Blik is terug in Nederland na 2 weken WK-beleving in Rusland. We willen even terugkomen op ons bezoek aan Repino bij St.petersburg, waar we op zoek gingen naar het Engelse team. We hebben inmiddels via twee goede bronnen het volgende verhaal voor u. het Engelse team heeft éénmaal een tour gemaakt langs de hoogtepunten in het centrum van St.Petersburg. Media waren daarbij niet aanwezig. Het team werd begeleid door twee gidsen. De bus stopte op verschillende plaatsen en leidde het team uiteindelijk naar de Hermitage waar ze enkele zalen bezocht hebben.
Er was voorafgaand aan het bezoek overleg op hoog niveau betreffende de toe te passen veiligheidsmaatregelen. De museum directeur vond het afsluiten van het museum voor de rust van het team niet nodig, omdat de veiligheid voor alle bezoekers hem even belangrijk is en die is goed geregeld in de Hermitage. Het Engelse team bewoog zich derhalve tussen het reguliere publiek, waarbij er wel een "understanding" was dat het publiek niet om handtekeningen en dergelijjke ging vragen.
Engelse bus voor hun hotel, Forest Mix, in het mooie kustplaatsje Repink, een 20-tal kilometers boven St.Petersburg aan de Finse Golf. Foto: Blik op NOS-journaal
Analyse Blik op NOS-journaal
Wat is nou eigenlijk de betekenis van een WK? Als je enkel de Nederlandse, Engelse, of in algemene zin, Westerse tv, zou kijken, zou je denken dat dat het pure voetbalspel is. Als je de Russische tv kijkt is het voetbalspelletje ook belangrijk, maar de verbroedering van de supporters misschien nog wel veel belangrijker, een aspect dat in het Westen bij dit WK hardnekkig vermeden wordt.
Wat betekent het nou dat het pure genieten van het Engelse team in Rusland, de ether niet mag halen? En wat betekent dat feestvieren van alle landen door elkaar, rond de wedstrijden? Aan de ene kant zou je kunnen zeggen, het is goedkoop vertier met drank, verkleden, nationalisme, en na afloop voor alle landen op één na, een kater. Maar je kunt het ook zien als het mooiste internationale feest dat er is dat gevierd wordt rond een balspelletje. Waarbij het volk de agressie en het wanbeleid van het Westen laat voor wat het is en de wereldbevolking de vrede en de vriendschap viert, onafhankelijk van nogmaals, de leiders. Omdat de Hollandse pers het niet doet, geeft Blik u nog twee kiekjes van het feest rond Zweden - Zwitserland in St.Petersburg.
Mexicaanse Mariachi met Russische schone voor de wedstrijd Zweden-Zwitserland. Foto: Blik op NOS-journaal
Misschien dat we er nog een apart artikel aan gaan wijden, maar tussen de Russen en de Mexicanen zit het wel goed. Via onze correspondenten en ook via facebook is horen we van Mexicanen die niet uit Rusland willen vertrekken ("Hier ben ik een bezienswaardigheid, in Mexico ben ik weer één van de vele zongebruinden"), die op verjaardagspartijen worden uitgenodigd om mee te vieren met Champagne en caviaar, en de vele romances die ontstaan. Ook serieuze.
Meisje uit Hong Kong is klaar voor Zweden-Zwitserland. Foto: Blik op NOS-journaal.
Blik is in twee weken tijd welgeteld 0 Nederlanders tegengekomen. Alle andere nationaliteiten waren daar, met name veel Amerikanen, Chinesen, Japanners, en natuurlijk de Latijns Amerikanen, maar West Europa was matig vertegenwoordigd, en Nederland dus 0,0.
Slim
De Engelsen hebben zeer slim voor Repino gekozen. Waar het in Moskou en zuidelijkere regionen flink warm wordt, is het in Repino onder de 20 graden; ideaal om lekker stevig te trainen. Wellicht is dit wel net het verschil. Verder is het nieuwe Novitjok schandaal geen toeval. Net nu door begint te sijpelen hoe goed toeven het is in Rusland, en in plaats van om dat te tonen, lijkt hopeloos teruggegrepen te moeten worden op "Russische gifgas". De giftigheid van de Britse pers en macht spat er weer af.
De kranten weten niet meer hoe ze moeten kronkelen met dit zeer verwarde bericht over die (zogenaamde?) vergiftiging.
BeantwoordenVerwijderenWanneer zeggen ze eens dat dit vergif, novitjok, al dodelijk is bij de kleinste hoeveelheid.
En waarom word de nabijheid (pakweg 10 km)van dat bedrijf dat zich specialiseert in chemische wapens niet bij naam genoemd?
