de president opdracht geeft mijn kinderen te doden, dat wordt in dit land normaal gevonden? Waarom kunnen we niet gewoon leven, onze kinderen zien opgroeien, gewoon ademen? Mensen worden doodgeschoten, mensen worden vermoord, mensen gieten hun verdriet in tranen. Enkelen hiefen na de dood van hun naasten hun armen, ze weten niet hoe te handelen en hoe hier mee te leven.

Velen kunnen er mee leven. Ik niet. Want mijn kinderen leefden in een rechtstaat. Zonder het verklaren van de oorlog vinden er oorlogshandelingen plaats en worden wij doodgeschoten. Waarom worden onze rechten geschonden? Verklaar de oorlog, evacueer de mensen en voer oorlog. Maar dat gebeurt niet. Mensen worden aan hun lot overgelaten.

Velen denken, omdat we uit Donbass komen, en gebleven zijn, dat we een bepaalde kijk hebben. En niemand weet dat mensen gewoon vrede willen. Velen kunnen zelfs geen kant op. Vele ouderen, velen met kinderen. En zij worden gewoon gebombardeerd met "Grad", uit de lucht, op verschillende manieren. Ik wil weten wie toen op Gorlovka gevuurd heeft. Ik veronderstel dat dit de troepen van de ATO waren (Anti Terroristische Operatie van het Oekraïense leger). Maar als dit niet zo was, dat ze dat dan bewijzen. Zowel het leger van de ATO als van DNR (Volksrepubliek Donetsk). Dat ze het bewijs overleggen van hun schuld of onschuld. Ik wil dat het leger van de ATO bewijs overlegt dat hun Grad-installaties zondag 27 juli om 14:00 uur niet werkten en onse stad niet beschoten hebben!

Ik heb al een verklaring geschreven voor het Minister van Binnenlandse Zaken over de moord op Kristina en Kira als ook over de verspreiding van foto's van de onheilsplek. Ik heb een verklaring geschreven aan de Veiligheidsdienst van Oekraïene over de dood van Krisitna en Kira als een "terreurdaad". Ik wil dat ze gaan nadenken, wie ze bombarderen in deze steden. Waarom voeren ze geen andere operaties? En wat is dit voor een overheid, die mijn rechten niet beschermd heeft en het recht op leven van mijn kinderen? Wat moeten we met zo'n land, dat zijn burgers niet nodig heeft? een staat zonder mensen? Ze maken ons zelf af! Het zijn gewoon executies.

Ik wil dat de moeders en familie van de omgekomenen meedoen en ook verklaringen insturen en strijden. Ik bereid ook een verklaring voor bij de militaire aanklager. Ik moet de juiste procedure te weten komen, zodat alles correct gedaan kan worden. Zelfs bij de binnenlandse veiligheidsdienst wisten ze niet hoe ze onze verklaring moesten behandelen en registreren. Zo ook bij de politie, zelfs de hoogste rangen moesten navraag doen hoe er mee om te gaan, daar we niet eerder oorlog hadden en de staat vroeger geen mensen dood schoot. Maar nu de staat zich zo'n vrijheid toegeëigend heeft, zoals het doodschieten van massa's mensen, laat ze daar dan ook over verklaren.

"Ik heb mijn meiden zelf begraven"

Vraag: U zegt dat u de meisjes na het bombardement niet gezien heeft. Weet u wie de lichamen van uw kinderen meegenomen heeft?

Dat was de plaatselijke bewoner, Sergei. Hij liep voorbij en zag mijn stervende meisjes op de grond. Hij heeft ze meegenomen naar het mortuarium. Dat zei hij bij het mortuarium, zodat de meiden niet uit elkaar gehaald zouden worden. Via internet probeerde ik met hem in contact te komen en dat lukte. Hij kwam op de dag van de begrafenis. Toen heb ik zijn achternaam niet gevraagd. Ik weet enkel zijn voornaam, Sergei en dat hij drie kinderen heeft, jongens van 14 en 4 en een meisje van 13.

We hebben elkaar gebeld maar vanaf 5 Augustus krijg ik hem niet meer te pakken. Ik wil hem heel graag weer vinden en daarna nooit meer kwijtraken. Ik maak me ernstig zorgen om hem. Er wordt daar immers weer gebombardeerd. Hij is mij heel dierbaar geworden, en ik ben hem weer kwijt geraakt. (Ze huilt) Toen ik daar was, belde hij me zelf elke dag.

Immers, toen de meisjes omkwamen, was ik niet in staat om ook maar ergens aan te denken. Ik zat ook dag en nacht in de schuilkelder. Ook voor de identificereing vertrok ik niet uit mijn huis, maar uit de bomkelder. Naar de begrafenis kwam ook bijna niemand, omdat de meesten immers gevlucht waren, en degenen die er nog waren, waren gewoon bang voor de bommen. Ik heb mijn meisjes zelf begraven.

Vraag: Natalya, vertel ons, wat voor een meisjes waren Kristina en Kira?

Wij hadden een gelukkig leven, en in ons huis was altijd lol en er waren vrienden. De meisjes studeerden, waren druk. We maakten nooit ruzie. We leefden ons gelukkige leven in een klein stadje. Krisitna was een slimmerd. Ze heeft het instituut van Gorlovka afgemaakt, buitenlandse talen. Ze wilde veel bereiken in haar leven. Ze hield heel veel van haar meisje Kiroshka, ze verheugde zich zo op haar geboorte. Nog toen ze met een dikke buik rondliep, zei ze al de hele tijd: "Wanneer komt Kiroshka te voorschijn?". Ze wist al hoe ze de kleine zou noemen, hoe ze zou zijn.

