Michelangelo Merisi da Caravaggio. I bari.

Natuurlijk was ook ik verbijsterd, gisteren toen de naam van de nieuwe kandidaat premier van Nederland voor het eerst voorbij schoof.

Bij mij ging de zon niet direct schijnen, zoals nochtans door Wilders beloofd. 

En ook mijn “hoop” dat  Frans Timmermans, zoals ik had voorspeld, onze nieuwe almachtige EU gouverneur zou worden, vervloog definitief.

Mijn gedachtenplaatje van het glimmend bidet, waar Kaiser Franzl, de ganse dag lustig op zat te schijten en te vreten te gelijk, spatte, met het voorstellen van Tricky Dick, bruut voor mijn geestesoog in scherven uiteen; de stukken gebraden gans en aardbeientaart kleven nóg bij mij tegen de muren. 

En de gouden troon, die ik speciaal voor Frans, in mijn fantasie ontwierp, is ook niet geschikt voor hergebruik door Schoof. De magere topambtenaar die alleen rapporten, dissidenten en droge dossier lijkt te vreten, zou er immers met zijn tengere kont, dwars doorheen zakken. 

Bovendien heeft hij wel een andere pot om op plaats te nemen. De doofpot die tot de rand gevuld is met MH17 flight data, verdwenen toeslagenschandaalkinderen, Covid oversterfte cijfers en nog wat ander licht ontvlambaar spul waar een oranje walmpje uit kringelt.

Dat “wappiedoder” Dick Schoof, oud chef Politie, AIVD, NCTV, IND en SG Justitie, 30 jaar lid was van dezelfde PvdA als Timmermans, beschouw ik als een minuscule troostprijs. 

En de andere vierdaagsemedaille die ik mezelf graag opspeld, verdien ik, zei de gek, door in november al te schrijven dat stemmers op de “Pied Pipers”, Wilders, Lientje en Omtzigt diep teleurgesteld zouden gaan worden.

  Van de door zovele goedgelovige sjappies vurig gehoopte politieke ommezwaai is niets gekomen. Laat staan van een “ruk naar rechts”. 

Qua machtsstructuur is bitter weinig veranderd, met de komst van Schoof, een uitgesproken bewonderaar van Rutte, die ik overigens zomaar minister zie worden in het Kabinet Schoof I, als zijn NATO avontuur door Orban geblokkeerd blijft. 

Het enige echt opmerkelijke is, dat de hoogste kaart in Rutte’s pokergame, nu open en bloot op tafel ligt, waar deze eerder in stilte, achter de hand, een steeds grotere invloed kon uitoefenen en steeds meer macht naar zich toe kon trekken. 

Schoof, het schoppenaas uit Rutte’s stack, ligt sinds eergisteren pontificaal omgekeerd op het groene vilt, ons aan te staren met holle, zwarte, doodvermoeide ogen waaronder gigantische, rode wallen, alsof de beste man zojuist een dierbare heeft begraven of een kilo uien heeft gesneden. 

Black Jack. 

Ik sloeg Schoof gade tijdens zijn eerste, onwennige persconferentie als kandidaat premier; een man met een doorgroefd gezicht waar de zorgen afspatten. En dat terwijl zo’n meeting toch eigenlijk iets heuglijks voor hem zou moeten hebben. Je wordt immers niet iedere dag voorgesteld als nieuwe grote baas van Nederland. 

Maar de sfeer wilde er niet inkomen in Nieuwspoort, de feestmutsjes en roltoetertjes bleven in de vetlederen aktetas en antwoorden van enige substantie van de muisgrijze droogstoppelformateur (CDA) en het sombere, onwennige feestvarken zelf, bleven uit, op wat obligaat en vermoeid gemompel over “verbinden” en “premier van alle Nederlanders” na. 

Ik begrijp goed waarom bij veel dissidente denkers, publicisten, schrijvers, balorige twitteraars, politici en klokkenluiders de rillingen over de rug liepen, zodra de naam van Derk Schoof viel als nieuwe chef van Nederland. 

Hij is behalve de vleesgeworden geheime dienst, immers een trouw WEF adept, een uitgesproken NATO man en was de mastermind tijdens de Covid dictatuur, met druipende kompromat dossiers op ons allemaal.

Niet echt een gezellige boerin, bescheiden ome Roon,  eloquente grapjesBosma of lieve Mona, waar zoveel mensen stiekem op hadden gehoopt.

Wat zegt het als de hamer de baas wordt van de gereedschapskist? 

Ik sliep er slecht van. 

Dick is een premier die luistert naar het volk. 

Maar dan anders. 

Een topambtenaar die meer weet over mijn surfgedrag, de inhoud van mijn telefoongesprekken, mijn gedownloade songs, mijn Russofilie, Christelijk geloof en overtuigingen, dan mijn bloedeigen vrouw, bepaalt nu de koers. 

En dat is best een even wennen. Zeker omdat thoughtcrimes en killing jokes, nu nog deleten zinloos is, laf en pathetisch. 