Zij raakte in een coma, hij gedroeg zich plots als een zombie: hoe een onschuldig koppel per ongeluk vergiftigd raakte
En hoezo moet Rusland dit oplossen of willen ze hiermee een valletje opzetten om bij Rusland ongewild een schuldbekentenis uit te lokken: - "De Russische staat zou dit kwaad kunnen corrigeren”, zei Wallace nog aan BBC Radio 4. “Ze zouden ons kunnen zeggen wat er gebeurd is... Zij zijn het die alles kunnen ophelderen om mensen veilig te houden.” - "
Ik heb zin in BRABEL, Matt, en ik was tot nu toe niet erg met Belgie begaan, maar hoop nu op hun overwinning: schitterende karakterwinst op Japan, en Brazilianen zijn me wat arrogant.
BeantwoordenVerwijderenHet enige waarom ik het de Brazilianen zou gunnen is hun gote en kleurrijke legoen; dat is bij de Belgen, zoals bij alle EU-landen, toch wel erg mager (om het mild te zeggen)...
Ik help je mee hopen Blik, maar persoonlijk zijn mijn verwachtingen niet zo hoog meer na de belabberde eerste helft tegen Japan. Van Brazilië wordt meer verwacht dus die halen alles uit de kast om te winnen en dat gaan de Belgen natuurlijk ook doen maar of ze voldoende kwaliteit hebben is de vraag.
VerwijderenNeemt natuurlijk niet weg dat het een zeer spannende wedstrijd kan worden.
Er wordt vanuit gegaan dat er nu ruim 5000 Belgen gaan kijken in Rusland, bij de wedstrijd tegen Engeland waren dat 4000 supporters, tegen Japan nog geen 1000, maar daar hadden de Belgen van te voren gedacht dat dit een makkie zou zijn. Ze hebben geluk gehad.
Mijn pronostiek, die ik bij aanvang van dit toernooi heb opgesteld is: finale tussen Engeland en België en België verliest met 2-1. (toen heb ik ook dat cartoon gemaakt). Plaats 3 en 4 zijn Frankrijk en Duitsland. Hier heb ik me al misrekend, Duitsland is al naar huis.
Deze off tpopic gaat wel wat ver van ons onderwerp.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik vind dit soort 'openbare biecht'wel interessant.
Omdat ik niet weet of het voor iedereen toegankelijk is, plaats ik hier het hele artikel.
Haal maar weg als het niks is, Blik.
Van gepest tot bij het clubje van populaire meiden: het coming of age verhaal van Jildou van der Bijl
De middelbareschooltijd van Linda-hoofdredacteur Jildou van der Bijl is klassieke coming of age. Belangrijkste gebeurtenis: de toelating tot het fietsenhok.
Aimée Kiene 5 juli 2018, 17:20
Als Jildou van der Bijl (hoofdredacteur Linda, 46) terugdenkt aan hoe zij in 1983 het KWC College in Culemborg binnenstapte, denkt ze aan ‘een heel klein meisje met een heel groot vraagteken boven haar hoofd’. Op de basisschool in Tiel was ze gepest (‘Ik was dikkig, braaf, wist niet wat ik terug moest zeggen’), hier in Culemborg moest alles gaan veranderen. Maar hoe?
Ze zegt: ‘Ik was 11, en ik wist niks. Ik begreep de sociale codes niet, ik was onhandig. Ik weet nog dat er een carnavalsliedje was waar het woord pijpen in voorkwam. Ik wist niet wat dat betekende en belde de Kindertelefoon. In die tijd was er reclame op tv, dat je de kindertelefoon voor alles kon bellen. ‘Ja, hallo’, zei ik, ‘Wat is pijpen?’ Aan de andere kant hoorde ik een man schrikken: ‘Eh, nou ja, jeetje, dat is als de vrouw met haar mond om de piemel...’ Ik: ‘Oké, dankuwel.’ En toen hing ik snel op.
Op haar nieuwe school in Culemborg wilde ze een frisse start maken, maar dat ging niet van de ene op de andere dag. De eerste tijd greep ze terug op waar ze wél goed in was: ‘Leren, dat kon ik, op de basisschool hoorde ik bij de besten van de klas. Dus ging ik voor een 10. Bij een onverwachte overhoring barstte ik in huilen uit, bang om een onvoldoende te halen. Dat eerste jaar was ik totaal nog niet op mijn plek.’
Totdat de 11-jarige Jildou eens goed ging kijken naar de zelfverzekerde, populaire meisjes, op hun vaste plek in het fietsenhok. ‘Ik wilde ook zulke vriendinnen, ik wilde óók lachen. Dus liet ik mijn haar afknippen, mijn vader had tranen in zijn ogen toen ik met kort haar thuis kwam, en plakte het omhoog met zeep. Ik ging afvallen, deed het brooddieet met mijn moeder, dat was toen in de mode. Mijn moeder maakte mijn kleding tot die tijd zelf, dat wilde ik niet meer. Het klinkt allemaal heel berekenend, hè, en dat was het ook wel een beetje. Ik ging het gedrag van die meisjes bestuderen, proberen ook zo te zijn. Of misschien was ik van binnen al zo, maar durfde ik het nog niet te laten zien.’