Toen kleine Kira geboren werd, liet Kristina haar niet los. Kira zong de hele tijd liedjes. 's-Ochtends werd ze wakker en vanuit haar slaapkamer riep ze: "Ba! Ba!" En begon ze liedjes te zingen. De buren moesten lachen. Want we zongen vanaf de eerste dag liedjes voor haar. De buren vroegen ons, wie er bij ons zo zingt?

Ik zong, Kristina zong. Franse liedjes zette ze op, en Kirotshka begom al mee te brabbelen. Toen ze 6 maanden was zaten we op haar tandjes te wachten. 's-Ochtends stonden we op en keken we in haar mondje, hopende een tandje te zien. De arts vertelde ons de hele tijd dat kinderen zonder tanden niet bestaan en dat we moesten ophouden te kijken en dat ze vanzelf zouden komen. Maar ze zijn nooit doorgekomen.

Ik heb nog steeds het gevoel dat ze buiten aan het wandelen zijn en zo terugkomen, en ik zal dan in de avond grommen dat ze weer zo laat zijn thuisgekomen en dat het tijd is voor het badje. Telkens als ze te laat waren, kwamen ze en schreeuwden ze: "Hoera, oma, we hebben leren kruipen!", of "Hoera! Oma, we hebben leren lopen!" Kiroshka had net leren lopen. Op dit pleintje liepen ze 2-3 keer per dag. Ze waren daar niet weg te krijgen. Daar, op dat grasveldje, hebben ze leren kruipen en lopen. Ze leefden op dat pleint en stierven er.

Krisitna leefde het leven. Ze hield van het leven, telkens vooruit en vooruit. Zelfs onze Kiroshka werd voortijdig geboren. In de achtste maand van de zwangerschap.

Hoe gaat u met zo'n tragedie om?

Ik val op het gras en huil als een wolf, en als er mensen verschijnen sta ik op en houd ik me in. Ik ga de stad uit en huil weer. Eerst was van alles nodig: je liep een winkel door en had een knijper nodig, en een stukje speelgoed. En nu - niets. Je gaat en je hebt niets nodig, helemaal niets. (huilt) Zelf heb je geen trek, hoef je niks te drinken, zelfs deze schoonheid heb je niet nodig. En deze kinderen... overal kinderen.

Het was ons gelukt Dasha twee dagen ervoor weg te sturen. Toen zij hoorde dat Kristina en Kira overleden waren schreeuwde ze het uit, dat ze mensen haat. Ze huilde over de telefoon, wilde terug naar Gorlovka. In die nacht, dat ik bij het graf sliep, kon Dasha me niet per telefoon bereiken. En de volgende dag in tranen zegt ze: "Mamma, ik kom". Mijn hart stond bijna stil. "Dasha, ik zal de telefoon opnemen, maar kom niet deze kant op". En toen de verbinding verbroken was, rende ik op volle snelheid de weg op om verbinding te krijgen. Ik was bang dat ze naar Gorlovka zou komen. Ik was bang haar kwijt te raken. Immers, Dasha en ik hebben naast Kristina en Kira niemand. Geen oma, geen opa. Geen familie. Het waren enkel wij met elkaar, ik, Dasha, Kristina en Kiroshka. Nu zijn wij met zijn tweeën, ik met Dasha, op deze wereld achtergebleven.

Ik las eens één van de commentaren van Marina Poroshenko, waarin ze zegt dat haar favoriete bezigheid het vertroetelen van haar man en kinderen is. Vraag mevrouw Poroshenko wie ik nu moet vertroetelen, nu mijn kinderen gedood zijn. Zij dankt de Oekraïense moeders dat zij hun zonen tot goed patriotten opgevoed hebben. Waarom zijn de zonen van de parlementsleden en van anderen die hoge posten bekleden, niet daar, in de oorlog? Waarom sturen ze jongentjes die helemaal niets begrijpen?

Voor mij is het heel belangrijk dat ze mijn brief ziet. Ergens zal ze naar haar werk gaan, ergens zal ze met iets bezig zijn. Ik wil gewoon, dat ze mijn brief leest, met de vragen die ik haar wil stellen.



Geachte Mevrouw Marina!

Mijn kindjes zijn gedood. Mijn vogeltjes zijn vermoord, mijn duifjes. Vraagt u uw echtgenoot, WAAROM?

Waarom, als uw kleine kinderen kunnen lachen, studeren, wordt mijn kinderen het recht ontnomen vrolijk te zijn, lief te hebben, te ademen, te leven?

Waarom? Mijn beste, WAAROM?

Waarom worden mijn vogeltjes, duifjes, bruut vermoord, wordt hun lichaam, hun hart in stukken uit elkaar gescheurd? Wie geeft zulke orders?

Welk beest heeft geen hart, geen gezond beoordelingsvermogen? Waarom is hij niet bang voor moedertranen, voor verdoemenis? Waarom beslist hij het lot van vele mensen?

Vraag het mijn beste!

Wie zit er te wachten op zo'n eenheid van staat? Een staat die zijn zonen een oorlog in stuurt om oorlog te voeren met zijn broeders. Een staat die bevel geeft haar dochters te doden. Een staat die zijn moeders niet respecteert, hen het kostbaarste afneemt. Vraagt u hem.

Moeder van beestachtig vermoorde meisjes. Moeder Natalya.



Vertaling uit het Russisch en Engels: www.blikopnosjournaal.blogspot.nl Lees het hele verhaal, na in het Engels, HIER. Of het origineel in het RUSSISCH.