Het MH17 drama en verantwoordelijkheid

Ingezonden bijdrage van Ben:

Het MH17 drama en verantwoordelijkheid

In het MH17 drama lijkt het er vooral om te gaan: wie heeft het gedaan? Alle discussies, gesprekken, misleiding etc. staan vooral in die context. Echter in de werkelijke of grotere context is het helemaal niet zo belangrijk wie het gedaan heeft. Daar gaat het over: wie is verantwoordelijk? Is het dan niet belangrijk wie het gedaan heeft? Natuurlijk wel. Ons gevoel voor rechtvaardigheid, medeleven met de slachtoffers en zo nog het een en ander schreeuwen om een antwoord. Echter, de vraag ‘wie is verantwoordelijk?’ is van een andere en veel belangrijkere orde.

Verantwoordelijk zijn voor iets heeft alleen maar betekenis als je dat ook kunt zijn. Dat wil zeggen dat je bewustzijn adequaat genoeg is, oftewel je bent voldoende toegerust met kennis, intelligentie, ervaring, compassie en zo nog het een en ander. Bewustzijn is dat wat je voor jezelf opbouwt gedurende je leven en wat voortbouwt op je afkomst en verleden. Je komt tot waarlijk bewustzijn via je persoonlijke zoektocht naar de waarheid. Verantwoordelijkheid is ook iets wat je vooral neemt in plaats van dat je het krijgt. Iemand die niet voldoende is toegerust voor een bepaalde functie, kan deze ook nooit goed uitoefenen.



Wat men in onze huidige maatschappij ziet in de afwikkeling van een dergelijk drama als met MH17 is dat men in de eerste plaats zo snel mogelijk wijst naar de vermeende schuldige en zijn medeplichtigen. Dit nu is precies het tegenovergestelde van verantwoordelijk handelen. Dit is de ‘blame-game’i en dat zelfs in optima forma omdat zelfs het voortbestaan van onze wereld ervan afhangt:

************************************************************************************

De definitie van ‘blame-game’: “There is a great fundamental issue that overrides many of the things we can do to heal ourselves and the world: the human tendency to step into feeling like a victim and blaming others, instead of taking personal responsibility.”

En alvast hoe het anders moet:

“Once a person shifts out of glee and experiences the real joy of claiming responsibility, everything is changed. They're launched into the process of learning. How do they remember that they're in that process and trigger that experience on a regular basis in everyday life? By discovering how great they feel when they do it, and how miserable they feel when they don't.”

************************************************************************************

De ‘blame-game’ is dus onverantwoordelijkheid en gaat bijna altijd samen met corruptie dat weer heel veel vormen kent en op zich ook een vorm van onverantwoordelijk gedrag is. Men kan bijvoorbeeld corrupt zijn door geld of baantjes aan te nemen maar ook door te handelen tegen beter weten.

Het mengsel van ‘blame-game’ en corruptie is een zeer venijnig vergif in de westerse samenleving dat aan de ene kant deze samenleving ondermijnt en aan de andere kant haar in stand houdt. Het ondermijnt de samenleving omdat deze wordt ondergedompeld in leugens en bedrog, waardoor deze afraakt van het pad van fatsoen, goede manieren, compassie en zo nog het een en ander. Het is de basis van racisme en gevoelens van superioriteit waarmee men bijna alles kan goed praten met betrekking tot andere landen en haar bevolking, zoals bijvoorbeeld onze koloniale avonturen uit het verleden en onze neo-koloniale avonturen uit het heden. Dezelfde onderdompeling in leugens en bedrog werkt ook in ieder geval tijdelijk de status quo in de hand. Iedereen, althans bijna, wordt hierin meegesleept en doet mee aan het spel. Mensen die het materieel goed hebben, ook al is het ten koste van anderen in bijvoorbeeld de derde wereld, zullen niet gauw in opstand komen en op zoek gaan naar rechtvaardigheid. Het gemak dient de mens. Zij doen gemakkelijk een oogje toe als israhel weer eens een bombardement heeft uitgevoerd op Gaza, als de burgerslachtoffers in Novorussia te dichtbij komen of als er weer een stel negers overhoop worden geschoten in de fascistische staten. Uiteindelijk werkt dit natuurlijk niet omdat de eigen maatschappij grondig wordt ondermijnd en uiteindelijk ten onder gaat in immoraliteit en geweld.



Het fenomeen Wilders is in deze een mooi voorbeeld van corruptie in de politiek, omdat hij het niet heeft over waarom mensen hun land ontvluchten, maar inspeelt op de emoties bij de Nederlandse burger, die zich terecht bedreigt voelt, en daar zelf een mooi baantje aan overhoudt. De waarheid wordt de das om gedaan voor eigen gewin. We kunnen natuurlijk hartelijk lachen om Wilders, maar het is toch hoogst waarschijnlijk dat er in Den Haag alleen nog maar een plekje is als de corrupten onder ons. De ontmoeting tussen een lid van een zich nota bene socialistische partij noemende club (Tiny Cokx) en de nazi Poroshenko is veelzeggend in deze.

