Yankee Go Home. Too much CO2 pollution. For Nothing. Stop occupation of Germany. Russia is gone from Germany. Now it's time for you to go home as well. We don't want you anymore. Respect for the unpaid demonstrators. Not for the soldiers and killers for money.
Putin kwam 3 uur 's nachts aan en verordeneerde directe uitbetalingen aan getroffen gezinnen en dat de opbouw met spoed aanvangt. De zomer is kort in Irkoets en de winter komt snel; er is dus weinig tijd om te voorkomen dat de mensen als de kou intreedt, in tenten zitten. Bekijk de beelden HIER.
Nederland ten top? Haat en nijd onder de hondenuitlaatservices in Amsterdam. “Maar ik merk dat ik er niet tegen kan als mensen zich niet aan regels houden.” Paul Borgman maakt foto's en geeft mensen aan die zonder vergunning vijf honden uitlaten. Sinds wanneer heb je voor het uitlaten van vijf honden een vergunning nodig?? Nederland vergunningenland! “NSB-gedrag” Lees het hele verhaal, HIER; of als de link niet werkt, legaal of malafide, onderstaand.
PlusReportage
Malafide praktijken uitlaatservices: wie mag hier de honden uitlaten?
De sfeer onder hondenuitlaatservices in het Amsterdamse Bos is grimmig sinds er malafide collega’s zonder vergunning rondlopen. De gemeente doet vooralsnog weinig. ‘De boswachter zegt dat hij gaat kijken, maar daarna hoor ik niets.’
Tom GrosfeldPaul Borgman (54) van hondenuitlaatservice Woef! laat vijf honden uit in het Amsterdamse Bos. BEELD DINGENA MOL “Luna, meekomen. Bikkel, kom eens uit die bosjes. Hup, hup, hup,” roept Paul Borgmann (54) op dwingende toon.
Intussen klemt hij zijn hand stevig om de hondenriem waarmee hij een andere druktemaker in het gareel probeert te houden. Om zijn nek bungelt een touw met daaraan nog eens vijf riemen. Hij gebruikt ze nauwelijks tijdens het wandelen, hij laat de honden liever vrijuit rondrennen.
Borgmann is in werktenue: een legerprint T-shirt met op de achterkant in feloranje letters de naam van zijn eenmansbedrijf: Hondenuitlaatservice Woef!.
Borgmann is elke dag op dezelfde plek in het bos: de parkeerplaats bij de oude radartoren, dicht bij Schiphol en de A9 die vanuit Badhoevedorp door het bos snijdt. Daarvandaan maakt hij ’s ochtends, rond het middaguur en in de namiddag een wandeling van ruim een uur, steeds met vijf honden. Hij haalt ze op, zet ze in aparte hokken in zijn bestelbus, rijdt naar het bos, laat ze uit, maakt ze schoon en brengt ze terug.
“Mooi werk,” vindt Borgmann. “Prachtige natuur, frisse buitenlucht, leuke beestjes.” Al valt het hem soms zwaar: hij werkt negen uur per dag, want met twee wandelingen zou hij niet rondkomen. “Wat moet, dat moet.”
Beestjes van een ander
Borgmann werkt met een vaste klantenkring. Hij kent de honden door en door, de baasjes vertrouwen hem. Met korte commando’s houdt hij de roedel in toom. De honden mogen niet te diep in de omliggende bosjes struinen, moeten op de paden blijven en het liefst niet aan rondzwervende hondenpoep likken. Borgmann verliest ze geen seconde uit het oog. Natuurlijk, hij heeft acht jaar ervaring en veel cursussen gevolgd, maar het blijven toch de beestjes van een ander. Hij voelt zich verantwoordelijk, is extra alert.
Dan ziet Borgmann een vrouw die eveneens vijf honden uitlaat. Hij kent haar niet, maar spot haar elke dinsdag in het bos met dezelfde honden. Hij begroet haar vriendelijk, daarna: “Dat zou best eens een malafide hondenuitlater kunnen zijn.”
Paul Borgmann betaalt 800 euro per jaar om met vijf honden te lopen. BEELD DINGENA MOL
Wie Borgmann zo door het bos ziet wandelen, omringd door een groep blije honden, verwacht niet dat hij zich al jaren ontzettend druk maakt over malafide hondenuitlaatservices in het bos. Malafide klinkt zwaar, dat weet Borgmann ook, maar hij vindt wel dat de term klopt.
“Om als hondenuitlaatservice in het bos te mogen werken, moet je een vergunning hebben. Ik betaal 800 euro per jaar om met vijf honden te mogen lopen, anderen zelfs 1200 euro voor acht honden. Het probleem is alleen dat recreanten ook met vijf honden mogen lopen. Steeds vaker doen hondenuitlaatservices zonder vergunning zich voor als recreant. De boswachterij controleert nauwelijks op vergunningen, en als ze het doen, staan ze machteloos omdat ze niet kunnen bewijzen dat iemand een hondenuitlaatservice heeft. Zo iemand zegt gewoon: ‘Ik ben recreant, ik vraag hier geen geld voor.’”
Concurrentievervalsing
Borgmann en andere hondenuitlaatservices in het bos zien met lede ogen aan hoe mensen zonder vergunning kosten besparen en daarom hun diensten voor minder geld kunnen aanbieden. Albertje Duijst (52) van hondenuitlaatservice Gaat tie mee uit noemt het concurrentievervalsing.
“We zouden onze prijzen omhoog moeten gooien om de vergunningskosten te compenseren, maar worden gedwongen ze te verlagen omdat klanten anders overstappen naar een goedkopere concurrent. Om rond te komen, liep ik een ronde per dag, nu noodgedwongen twee.”
