Zorgeloos jatten bij Tk Maxx Amsterdam

Een drukkende zomerzaterdagmiddag in het Coronajaar. Met gezonde tegenzin reizen we af naar Amsterdam Zuid Oost om de lokale Tk Maxx te bezoeken. De jongste gaat weer naar school en heeft nog wat kleren nodig, en de volwassenen zijn er ook niet wars van om een blik te werpen op wat er aan merkkleding in de aanbieding is. 

Vrouwlief ziet van alles en is daar druk mee. Ik heb geen succes. Het zit niet lekker, of het staat niet. Of mijn gemoed is er niet klaar voor vandaag, en ik vind het het geld gewoon niet waard. Mijn oog valt nog wel op het sporthoekje. Misschien iets sportiefs dat lekker zit. Ik been de hoek in. Staat ook nog een andere man. Hij vertoont vreemd winkelgedrag. Lijkt de kleding van de hangertjes los te rukken, "Corona, Corona" hijgend in mijn nek. Wat wil hij? Als hij denkt dat ik bang ben voor Corona, heeft hij aan mij de verkeerde. Toch trek ik me terug uit dat unheimische hoekje. Ik was er ook klaar. Het XL-aanbod was beperkt. Mezelf van een excuus voorziend om daar te maken dat ik weg kom. Ik loop een meter of 20 verder, snuffel nog wat tussen de rekken, en verrek, ik had het toch goed gezien, want hij is nog steeds bezig die kleding met één hand van de hangers los te rukken. Op dat moment draait hij zich om en zijn we oog in oog. "Lukt het?" vraag ik hem? "Wat wil jij? Waar bemoei jij je mee?" repliceert hij mij van onder zijn petje. "Oepss", denk ik, "goede vraag, waar bemoei ik me mee? Heb geen behoefte held te worden voor een paar t-shirts van Tk Maxx", zoeft door mijn hoofd. "Werk je hier soms?" bitst hij me brutaal toe. "Deëscaleren", denk ik en antwoord hem: "Nee hoor, maar ik dacht gewoon, misschien kan ik je helpen..." Deëscalatie-operatie geslaagd. Hij gaat weer verder met snuffelen tussen de sportkleding, en ik snuffel elders verder. Zo snuffelen we beiden gezellig verder. Ik besluit strategisch te gaan snufflen en begeef mij naar de stellage met de zeepjes. We zijn er nu toch, en we moeten toch wat. Ik snuffel aan heerlijke citroen zeep, en een ander lekker zeepje en richt mijn blik weer op de sporthoek. Daar is onze vriend nog steeds druk bezig. Af en toe is hij uit mijn vizier. Het lijkt wel of hij dan even op zijn hurken zit. Dan, na een tijdje, beent hij vrolijk en energiek richting uitgang. Daar staat een Tk Maxx medewerkster de hele dag met een fles desinfecterende vloeistof. Zij biedt iedere binnenkomende klant vrijblijvend een druppeltje bacterie- en virusdoder aan tegen "Corona". "Doeii", zegt hij in het met stevige snelheid voorbijlopen in haar gezicht. "Doeii" zegt zij hem ten afscheid. De volle en uitpuilende rugzak met zich mee torsend, passeert hij de detectie-poortjes. Die beginnen op dat moment luid te loeien. Maar het geluid lijkt er bij te horen, zoals het winkelgeroesemoes erbij hoort. Niemand kijkt op, laat staan dat er iemand actie onderneemt. Ik beweeg mij na een minuutje van achter mijn zeepjesdekking richting de desinfectie-dame. "Waarom deed je zojuist eigenlijk niks?". "We hebben geen beveiliging, en ik brand mijn handen daar niet aan. Trouwens, ik mag het niet eens."

Kledingwinkels die "in broad daylight" leeggeroofd worden, onder toeziend oog van machteloos winkelpersoneel en bangig publiek, daar stuurt -of we moeten het gemist hebben- Femke Halsmea geen agent in burger naartoe. Misschien heeft ze van de winkeldiefstallen ook nog geen "signalen ontvangen". Haar regime-forces zijn  sowieso te druk met zit-sta controles bij vreedzame café's. Haar undercover agenten zijn druk met klikspaanacties of er ergens gedanst wordt. Daar krijgt zij namelijk wel "signalen" van. Niet jatten of criminaliteit is een probleem, of krijgt zij signalen van. Sociale omgang, die dient opgespoord en gesanctioneerd te worden. De hoge prijzen zijn nu ook verklaard: het vele gejatte spul moet ook betaald worden.