De hele politiek van het wilde westen is verworden tot een grote ‘blame-game’, waarin bijvoorbeeld het demoniseren van anderen en met name dwarsliggende buitenlandse staatshoofden het voornaamste element is geworden. Voorbeelden genoeg als men denkt aan Irak, Libië en nu Syrië, China en Rusland. Daarmee is het glashelder tot welk droevig niveau de politici in het wilde westen zijn afgedaald met voorop de fascistische staten en volgend de corrupte lakeien uit Europa.

Verantwoordelijkheid is al een heel oud thema en de werken van Confucius, Lao Tse en ook het Nieuwe Testament gaan juist daarover. Het optreden van Jezus is een les in verantwoordelijk handelen. Hij schopt de gelddieven te tempel uit. Dezelfde dieven die het in onze huidige maatschappij juist voor het zeggen hebben. Terwijl de huidige apostelen van de kerk niet van de kinderen van anderen kunnen afblijven. Het feit dat je verantwoordelijk handelt betekent niet dat alles altijd goed gaat. Blijkbaar kun je dan zelfs aan het kruis belanden. Zeker als het volk zich tegen je keert. En over dat laatste heeft men het dan weer eeuwenlang in plaats van over wat je echt te melden hebt.

De huidige grotere context is natuurlijk de oorlog met China en Rusland, die zich vooralsnog in rustig vaarwater bevindt maar zo maar zou kunnen escaleren tot een nucleaire confrontatie. De reden voor deze oorlog is dat China en Rusland veruit de grootste economieën zijn zeker als men begrijpt dat waarlijke economie is dat wat via arbeid en natuur tot stand komt in een sociaal menselijke context. Met een bankbiljet immers kun je nog geen schroef in de muur draaien. Het feit dat Rusland en China veel belangrijker zijn, is vanzelf een grote bedreiging voor de imperialistische staten en ‘blame-game’ opvattingen. Het is in deze ook amusant te constateren hoe bijvoorbeeld in China verantwoordelijkheid het huidige nationale hoofdthema is. Xi Jinping is tientallen jaren opgeleid waardoor hij steeds grotere verantwoordelijkheden aan kon om uiteindelijk zijn huidige functie te kunnen vervullen. En corruptiebestrijding staat nummer een op de agenda in de Chinese samenleving. Als je daaraan onze Rutte afweegt zou hij het denk ik nooit verder moeten kunnen brengen tot eigenaar van snackbar de Bruine Kroket in Nieuwegein en Obomba niet verder dan tot sheriff in een buitenwijk van Chicago. Voor wie nieuwsgierig naar hoe Rusland zijn huidige positie invult is met name de web-site van the Sakerii uitermate boeiend.

Na dit hele verhaal is een inschatting van het MH17 drama relatief simpel. In termen van verantwoordelijk met betrekking tot het MH17 drama zijn er wat betreft de Nederlandse regering maar twee mogelijkheden:

1. Niemand in Den Haag had enig idee van het op handen zijnde drama.

2. Men was wel op de hoogte.

Hoe onwaarschijnlijk ook, punt 1 kan niet worden uitgesloten. Bijvoorbeeld: men had geen idee dat er oorlog gaande is in de Oekraïne of het bestaan van vliegroutes over Novorussia. In dat geval verdient de Nederlandse regering ten volle een brevet van onvermogen ten aanzien van een van haar voornaamste verantwoordelijkheden, de veiligheid van de burgers. Onmiddellijk vertrekken dus en ook de bezem door de betrokken ministeries. Immers men kan zich nooit verschuilen achter een taakstelling als men werkelijk besef heeft van verantwoordelijkheid. Bij punt 2 is er sprake van misdadig handelen en ligt de verdere afhandeling bij justitie of de Nederlandse bevolking als die voldoende wakker is.

Het werkelijke gedrag van onze politici in deze Timmermans, Rutte en Koenders is meer dan beschamend en ontwikkelde zich al snel tot een dieptepunt in onze nationale geschiedenis. Maar goed demoniseren, ‘blame-game’, leugens en bedrog, het zijn de enige middelen die ze hebben om in het zadel te blijven. En daar zijn ze goed in want bijna iedereen pikt het.

Ook de westerse pers is totaal ondergedompeld in de ‘blame-game’ en liet zich in deze weer van haar beste kant zien: demoniseren, desinformatie, laster en nog veel meer van dat wat vooral laat zien dat ze zichzelf feitelijk tot een maatschappelijk irrelevante factor heeft gemaakt, ware het niet dat de meeste schaapjes gewoon geloven wat hun wordt voorgespiegeld en iedere keer de krant weer lezen voor hun dagelijkse hersenspoeling.

Tot slot. Intellectuelen hebben een heel belangrijke rol in een samenleving en zouden mede een hoofdrol moeten spelen in de beschreven problematiek van verantwoordelijkheid. Hoe deze collectief falen in onze huidige samenleving laat ik graag aan Stan van Houckeiii over. Onze intellectuelen zijn tevreden met hun dinertjes, feestjes en prijsjes. Veel zinnigs komt er niet meer uit.

i http://www.personalgrowthcourses.net/stories/hendricks.chemistryofblame1

ii http://thesaker.is/

iii http://stanvanhoucke.blogspot.nl/