Tijdens bijeenkomsten met boswachters van het Amsterdamse Bos hebben Borgmann en zijn collega’s al meerdere keren hun onvrede geuit en aangestuurd op het aanscherpen van de regels voor recreanten: niet meer lopen met vijf, maar met maximaal drie honden. “Dat zou veel problemen oplossen,” zegt Borgmann: “Zo ontmoedig je om zonder vergunning door het bos te lopen, want met drie honden is de winstmarge veel te klein. Blijven ze met vijf honden lopen, kan een boswachter om een vergunning vragen en een eventuele boete uitschrijven.”
Oren en ogen
Hoewel gemeente Amsterdam, die over het beheer van het bos gaat, en de boswachters al jaren beloven de regels aan te passen, gebeurt er niets. Borgmann: “De communicatie verloopt uiterst moeizaam. Intussen zijn we al geruime tijd de dupe van deze maas in de wet.” De boswachterij wilde niet reageren op vragen van Het Parool, gemeenten Amstelveen en Amsterdam konden ook niet reageren: er zijn over deze kwestie raadsvragen gesteld door politieke partij Actief voor Amstelveen, die krijgen voorrang.
Zolang de regels niet worden aangepast, speelt Borgmann zelf voor boswachter. Hij noemt zich de ‘oren en ogen van het bos’. Wanneer hij vermoedt een hondenuitlaatservice zonder vergunning te zien, belt hij de boswachterij. “Ze worden gek van me, nemen bijna nooit meer op. Ik snap het wel, want ik bel elke dag. Maar het is goedbedoeld: door mijn observaties kunnen ze zo’n malafide hondenuitlater op heterdaad betrappen.”
Borgmann krijgt hulp van Eefa Doyle (43), eigenaar van hondenuitlaatservice Outlet, de grootste in het bos met 21 personeelsleden en meer dan tien vergunningen. Ze maakt foto’s van verdachte wandelaars en hun bestelbusjes en stuurt die naar de boswachterij. Ook de kentekens noteert ze. “Dan bel ik er achteraan en zeg: ‘Ze lopen nu daar en daar, in de buurt van dat pad. Je kunt haar over een uur op de parkeerplaats opwachten.’ De boswachter zegt dan wel dat hij gaat kijken, maar daarna hoor ik er niets meer van.”
Eefa Doyle, eigenaar van hondenuitlaatservice Outlet, is de grootste in het Amsterdamse Bos met 21 personeelsleden en tien vergunningen. BEELD DINGENA MOL
Borgmann en Doyle worden moedeloos van de lakse houding van de boswachters, al wil Doyle wel benadrukken dat ook zij met hun rug tegen de muur staan. “Ze zijn maar met zijn zevenen en werken in verschillende diensten. Vaak is er maar één boswachter die tijd heeft om vergunningen te controleren. Het bos is duizend hectare groot, als de boswachter in zuid is en ik betrap iemand in noord, gaat het niet lukken. Ze missen mankracht, de gemeente zou het aantal boswachters moeten uitbreiden.”
Uitsterfbeleid
Terwijl Borgmann zijn honden laat ravotten in een meertje, loopt aan de andere kant van het bos, nabij paviljoen Chez Favié, Karin (fictieve naam, 53) met vijf honden die kwispelend om haar heen dartelen. Ze is een zogenaamde malafide hondenuitlaatservice: ze staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, maar heeft geen vergunning om in het Amsterdamse Bos te lopen. Niet om kosten te besparen, maar omdat ze er geen krijgt. Het bos verstrekt namelijk geen vergunningen meer aan hondenuitlaatservices: de gemeente hanteert een uitsterfbeleid.
Dat wist Karin niet toen ze met haar bedrijf begon. Naar eigen zeggen wordt ze al ruim twee jaar van het kastje naar de muur gestuurd door de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. “Ze wijzen telkens naar elkaar en nadat ik jaren genegeerd ben, wisten ze me laatst te vertellen dat er een uitsterfbeleid was ingevoerd. Ik word dus gedwongen om illegaal door het bos te lopen, want mijn klanten willen niet dat ik met hun honden uitwijk naar een stadspark of strand. Ik snap dat gevestigde hondenuitlaatservices het oneerlijk vinden, maar ik moet ook geld verdienen.”
Extra op haar hoede is ze niet wanneer ze door het bos loopt. Ze wordt weleens aangehouden door een boswachter die vraagt of ze een hondenuitlaatservice is. “Dan zeg ik: ‘Nee, dit zijn mijn eigen honden.’ Of ik zeg dat ze van de buren zijn en dat ik ze als vriendendienst uitlaat. Ze kunnen me niets maken, want het valt niet te controleren.”
De uitlaatservice van Eefa Doyle mag ook met 8 honden en een begeleider wandelen.BEELD DINGENA MOL
Dat betekent niet dat Karin blij is met de huidige situatie. “Sommigen zullen zeggen dat ik 800 euro bespaar, maar ik zie het anders: ik loop jaarlijks 20.000 euro aan omzet mis. Ik wil namelijk geen vergunning voor vijf honden, maar voor acht. Nu maak ik gedwongen wandelingen met drie honden minder, dat kost bakken met geld.”
Niets van honden weten
Borgmann nadert inmiddels het einde van zijn wandeling. Hij houdt de tijd strak in de gaten, hij moet uiterlijk om half twee weer in zijn busje zitten. Plannen is heilig wanneer je drie rondes op een dag maakt. Onderweg heeft hij nog wat misstanden genoteerd, zoals een scooterrijder die door het bos reed: dat is verboden. Hij laat het maar gaan, de boswachters zullen toch niet opnemen.
Borgmann voelt zich sterk verbonden met het bos, het is toch de plek waar hij al acht jaar lang elke dag komt. Hij vertelt dat hij in de hondenuitlaatbranche terecht is gekomen uit noodzaak, omdat hij net een huis had gekocht en daarna ontslagen werd. Hij kwam als destijds 45-jarige werknemer niet makkelijk aan een nieuwe baan en moest een dure hypotheek aflossen: dan maar van zijn hobby zijn werk maken, dacht Borgmann.
Hij volgde een opleiding aan de Martin Gaus hondenschool, deed verschillende cursussen en kocht een bestelbus om de honden veilig in te vervoeren. “Als ik iets doe, doe ik het goed,” zegt Borgmann. “Dit vak is veel meer dan zomaar wat rondlopen met die beesten.
Borgmann ergert zich daarom aan de opportunisten die niets van honden weten maar wel op illegale wijze een centje bijverdienen in het Amsterdamse Bos. “Ik pik ze er zo tussenuit. Ze dragen geen bedrijfskleding, de honden hebben geen penning en de roedel is chaotisch, duikt steeds van het pad af de bosjes in. Het zijn vaak, met alle respect, vrouwen die thuis niets te doen hebben en met de honden van de buurtbewoners naar het bos gaan. Maar zij weten niets van het vak.”
Haat en nijd
Je zou kunnen stellen dat de sfeer wel eens beter is geweest in het bos. Iedereen lijkt boos te zijn. Op de boswachters, de gemeente en de mensen zonder vergunning. Albertje Duijst blikt met weemoed terug op de sfeer tijdens haar beginjaren: “We waren met de uitlaatservices een hechte groep, het was gezellig en ontspannen. Sommigen deden het wat beter dan anderen, namen het vak serieuzer, maar het was altijd harmonieus. Omdat iedereen elkaar kent en er geen nieuwe vergunningen meer worden uitgedeeld, zijn nieuwkomers met vijf honden per definitie verdacht. Of ze nou recreant zijn of malafide.”
‘Karin’ doet of ze het niet doorheeft, maar weet dat ze stiekem gefotografeerd en aangegeven wordt bij de boswachters. BEELD DINGENA MOL
De grimmige sfeer voelt Karin ook. Ze heeft met een aantal hondenuitlaatservices goed contact. Die hebben begrip voor haar situatie. Van anderen krijgt ze boze blikken wanneer ze door het bos loopt. Ze doet alsof ze het niet doorheeft, maar weet best dat ze stiekem gefotografeerd en aangegeven wordt bij de boswachters. “NSB-gedrag,” noemt Karin dat. “Je kunt toch met me in gesprek gaan, proberen de situatie vanuit mijn kant te bekijken? Al die haat en nijd maakt het voor niemand leuk.”
Honden overal
Hoewel het Amsterdamse Bos en de boswachters niets willen zeggen over het beleid omtrent vergunningen, weten de hondenuitlaatservices dat veel wandelaars in het bos klagen over de hoeveelheid honden die er worden uitgelaten. Personeel van Outlet krijgt bijvoorbeeld geregeld verwijtende blikken, of rechtstreekse klachten van wandelaars die vinden dat het uit de klauwen loopt met al die honden, weet Doyle. Daarom hanteert de gemeente vermoedelijk een uitsterfbeleid.
“Dat snap ik wel. Ik vind het jammer dat hondenuitlaatservices nu een deuk in hun imago oplopen door de drukte in het bos. Ik vermoed dat er hier minstens vijftien hondenuitlaatservices illegaal rondlopen. Dat zijn dagelijks 75 honden extra in het bos. Dat is te veel, het zou voor iedereen prettig zijn als ze zouden verdwijnen.”
Aan de andere kant, zo geeft Doyle toe, heeft bijna elke hondenuitlaatservice in het bos een wachtlijst. “De vraag is enorm. Ook wij moeten wel eens ‘nee’ verkopen.”
Slopende discussie
Op de website van Karin staat in grote letters dat ze geen honden meer aanneemt, maar de aanvragen blijven binnenstromen. “Daarom snap ik niet dat er zo moeilijk wordt gedaan over die vergunningen. Er is eerder een tekort aan hondenuitlaatservices dan een overschot. Daarnaast: het bos is groot genoeg. Ik kom vaak niet eens collega’s tegen tijdens een wandeling.”
Het wordt zo langzamerhand een slopende discussie. Dat vindt Borgmann ook. Al het gedoe vindt hij eigenlijk maar zonde van zijn tijd. Hij houdt van zijn werk, wil gewoon met de honden door het bos wandelen en genieten. “Maar ik merk dat ik er niet tegen kan als mensen zich niet aan regels houden.”
Hij zucht, loopt met zijn honden naar de bestelbus en laadt ze allemaal weer in. Hij gaat zo naar zijn huis in Amstelveen, de honden wassen. “Ik hoop dat de gemeente snel besluit om de regels aan te scherpen. Dan kan ik het onderwerp eindelijk laten rusten.”
Het is niet enkel de NOS of Nieuwsuur. Ook Bild, Telegraaf en AD en Pauw, ze weten niet wat ze moeten met de -ogenschijnlijk- prima sfeer en relatie tussen Trump en Putin.
Zoals we al eerder meldden, er gebeurt van alles op de G20, maar de zieltogende NOS wil of mag er niet aan. Het arme NOS-journaal is verworden tot een soort jeugdjournaal voor 6- jarigen.
De goede sfeer tussen Trump en Putin mag niet bekend worden, want wat moeten ze daar dan weer van maken? Dat de relatie te goed is? Ze weten dat ze zich dan helemaal belachelijk maken; dan rest er weinig anders dan het nog maar eens over de Oranje Leeuwinnen te hebben op de eikenprocessierups. Of de warmte natuurlijk. Dat de ijsverkopers het druk hebben. En dat u meer moet drinken. Proost!