In een pauze komt dan ineens de populaire Carina naar haar toe lopen. Ze zegt: ‘Kom Jil, kom bij óns staan.’ Dat moment zal ze nooit meer vergeten, al realiseert ze zich nu dat dat misschien wat dramatisch klinkt: ‘Ik weet nog dat ik dacht: het is niet eerlijk dat ik nu in mijn eentje over mag steken. Dus vroeg ik mijn vriendinnen in de aula om toestemming: als ik naar de fietsenstalling ga, vergeven jullie mij dat? Vinden jullie me dan nog leuk? Zij zeiden: natuurlijk, dat moet je doen! Dat snappen we. Als één van hen was gevraagd, hadden ze het ook gedaan.’
Jeugdfoto van Jildou van der Bijl. Foto Eigen archief
Wat trok je zo aan in de populaire meisjes?
‘Hun zelfverzekerdheid. En ik weet eigenlijk niet of de beschrijving populair/niet populair wel klopt, misschien was meer een kwestie van: wie was al zichzelf, wie had zichzelf al gevonden? Natuurlijk bleek dat soms nog tegen te vallen, en overschreeuwden ze zichzelf, maar in mijn ogen was er een wereld van onzekere meisjes en van zelfverzekerde meisjes. Ik bewoog me daar tussenin, tot ik mocht oversteken. Fascinerend, toch? Ik denk dat ik, als ik dit niet zo bewust had meegemaakt, nooit een goede bladenmaker had kunnen worden. Dat gevoel, dat ongemak, dat je ergens niet helemaal hoort, dat kennen we allemaal. Als ik de Linda maak, let ik altijd op: is dit niet allemaal te perfect? Ik wil niet alleen maar lange, dunne, mooie vrouwen in het blad. Ik zou het heel ingewikkeld vinden om een blad te maken dat alleen een ideale wereld laat zien.’
Ik heb Merchants of doubt gezien, nog niet helemaal, maar ik vind het een aanrader. Het zit boordevol informatie.
BeantwoordenVerwijderenHalverwege legt een goochelaar uit dat hij mensen kan bedriegen totdat mensen, soms spontaan, achter de truc komen. Daarna doorzien ze de truc altijd.
Zo werkt dat ook met het nieuws. Mensen die niet inzien dat ze elke dag niet geïnformeerd worden, maar bedrogen worden, totdat ze inzien hoe ze bedrogen worden. Daarna doorzien ze het bedrog altijd.
Wel is er een verschil tussen goochelaars en de corporate media: bij goochelaars voel ik mij nooit bedrogen, bij de corporate media altijd.
Het volgende is wat pedant en off topic, en nog een lange quote ook (die ik hier eerder heb geplaatst), maar Thomas Kuhn heeft ooit eens uitgelegd hoe de media de lezer bedriegt in de volgende quote:
VerwijderenThe following excerpt is from The Structure of Scientific Revolutions by Thomas Kuhn. It describes an experiment carried out by J.S. Bruner and Leo Postman, the results of which were published in 1949 titled “On the Perception of Incongruity: A Paradigm”.
In a psychological experiment that deserves to be far better known outside the trade, Bruner and Postman asked experimental subjects to identify on short and controlled exposure a series of playing cards. Many of the cards were normal, but some were made anomalous, e.g., a red six of spades and black four of hearts. Each experimental run was constituted by the display of a single card to a single subject in a series of gradually increased exposures. After each exposure the subject was asked what he had seen, and the run was terminated by two successive correct identifications.
Even on the shortest exposures many subjects identified most of the cards, and after a small increase all the subjects identified them all. For the normal cards these identifications were usually correct, but the anomalous cards were almost always identified, without apparent hesitation or puzzlement, as normal. The black four of hearts might, for example, be identified as the four of either spades or hearts. Without any awareness of trouble, it was immediately fitted to one of the conceptual categories prepared by prior experience. One would not even like to say that the subjects had seen something different from what they identified. With a further increase of exposure to the anomalous cards, subjects did begin to hesitate and to display awareness of anomaly. Exposed, for example, to the red six of spades, some would say: That’s the six of spades, but there’s something wrong with it – the black has a red border. Further increase of exposure resulted in still more hesitation and confusion until finally, and sometimes quite suddenly, most subjects would produce the correct identification without hesitation. Moreover, after doing this with two or three of the anomalous cards, they would have little further difficulty with the others. A few subjects, however, were never able to make the requisite adjustment of their categories. Even at forty times the average exposure required to recognize normal cards for what they were, more than 10 per cent of the anomalous cards were not correctly identified. And the subjects who then failed often experienced acute personal distress. One of them exclaimed: “I can’t make the suit out, whatever it is. It didn’t even look like a card that time. I don’t know what color it is now or whether it’s a spade or a heart. I’m not even sure now what a spade looks like. My God!”
BeantwoordenVerwijderenWat een hoop poep verhalen hier . Ga eens werken kut lui volk. En Pipo Huib, ik sla al je tanden uit je muil als je aan mijn portomonee komt vandaag. Rot maar op naar Rusland. Kun je Putin van achter op zijn ster nemen. Vieze vuile homo en Putin rete likker.