Hoe gaat het met de Eredivisie voetballers?

 Allereerst kregen de heren een Berufsverbot opgelegd en konden ze vanaf maart hun beroep niet meer uitoefenen.

Terwijl de Wit-Russische voetballers lekker doorspeelden, moesten de Eredivisie-profs gedwongen thuis zitten. Daar gaan je winsr-premies en je uitzicht op salaris-verhoging. 

Maar nu komt het: dan mag je weer aan de bak, maar dan komt er een trits aan voorwaarden. Net als de horeca-jongens, benn je dan al snel bereid "Alles" te doen, om weer je beroep uit te mogen oefenen en een boterham te verdienen.

Dat kun je die jongens niet kwalijk nemen. En één van die voorwaarden, waarschijnlijk de meest ingrijpende waar het gaat om de integriteit van je eigen lijf, is de Cojona-test, die we hier op het blog al eerder besproken hebben. Voor en na de wedstrijd, dus al gauw twee keer per week of meer, even die stengel door je neus en je schedel naar het overgevoelige plekje...

Wat gebeurt er met een speler die zegt, "ik heb geen klachten, en doe ook liever geen spriet van 15 centimeter via mijn neus mijn schedel in, en de bijbehorende spriet door de keel, ook liever niet"? 

Wij vrezen dat deze speler dan een moeilijke tijd tegemoet gaat. En dit zou zo maar eens het begin kunnen zijn. Wat nu een test is, is dadelijk misschien de injectie.

En wat nu nog "enkel" prof-voetballers en prof-tennissers zijn, zijn straks wellicht veel meer mensen en groepen.

Welke voetballer staat als eerste op en zegt, "genoeg is genoeg"?

Verslaggever Arjan, 38, heeft de test gedaan. Lees zijn relaas, HIER. Onderstaand een greep uit het lugubere test-verhaal:

Ik verontschuldig me tegenover de medewerkster die ik spreek: joh, ik heb vast geen corona, maar ik las dat iedereen met klachten getest moet worden. Zij bevestigt dat meteen. ,,We gaan testen.”

De ochtend van de test voel ik voor het eerst onrust. Nog niet eens over de uitslag. Over de test zelf. Het schijnt geen pretje te zijn. 

,Raak zo min mogelijk aan.” Bemonsteraar Esther Dijkerman legt me rustig uit hoe alles in z’n werk gaat. Eerst een staafje diep de neus in, daarna ongeveer dezelfde procedure, maar dan in de mond. ,,Vooral die in je neus voelt niet echt fijn aan”, zegt ze. Dat klopt.

Ze legt haar hand achter mijn hoofd. Het staafje gaat zo diep als maar kan en drukt tegen een extreem gevoelig plekje aan. Het voelt eerst aan alsof je een bloedneus krijgt en daarna alsof de binnenkant van je neus in brand staat. Heel onprettig. Ik krijg spontaan een traan in mijn ogen en schaam me een beetje. De mondtest voelt na die neustest als een kleinigheid. Niet prettig, maar ach…