Vergelijk dat eens met hoe wij, HIER, via EU-baas Juncker vertegenwoordigd worden. Loshangende stropdas en op zoek naar... naar wat eigenlijk? als je het weet, laat het in de comments weten.
De leiders van de wereld zaten "gezellig te dineren". De één dronk gezellig niks, de ander (Trump) dronk gezellig cola uit een wijnglas, en Putin maakte het helemaal bont, die dronk gezellig zijn eigen meegenomen groene thee uit zijn eigen meegenomen thermos mok. Zouden de Russen vresen dat ze in Japan geen goede groene thee hebben?
Of had het eerder te maken met de aanwezigheid van Theresa "Novichok" May?
Terwijl de hele wereld kijkt naar Osaka waar de wereldleiders elkaar vandaag ontmoeten in het kader van de G20, daar tasten de arme NOS kijkertjes in het duister. Putin en Trump hadden ook een ontmoeting met elkaar. Praten 1 uur en 20 minuten over alles wat er toe doet, maakten grapjes onderling. Op een vraag van Amerikaanse journalisten of Trump aan Putin ging vragen niet meer te mengen in de Amerikaanse verkiezingen, reageerde Trump hands on: "Please do not meddle anymore", met een grote glimlach. "In Amerika is er een probleem met journalisten; daar heb je in Rusland zeker geen last van.", "Jawel hoor", antwoordde Vladimir, "Hebben wij ook mee te maken". "We hebben een prima relatie en de resultaten van onze gesprekken zullen uitstekend zijn".
Marcel Gelauff, baas van het zieltogende en steeds infantielere NOS-journaal had het nieuws op de plank klaar liggen, getuige het programma op Teletekst:
Het Trump-Putin item stond gepland op plek 6. Goed verstopt, dat wel, maar het stond op de rol. We gingen er eens goed voor zitten, maar wat gebeurde? Meneer durfde het kennelijk niet aan.
Meer dan 10 minuten over klimaat. Bijna 5 minuten over een meisje dat niet meer vermist was, maar boven water gekomen was. Vijf minuten aan een gevonden meisje dus. Vijf minuten. Gelauff lukte het niet om het in 1 minuut samen te vatten. Vijf minuten. Dan een uitgebreide reportage over het laten exploderen van de resten van een brug in Genua, die vorig jaar (...) al ingestort was. Nog meer Italie over hun vrouwenvoetbalteam (...) en een sfeerrepoartage dat het warm was in Frankrijk: mensen moesten daar meer water drinken en een boer was daar onwel geworden. Geen woord over de ontmoeting tussen Trump en Putin.
1TV.ru
Dan schakelen we maar weer over naar het Russische journaal, HIER. Voor het echte nieuws voor volwassenen. Daar krijg je te zien hoe de heren Trump en Putin al zij aan zij richting de groepsfoto lopen, Trump Putin een vriendschappelijk rugklopje geeft, en Trump op de hem bekende wijze Putin de hand schudt en hem naar zich toe sleurt.
Putin nodigt Trump uit voor 9 Mei 2020, Overwinningsdag Parade
Tijdens het gesprek achter gesloten deuren heeft Vladimir Putin Donald Trump uitgenodigd (op minuut 8:10) aanwezig te zijn bij de Parade op 9 mei, Overwinningsdag. Trump heeft er "constructief" op gereageerd.
Lavrov gaf aan dat er nog veel verschil van mening is, heel veel, maar dat het in gesprek zijn met elkaar belangrijk en goed is.
Putin - Macron
Dit was een zeer hartelijke ontmoeting
Putin - May
Dit was een ijzige ontmoeting. "Leek wel op een scheidingszaak"
Donbass laat 4 Oekraiense krijgsgevangenen vrij
Er lijkt een piep klein beetje toenadering te komen tussen Donbass en Oekraiene. Dankzij bemiddeling, heeft Donbass 4 Oekraiense krijgsgevangenen vrijgelaten.
Luchthaven Sheremetevo nauwelijks bereikbaar: Regen!
Zucht Frankrijk onder verzengende hitte, de belangrijkste luchthaven van Moskou was eigenlijk enkel per express-trein te bereiken en nauwelijk met de auto.
Atoom-technologie tegen kanker
Het één na laatste item gaat over een technologie met straling en Kobalt 60 tegen kanker.
De Amerikanen geven Nederland de oekaze* grondtroepen te sturen naar Syrie. In elk normaal land zou zoiets tot debat, achtergronden en discussie leiden. Maar wie denkt dat deze oekaze onderwerp is bij 1 Vandaag, Dit is M, Nieuwsuur of Pauw? Mispoes! It's de Eikenprocessierups, STUPID! Die kwam plots, en het leek haast een gecoordineerde actie, naar boven als het onderwerp in zowel Nieuwsuur als bij Pauw. Uitgebreid! De achtergrond van het beestje, in welke boom hij te vinden is (de Eik, verrassend), dat je jeuk van hem kunt krijgen, etcetera.
Dat Nederland gebruikt wordt als proxie van de VS om daar mee te werken aan de ontbinding van Syrie als soevereine staat, niks daarover bij de staatsprogramma's.
Waarom de genoemde programma's Harald Doornbosch niet uitnodigen of laten inbellen, is ons niet bekend. Hij zit nu in Noord Syrie, bij de Koerden als we het goed begrijpen, en kan dus als geen ander de omstandigheden schetsen. Op Twitter in een draad van 28 tweets geeft hij overwegingen en achtergronden.
