Naar een idee en uitvoering van Dwarsligger; ge-edit door Blik. