Trouw citeert een figuur (Michael Wolff) die het niet beginnen van nieuwe oorlogen een PERVERS lichtpuntje vindt.
Ook vindt de aangehaalde schrijver Trump niet intelligent genoeg om een oorlog te starten.
Kortom, volgens de man van Trouw:
Intelligente mannen starten oorlogen
Dombo's starten geen oorlogen.
Lees het hele verhaal HIER, of onderstaand.
Wat deed president Trump ineens in Noord-Korea? Een strategie stak er in ieder geval niet achter, volgens zijn biograaf Michael Wolff. ‘Het is alleen maar show.’
We verwachten inmiddels allemaal dat de Amerikaanse president Trump onze verwachtingen blijft tarten over hoe een Amerikaanse president zich gedraagt. Maar het verrassingsbezoek dat hij zondag aan Noord-Korea bracht, was zelfs voor Trumps begrippen uitzonderlijk. Twee jaar geleden bedreigde hij het land nog met de totale vernietiging, daarna zocht hij juist toenadering, met twee veelbesproken topontmoetingen. Maar de uitkomst daarvan was nu juist dat het overleg muurvast leek te zitten.
Biograaf Michael Wolff laat zich niet zo snel meer verrassen, of choqueren, door de man over wie hij zojuist een tweede boek publiceerde: ‘Staat van Beleg’. “Het is alsof je een verslaggever bij een ramp bent. Ik heb dat vroeger wel gedaan, en als je dat doet, zien die rampen er al snel niet meer uit als rampen, je moet ze analyseren, details schiften.” Maar, zo voegt hij eraan toe, “het is natuurlijk wel een bloody disaster”.
Waar waren we nu precies getuige van afgelopen zondag?
“Zoals wel vaker, waren we getuige van helemaal niets. Het heeft letterlijk geen betekenis, er zit geen strategie of gedachte achter. Behalve de betekenis dat het Trump aandacht geeft, en een kortstondig goed gevoel. Het is natuurlijk een bizar: de Noord-Koreaanse situatie is nu niet anders dan hij ooit geweest is. Maar we zijn van de meest intense oorlogsretoriek naar deze onbegrijpelijke liefdesgeschiedenis gegaan.”
Is Trump niet gewoon realistisch? Noord-Korea gaat zijn nucleaire wapens niet opgeven, dan kun je maar beter vrienden worden.
“Ja, wie zal het zeggen? Maar het gaat wel van het ene extreme gedrag naar het volslagen andere uiterste, zonder dat er iets veranderd is op de grond. Bovendien zijn de Noord-Koreanen de enigen die echt gekregen hebben wat ze wilden. Een ontmoeting, enorme legitimiteit, en ze hebben er hoegenaamd niets voor hoeven te veranderen. Dus wiens diplomatieke succes is dat?
Toch, twee jaar geleden waren we nog bang dat Trump ons allemaal in een wereldoorlog zou storten.
“Trump heeft niet het temperament of de intellectuele capaciteiten om een oorlog te kunnen beginnen. Moderne oorlogsvoering is gecompliceerd. Het is geen knop die je indrukt. Het is informatie-intensief, data-gedreven… moderne generaals zijn opgeleid bij McKinsey. Om een oorlog te beginnen, moet je eindeloze powerpoint-presentaties uitzitten.
“Trump kan dat letterlijk niet. Ik heb hem meegemaakt, in zulke situaties. Hij heeft er niet de aandachtsspanne voor. Binnen drie minuten is hij de kamer uit gevlucht. Het idee van een beslissingsmatrix, en dat is wat oorlog tegenwoordig is, dat kan hij niet aan. Hij kan uit de heup schieten, en iets roepen, maar hij kan niet overweg met beslissingen waarbij a van b afhankelijk is, tenzij c… pff. Nee, hij kan geen oorlog beginnen.”
Geleidelijke escalatie kan toch ook tot oorlog leiden? Zoals je nu in Iran ziet.
“Ik weet niet of dat zo is. Escalatie kan ertoe leiden dat er een of twee bommen gegooid worden. Maar daarna heeft hij geen vervolg paraat. Generaals gaan niet op eigen gezag zulke beslissingen nemen, dat is toch echt aan de president. En hij gaat dat niet doen.”
Zijn manier van de-escaleren lijkt wel om elders een nieuwe crisis te beginnen.
“Misschien hebben we net in Noord-Korea wel de omgekeerde plot gezien van de film ‘Wag the Dog’: om de aandacht van een mogelijke oorlog af te leiden, sluit je ergens een vrede. De beste manier om dit allemaal te begrijpen, is om hem als een televisie-acteur te zien. Om de aandacht steeds op zich gevestigd te houden, moet er steeds een conflict zijn, maar wel steeds een nieuw conflict. We zitten in een wereld waarin hij steeds toneelstukjes opvoert.
“Het presidentschap is daar in zekere zin al een paar generaties naartoe aan het bewegen, met veel uiterlijk vertoon. Maar daarachter zaten altijd mensen die het werk deden, in het Witte Huis, bij Buitenlandse Zaken, enzovoorts. Dat bestaat allemaal niet meer. Het is letterlijk alleen maar wat je ziet. Er zit niets achter.”
Want de helft van de posities in de regering is niet ingevuld?
“Precies. Niemand weet wat het beleid is. Niemand weet wie het beleid maakt. Het is niet de minister van buitenlandse zaken, voor zover er beleid is, komt het waarschijnlijk van Jared Kushner, zijn schoonzoon. Maar het managen van de details, dat gebeurt niet meer.
“Anders zou iemand wel gezegd hebben: ‘Wacht even, de Noord-Koreanen geven ons niets, waarom zouden wij ze iets geven?’ Daar draait diplomatie om: wat krijg je terug voor wat je geeft? En we geven nu heel veel: totale legitimiteit aan deze regering. Maar omdat er geen enkele analyse plaatsvindt, is de enige gedachte: waarom zouden we ze het niet geven? Vanuit Trump is de gedachte: het kost me niets, en ik krijg er nu even credit voor.”
Anders dan andere Amerikaanse presidenten begint hij in ieder geval geen nieuwe oorlogen.
“Dat is een soort pervers lichtpuntje. Trump, gek genoeg en ironisch genoeg, ziet eruit als iemand die heel veel macht verzamelt. Maar de waarheid is: hij doet er niet zoveel mee. Het is alleen maar show.”
Wie is Michael Wolff?
Schrijver Michael Wolff (66) werd vorig jaar op slag wereldberoemd met zijn kroniek van het eerste jaar van de regering-Trump, ‘Vuur en Woede’. Het boek, waarvoor hij ook toegang kreeg tot het Witte Huis, schetste een portret van een regering in volslagen wanorde. Voor zijn nieuwe boek, Staat van Beleg, was hij niet meer welkom. Maar hij baseerde het op vele bronnen die met hem bleven praten.
Wolffs methode van verslaggeving oogst kritiek van sommige collega’s. Bepaalde details uit het eerste boek bleken niet te kloppen. Ook veel beweringen uit zijn nieuwe boek zijn lastig verifieerbaar, of wekken soms de indruk van achterklap. Wolff verdedigt zijn methode juist: standaard hoor-en-wederhoor kan, in de slangenkuil van Washington DC, waar zoveel mensen liegen, juist leiden tot ‘een onderhandelde waarheid’. Daarbij wil hij ‘eerder de emotionele dan de politieke toestand’ van de regering-Trump in kaart brengen.
Michael Wolff, ‘Staat van Beleg. Trump onder vuur.’
Uitgeverij Prometheus.