Geen oekaze om grondtroepen in Syrie te leveren, geen voorbeschouwing van Trump-Putin vandaag in Japan, maar... allemaal beestjes! De eikenprocessierups was gisteren onderwerp bij zowel Nieuwsuur als bij Pauw. Daarbij ging Pauw nu al in op de Presidentsverkiezingen in de VS in het volgende decennium in de VS. Anderhalf jaar van tevoren....
Luisteraars van Stand.nl wijzen massaal (80%+) het verzoek van de Amerikaanse ambassadeur Pete Hoekstra om Nederlandse troepen naar Syrie te sturen, af.
Stand.nl, van 9:30 tot 10:00 op NPO radio 1, was vroeger een programma waar luisteraars vrijelijk konden inbellen. Tegenwoordig is het programma verder gereguleerd en komen politici, militairen en andere "deskundigen", uit de eigen NPO "community" aan het woord.
Kortom, het laatste half uurtje vrij geluid dat tot voor kort nog kon, is ook geëlimineerd van de staatsradio.
ChristenUnie man Joël Voordewind mocht het woord voeren met een hartstochtelijk betoog om Hollandse troepen naar Noord Syrie te sturen, om de Koerden te helpen een democratische rechtstaat op te bouwen...
De enige twee landen die legaal in Syrie zitten, zijn Rusland en Iran. De Amerikanen zitten er illegaal. En de Nederlanders ook. Dit was verder geen item in de uitzending. Ook PNAC, Yinon Plan en Wesley Clarke werden sluw gemeden op de staatsradio. Geen slapende honden wakker maken.
Terwijl Stand.nl en Joëlleke Voordewind met het schuim op de bek het sturen van illegale troepen naar Syrië staan te promoten, in weerwil van het publiek dat daar falikant op tegen is, zijn er in Ramstein deze dagen mensen op de been om juist tegen Amerikaanse inmenging en drone-moorden in het buitenland te demonstreren.
Nou, daarom dus. Als je in Washington of New York pro-oorlog bent krijg je voordelen, economische voordelen, psychologische voordelen, etcetera. Zonder de nadelen.
In Den Haag is het weinig anders. De Sven Koopmansen en Bram van Ojikken "hofieren" de oorlogszuchtige Amerikanen. Niet onwaarschijnlijk dat zij diezelfde voordelen behalen.
De Telegraaf gaat weer helemaal het oude pad op als rond de oorlogsjaren: een enorme oost-nijd en Russofobie, en het regelrecht demoniseren van Rusland. We zijn het van de oud NSB wel gewend, maar het blijft elke keer toch weer even slikken bij zoveel hysterisch en gevaarlijk gezwets en gehets.
Olof van Joole is de auteur. Hoeveel hij betaald krijgt voor zijn pro-oorlog gehits, en of hij een agent is van AIVD of MIVD, weten wij niet. Wie het weet mag het zeggen. Maar onderstaande passage uit zijn hullucinant russofobe gezwets spreekt boekdelen:
Maar door de afgelopen jaren sterk toegenomen Russische dreiging komen de kanonnen ineens meer dan goed van pas.
Olof Von Joolen is defensie redacteur bij de oud NSB-krant. Of is hij communicatie-medewerker van Defensie bij de Telegraaf? En defensie is natuurlijk helemaal het goede woord niet als de troepen onder luid gejuich van Olof naar de Russische grens gestuurd worden. "Offensie" is een veel betere aanduiding.
Het zijn figuren als deze van Joolen die met hun werk de oorlogen mogelijk maken, die de hersentjes van de Telegraaf lezertjes moeten kneden. Het goede nieuws is: de zieltogende Telegraaf bereikt steeds minder mensen en bijna niemand gelooft ze nog. Het is vechten tegen de bierkaai voor types als van Joolen.
Toch nog een volle 45% laat zijn dochter volspuiten met een dubieus vaccin. Welk percentage van de ouders van jongens volgt de staatsadviezen? Ook wil men de leeftijd verlagen. Op de televisie benadrukte de woordvoerder dat het vooral gaat om de groepsimmuniteit. Als de jongens zich laten inspuiten, beschermen ze daarmee de meisjes. Hoe zou je dit soort beleid het beste kunnen omschrijven? Zijn er andere landen die de Anti-Peniskanker-Prik voeren, of is Nederland gidsland* / experimentland*?
Last week Dutch State tv broadcasted another episode of Danny Ghosen's documentary project "Slag Om Libanon" ("Battle on Lebanon"). Danny Ghosen is a Lebanese born Dutch man, at the age of 15 years left the troubles of Lebanon for Holland.
In his series "Battle on Lebanon", he pretends he considers moving back to his roots, but he seems to be doubting. The people are great, but the circumstances are still very harsh. Around this theme he talks to "common" Lebanese people. He does not touch any political themes in these chats. However, safe and sound back in Holland, in his Dutch editting room, he adds as a voice over a political statement implying that Assad is the reason of all the trouble. Danny Ghosen does not mention anybody else. It is Assad.
Do those people acting in his film feel that way too? We don't know, because the subject is never raised. At least, not in the broadcast version. It is just Danny adding this, back home in Holland.
Do those Lebanese people who seem to trust Danny, while chit-chatting with him, know that they are in fact actors in an Anglo-Zionist message? And that Danny Ghosen is making good money for that job?
We sent two tweets after Danny Ghosen's broadcast. Even gave him a compliment. But seemingly Danny was not pleased with it and the Dutch state-journalist blocked further communications in no-time.
Russia We remember Danny Ghosen also from a hit-piece where he was chasing Russian diplomats in The Hague after a traffic irregularity, for instance parking in a place where it is not allowed to park. It was in or around the Russia-Netherlands friendship year, that carried all the signs it had to be destroyed from upper-hand. Danny willingly collaborated for the cause.
