Dystopisch Amsterdam

Deze week op een middag naar Amsterdam.

Het begint al bij het parkeren: "Geen cash".

Wat? Geen cash? Dan betaal je bijna 10 Euro per uur en zijn de gleufjes voor briefjes en munten afgeplakt met ducktape. Ongeregistreerd Amsterdam in wordt schier onmogelijk.

Het is herfst. Het is guur. Een combinatie van wind, regen, en een onaangename waterkoude temperatuur. En gezichtsluiers. Veel gezichtsluiers.

De eerste parfumerie komen we zonder mondkap probleemloos binnen, maar het assortiment is sinds "de crisis" niet meer wat het was van voor de crisis. De verschraling slaat ook hier toe.

Op naar de Bijenkorf. die is weer open. Misschien hebben we daar meer geluk. Maar wat staat daar nou op het bord? "Verboden toegang zonder mondkap". Waar is de Bijenkorf nou mee bezig? Hoe ga ik dan de geuren testen? Door de gezichtsluier heen? Lopen klooien met die schaamlap? Geen zin an.

Door naar een ketenparfumerie. Zonder luier naar binnen. Verkoop/adviseurs wel in volledige plandemie-uitrusting. Ik voel me als in een platenwinkel waar de verkopers hermetische oordoppen op hebben. Als in een sterrenrestaurant met een condoom over mijn tong. Als in... ach laat maar. Ook hier geen succes.

We zwerven door. Langs gesloten eeuwenoude kroegen. Verleppende Argentijnse steakhouses. Faillietgaande etablisementen. Gesloten en afgeplakte winkels. Langs een gebarricadeerde Mcdonalds. Door een unheimisch centrum.

We gaan een halfdonkere nagenoeg lege Hema in. We bestellen daar bij de geluierde medewerkster 2 bakkies koffie to go en 1 hot dog. We consumeren het bemachtigde tegenover het eenheidsprijzenmagazijn. Tegen een plakkerige muur in het gure weer nippen we aan het bakkie troost en delen we de hot dog. "Hij is best lekker, toch?"

Tegenover bedelt een zwerver. Om geld of een peuk. Een geluierde voorbijgangster stopt. Zoekt in haar tas. En geeft de bedelaar een peuk en loopt verder. Het sociale hoogtepunt van de dag.