En bovendien een onbegonnen taak voor een idioot als ik.

Maar hey,

Hier is een reality check voor alle bange en bedroefde poeperds. 

Werd Schoof niet al tijden geleden, de schaduwkoning van Nederland genoemd? Was deze man achter het gordijn, niet allang aan alle touwtjes van Rutte’s poppentheater aan het trekken? 

En is het niet veel fijner om die ragfijne draadjes af en toe te zien bewegen in het licht?

Is er eigenlijk iets veranderd?

Heb je een man als Schoof niet veel liever in de spotlights dan in de schaduw, waar hij minstens even machtig is?

Ik eigenlijk wel. Drie dagen geleden was Schoof eigenlijk ook al premier. 

Nothing changed? Or did it?

Ik heb een andere reden om bezorgd te zijn over de keuze van Schoof in deze bange dagen.

Want wat kan de reden zijn, om deze ongekozen, keiharde, apolitieke doorgewinterde functionaris, wars van geslijm, gelieg en gelul, deze “Anti Rutte”, nu openlijk en in weerwil van de kiezer, op de top van de “Apenrots” (pun intended) te zetten? 

Waarom deze keiharde breuk, met het democratiesprookje, dat tot eergisteren zo zorgvuldig in stand werd gehouden?

Waarom nú deze overname van de politiek, door “het apparaat”; deze breuk met het amechtig politieke gepruts waar we in ons land zo gewend zijn geraakt? 

Dat impotente toneelspel dat toch niemand nog serieus nam, na 14 jaar, zonder glijmiddel in alle lichaamsopeningen te zijn gepaald door de grijnzende Rutte en zijn graaiende vrinden, murw gebeukt  als we zijn met telefoonboeken vol gebroken beloftes en leugens. 

Ik heb zitten piekeren waarom uitgerekend nu Rutte zijn pokerkaarten zo abrupt op tafel gooit en kleur bekent.

Waarom is het zorgvuldig opgebouwde decor van het Haagse theater, nu met één doffe klap afgebroken en kiest de “unaparty” sans gene, een ambtelijke dark lord uit de pyramidetop van de polderdeepstate, een bij de kiezer volstrekt onbekende, ambtelijke droogstoppel; een man die gepokt en gemazeld is in het in kaart brengen van systeemgevaren, surveillance, data analyse, veiligheidsprotocollen, profilering en het in kaart brengen van dissidente netwerken? Een no-nonsense functionaris, die niet liegt of slijmt of mooie verhaaltjes ophangt. Maar een ijskoude macher. Een clean up guy met nauwe banden met het defensie- en politieapparaat.

Schoof is een mysterieus man, een nomen nescio en ongekozen, maar hij zal desalniettemin, schouderophalend gedoogd worden door het mak gebeukte Nederlandse ponypaardjespubliek en hun gelijkgeschakelde menners bij de Main Stream Media.

Een man zonder achterban of affiliatie, die razendsnel kan schakelen in nood en maar heel weinig mensen te vriend hoeft te houden. Een man die moeilijk uit zijn positie weg te sturen is, omdat hij eigenlijk helemaal nooit in deze positie had mogen zitten, een les die Rutte leerde uit de demissionaire tijd. 

New rules, make new games. 

Al dit wonderlijks past volgens mij maar in één inktzwart draaiboek. 

Een scenario waarin razendsnel en zonder al te veel poespas, nu eenmaal loodzware en keiharde beslissingen genomen dienen te worden. 

Zonder politiek theater, zonder pleasen, pappen of nathouden. Zonder praatjes voor de bühne en achterkamertjes getheeleut.

Scholz en Macron hebben vandaag voorgesteld om Westerse wapens in te zetten om diep in Rusland toe te slaan. 

En als vanuit Oekraïne, één zo’n westerse raket af wordt gevuurd richting Belgorod, st Petersburg of Moskou, wordt de rode lijn van Poetin overtreden en zijn we niet alleen covert, maar overt in oorlog met Rusland. 

En dan is ook Nederland zomaar een target. 

Ik denk dat Dick Schoof nu onze premier wordt, omdat hij in tegenstelling tot Ome Roon of Mona Keijzer gezien wordt als de “ideale oorlogsleider” al dan niet in tandem met Rutte.

Een man die zonder al te veel omhaal, beslissingen over leven en dood durft te nemen. Over dienstplicht aan het front, rantsoenering, verplaatsen van bevolking, het opsluiten van dissidenten, verplichte vaccinaties, lock downs en het uitrollen van een oorlogseconomie.

Een man die besluiten durft te nemen, waar Nederland uit zichzelf, nooit voor zou kiezen.

Net zoals Nederland nooit uit zichzelf voor Dick Schoof zou hebben gekozen.   

Of voor oorlog. Of een nieuwe pandemie…

Maar ja wie luistert er nog naar de mensen?

Nou ja,

Dick dus. 

Maar dan anders.