Het is de hele week van 23 tot 30 juni feest in Steinwenden bij Ramstein. Maar op vrijdag en zaterdag "geht's wirklich los". Op vrijdagmiddag is in Kaiserslautern een bijeenkomst met klokkenluiders uit de boezem van het Amerikaanse leger. Die naar Irak gingen voor de vrede. Dachten ze. En terugkwamen als gedesilusioneerde veteranen. Op zaterdag vanaf 13:00 uur is er dan muziek, veel muziek voor de poorten van de Militaire Luchtmacht basis Ramstein.
De hele week is er gratis parkeren en camperen in Steinwenden, op een steenworp afstand van de basis, bij een boer die kostenloos en belangenloos zijn grond ter beschikking stelt die week voor de liefhebbers. Het belooft een geweldig feest te worden van mensen die het standrechtelijk executeren via een vanuit Ramstein bestuurde drone in een land ver weg, niet kies vinden.
Polen goes USA
Ondertussen kiest Polen voor Amerikaans LNG gas, voor de Amerikaanse F-35, en voor 2000 Amerikaanse militairen extra in hun land waarvoor de Polen in ieder geval de huisvesting gaan betalen. Het Amerikaanse gas is duurder en minder stabiel dan Russisch gas, maar dan heeft Polen wel Amerikaans gas. En dat vergoedt blijkbaar een hoop. Dan moet je niet zeuren dat het wat meer kost. Wat van ver komt is lekkerder. Een goeie buur is beter dan een verre vriend. Kunnen wij het systeem veranderen?
Martin Vrijland vindt dat je bij jezelf en je cirkeltje moet beginnen. Hij eindigt zijn betoog met een filmpje van een verzekeringsverkoper die op appel moet komen bij zijn baas.
Bild Zeitung gaat helemaal los op Iran...
Superlatieven komt het rioolblatt tekort om uit te halen naar Iran. juist als Premier Abe van Japan op bezoek is, vallen de Mulla's de schepen aan: "Terror aus Teheran" In de verknipte logica van het Duitse rioolblad, gaat Iran, als het voor het eerst sinds de jaren '70 bezocht wordt door Japan om zaken op te pikken, een Japans schip aanvallen...
Tankers in brand
Terwijl Abe in Iran is, wordt een boot met "aan Japan gerelateerde produkten" in de fik gestoken. Rarara wie kan daar nou achter zitten? Wie heeft daar belang bij? Kortom, cui bono? Daar zijn maar twee landen bij te bedenken waarbij het laatste stuk van de naam van het ene land klinkt als "hel" en van het andere land klinkt als "piraten".
Koens is Back!
Ondertussen probeert fun-fiction verspreider Olaf Koens (ja, ja, onze Olaf!) op de hem bekende wijze het discours van de Amerikanen ("Iran did it!") te verspreiden via Twitter, maar kijk HIER eens naar de reacties onder zijn fake-news verspreiding. Olafje wordt helemaal afgeslacht in de comments. Gaat hij één dezer dagen weer jammeren dat hij zo bedreigd wordt? Met de aalgladde glibberpaling Koens weet je het nooit. (Uiteraard excuseren wij ons ten aanzien van de alen en palingen dat wij hen met Koens vergelijken).
Eva Bartlett did the above interview. Below you find information about this Canadian journalist.
I am an independent writer and rights activist with extensive experience in Syria and in the Gaza Strip, where I lived a cumulative three years (from late 2008 to June 2010, and back in 2011 off and on to March 2013).
In 2017, I was short-listed for the prestigious Martha Gellhorn Prize for Journalism. The award rightly was given to the amazing journalist, the late Robert Parry [see his work on Consortium News].
In March 2017, I was awarded “International Journalism Award for International Reporting” granted by the Mexican Journalists’ Press Club (founded in 1951). Co-recipients included: John Pilger and political analyst Thierry Meyssan.
I documented the 2008/9 and 2012 Israeli war crimes and attacks on Gaza while riding in ambulances and reporting from hospitals. For a detailed list, see the bottom of this entry.
Since 2007 I’ve been writing from and on issues in the Middle East, mainly occupied Palestine and in recent years Syria, fighting for its existence under a foreign war of aggression. For 8 months in 2007, I reported on the ground in West Bank areas of occupied Palestine, where I saw invasions and lockdowns of villages by the heavily-armed Israeli army, excessive brutality against truly unarmed protesters, and the unchecked violence of illegal Jewish colonists against Palestinian civilians, among other crimes. Twice arrested there due to solidarity work, ultimately deported after a third 4 day arrest by the Zionists, I was banned by the same entity from Palestine, in December 2007.
I entered Gaza in November 2008 by boat, traversing Palestinian waters, part of a volunteer movement to bring focus to the dire siege on Gaza. As we approached Gaza, an Israeli gunboat flanked our simple vessel to the north, menacing us to turn around. We powered on to Gaza, where a harbour of small fishing vessels and countless Palestinians greeted us.
From Nov 2008 to June 2010 I stayed continuously in the Gaza Strip, doing solidarity work (volunteer) with fishers and farmers, coming under fire from the Zionists on the sea and along the border, writing about the criminal siege on Gaza. I finally exited through the Egyptian-controlled border, Rafah in June 2010, returning via Egypt to Gaza in mid-2011 and staying there, on and off, for another year and a half till March 2013.
In, my years in Gaza from 2011 until March 2013, I lived in a home with a Palestinian family near the refugee camp of Deir al-Balah, taking local public transport and enduring the same extreme power outages, lack of water and Zionist warplane flyovers and bombings.
Since April 2014, I’ve visited Syria 11 times (including two delegations), including two months in summer 2016 and one month in Oct/Nov 2016, and my more recent visits in June 2017 (to Aleppo, Homs, al-Waer, Madaya, al-Tall, Damascus) and in April and May 2018, notably going to Douma, the site of alleged chemical attacks in eastern Ghouta and taking the testimonies of medical staff and civilians there, who all said there had not been a chemical attack. Underneath the medical facility where alleged victims were allegedly treated, I filmed a segment of the labyrinth of tunnels terrorists used to move undetected.
I also went to Kafr Batna and Saqba where the White Helmets had a centre 200 metres from a terrorist mortar and missile workshop.
On my April/May 2018 visit, I went to Dara’a under terrorists shelling, Hadar repeatedly attacked by al-Qaeda, Aleppo where life is renewed, Hama and liberated areas of Qalamoun.
In September and October, I returned to Syria, going to Mhardeh–a northern Hama village under attack by terrorists, ignored by corporate media; to Maaloula where their ancient, annual, Cross Festival was held again; back to Daraa, a different city following expulsion (by military and reconciliation means) of terrorist factions, and met with a number of people, including Syria’s Minister of Health, the father of a Christian martyr who died fighting alongside Hezbollah fighters, and more, outlined here.
I’m currently on my 10th visit to Syria, having passed New Year’s Eve observing Syrians in the streets celebrating the return of peace to Syria and the victory over the Western war on Syria.
All of my writings and videos on this and more can be found here and here.
My early visits to Syria included interviewing residents of the Old City of Homs (see here, here, and here), which had just been secured from militants, and visiting historic Maaloula after the Aramaic village had been liberated of militants. In December 2015, I returned to old Homs to find life returning, small shops opened, some of the damaged historic churches holding worship anew, and citizens preparing to celebrate Christmas once again.
On my 5th visit in June-August 2016, I went twice to Aleppo, as well as the village of Nubl which had been besieged by terrorists (related articles here and here), also visiting: liberated Palmyra; Masyaf to interview survivors of the terrorist attacks on Aqrab and Adra; survivors of the May 23 terrorist attacks on Jableh & Tartous; and the Barzeh district of Damascus, as well as returning again to Maaloula and Latakia.
In Maaloula, I took the testimony of a woman whose brother and two relatives were point-blank assassinated by the west’s “moderates” in September 2013. She herself was critically-injured in the attack.
In Latakia, I visited a center for internally-displaced Syrians (internal refugees), where they were being given shelter, food, health care, education and social services by the state. I also met several internal refugees, who had fled from their homes in Aleppo, fleeing the terrorists which the west dubs “moderates” and rebuilding their lives in government-secured Latakia. In Damascus, I visited a restaurant the day after a mortar fired from a terrorist-occupied area east of Damascus, killed many civilians. I also visited a hospital where maimed survivors (all young women) were being treated. Read myUpdates From on the Ground in Syria: June to August 11.
On my sixth visit to Syria, in October and November 2016, I visited Aleppo twice more, as well as areas around Damascus. The testimonies I gathered in Aleppo starkly contrasted narratives corporate media had been asserting.
On my seventh visit to Syria in June 2017, I returned to liberated Aleppo, visiting eastern areasformerly occupied by al-Qaeda and affiliated terrorist factions. I saw the Eye Hospital complex, which also included the Children’s Hospital, in which terrorists (including ISIS, FSA and al-Qaeda), had imprisoned civilians, trying them in Sharia courts, torturing and executing them.
I also met the media-exploited “boy in the ambulance”, Omran Daqneesh, interviewing his fatherthe day after Mohammad Daqneesh went public to Syrian and allied press about the exploitation of and lies around his son.
I visited the Quds hospital in al-Sukkari, Aleppo, which MSF had reported “destroyed” in 2016, reduced “to rubble”. It was of course not destroyed, still intact, and inside the militarized hospital were logos of the FSA.
On that June visit, I went to Madaya, a town NW of Damascus which had been the hub of media crocodile tears for “Assad is starving civilians”, and learned that the civilians were being starved by Ahrar al-Sham, al-Nusra, and other such “moderates”. I also visited recently-secured al-Waer, Homs, and found the same thing. [Many photos and videos from both areas in this article and extended blog post]
My published Syria writings, videos, photos can be found at this link.
Some highlights of my activism and writing from occupied Palestine include:
-Documenting the crimes of illegal Jewish colonists and the Israeli army against Palestinian civilians in Hebron (Khalil), Susiya, Bil’in, Nablus, and towns surrounding Nablus, including attacks on Palestinian farmers during the olive harvest (in 2007).
-Documenting, while volunteering with and riding in the ambulances of the Palestinian Red Crescent in northern areas of Gaza, Israeli war crimes during the December 2008/ January 2009 Israeli bombardment, including: *Israel’s widespread use of White Phosphorous (see here, here, here, here, and here ) , as well as post-attack documentation and taking of testimonies in February 2009. See videos here. *Israel’s targeting of Palestinian medics: in this example, an Israeli sniper fired on two uniformed medics and on the ambulance I was in. An Israeli soldier also targeted and killed a medic I had worked with, firing a flechette bomb (“dart bomb”) directly at he and the ambulance he stood at. *Israel’s targeting Palestinian media. A media building I was on a higher level floor in was targeting by shelling. [account and video] *Israel’s holding civilians as human shields: see here *Israel’s point-blank assassinations of children (see here, here, here, and here) *The widespread, intentional, destruction of homes and infrastructure (see entries from late January and February 2009
*Videos:
-First Strikes: Abbas police station Omar Mukthar street Dec 27 VIDEO -Shifa Hospital: Too Critical. After the very first strikes on Gaza during Israel’s 23 day massacre of Gaza, nurses in Shifa hospital’s ICU describe some of the patients on their deathbeds. VIDEO -Brain Matter Out: Nurses in Shifa hospital’s ICU describe some of the patients on their deathbeds. VIDEO -American High School, NW Gaza, Bombed: Bombed by Israeli warplanes on the night of January 3. Upon arriving at the bombed school, a search for survivors or martyrs was done. In the pitch dark, without adequate lighting and under threat of at any moment being bombed again by the Israeli warplanes, we were unable to find the martyr’s body and had to return at first light. The youth, a teen from the area, was the night watchman at the school. His dead body was burned and mutilated by the bombing. VIDEO –Survivors From Ezbet Abed Rabbo: transporting some of the over 5000 Palestinians injured by Israeli bombing and firing during the 23 day Israeli massacre of Gaza. Gaza’s Palestinians had no bomb shelters, no air raid sirens, no safe havens, no means of escaping the Strip which was being bombed in its entirety. The residents of Ezbet Abed Rabbo faced some of the worst atrocities at the hands of the occupying Israeli soldiers, including point-blank shooting to kill, denial of water, food and medication, assault, detention in vast mud walled pit, and bombing of homes in which families resided.VIDEO -Transporting Injured Palestinian Civilians VIDEO -Husband of Drone Strike Martyr: After an initial Israeli bombing outside his home (during the 23 day Israeli war on Gaza in 2008-2009), the man’s wife ran out to help any injured. within minutes a second Israeli bombing in the same place, a precision drone missile, torn her apart. While trying to help collect her pieces and load her onto a stretcher, the husband wails his grief. VIDEO
-Documenting, during the November 2012 bombardment of Gaza, Israeli war crimes, from a central Gaza hospital, including the drone strike killing of a youth just hours before the ceasefire -Documenting (often under heavy Israeli fire at close proximity) examples of the Israeli army and navy’s near-daily armed assaults against unarmed Palestinian fishers and farmers (including elderly, children, women, families, young men working to support their families). -Writing about the devastating effects of the full siege Israel has imposed on all aspects of life in Gaza. -Giving no-entrance-fee lectures on Palestine throughout the US, Canada, and also in Ireland and the UK.
*For a longer summary, including many photos, look here.
This interview further outlines some of my experiences. Excerpts include:
“…being in dangerous areas became normal after my experiences in West Bank areas of occupied Palestine, on the ground for eight months in 2007 where I saw invasions and lockdowns of villages by the heavily-armed Israeli army, excessive brutality against truly unarmed protesters, and the unchecked violence of illegal Jewish colonists against Palestinian civilians, among other crimes.
Twice arrested there due to solidarity work, ultimately deported by the Zionists and banned from Palestine, in November 2008, I entered Gaza, by boat, traversing Palestinian waters, part of a volunteer movement to bring focus to the dire siege on Gaza. As it happened, I stayed for a cumulative three years, witnessing and documenting two major Zionist massacres of the people of Gaza, and the Zionists’ daily wars on farmers, fishers, industry and all aspects of life in Gaza.
Going to Syria was something I felt the need to do—as should any person capable of doing so—in order to see and hear directly for myself what Syrians actually have to say about the fake ‘revolution’ and the hell they have been living since its inception in 2011. As with being in Palestine under Zionist bombs and attacks, being in Syria under attacks of the NATO and allied terrorists, one doesn’t think of fear and one takes strength from the people defying these attacks and somehow continuing their beautiful traditions, living, marrying, resisting the Saudi death cultists by celebrating life even amidst war.”
GLOBAL CIR: During 2012 you reported and documented the stories from Central Hospital in Gaza. What did you witness there and can a person and in what way continue to function normally, to go to work, to laugh…? How this what you do influence your life?
“In November 2012, Israel heavily bombarded all over Gaza for over one week. At that time, I was living in central Gaza and as my instinct was to document the Zionists’ war crimes, I went to the main hospital there, to document the victims and the martyrs.
By this point I had experienced the December 2008/January 2009 massacre, my first such experience. Then, I was one of around eight international solidarity activists based in Gaza, and throughout the weeks of savage bombings I was on the ground in some of the most hard-hit areas, particularly northern Gaza districts, riding in the ambulances of Palestinian medics. One ambulance I was in came under intense sniper fire while retrieving the corpse of a Palestinian civilian. Riding in the ambulances was an attempt to discourage the Israeli army from targeting medics as is their standard practise. It also enabled me to document first-hand some of the victims of Israel’s war crimes, including their using White Phosphorous on residential districts and close range point-blank shootings.
After the massacre, I followed up by taking testimonies of families whose loved ones, including infants and toddlers, were point-blank shot dead by Israeli soldiers, others who were murdered or mutilated by White Phosphorous, and others whose loved ones were murdered by flechette (dart) bombs, as was a medic friend of mine.
By the time of the November 2012 massacre, I had also experienced the routine Israeli army firing on farmers, while accompanying them on their land, with bullets flying past within inches of my head and body on a routine basis. So the concept of ‘danger’ was long gone, and sadly I had become accustomed to the sight of injured and dead. However, on the last day of the bombings in 2012, two children were brought to the hospital; their stories broke my heart: within two hours before a full cease-fire was to be implemented, a 4 year old girl was brought in and died on the emergency room table. Shortly after, a 14 year old boy was brought in, also dead on arrival. The boy’s body was so mutilated by the drone strike which killed him that I sobbed as I hadn’t since 2009. Sometimes a tragedy breaks the defensive emotional wall one builds to cope with such crimes.
I believe that Palestinians continue on in spite of such horrific losses because they have no other choice. A number of them find comfort in religion. And during the hardest times, many I know were even able to find something to laugh at in their absurd, tragic situation. For myself, it is the bravery and resilience of Palestinians, or Yemenis, Syrians, anyone in such unjust circumstances, which keeps me grounded and inspired to do whatever possible to contribute to bringing an end to their suffering…”
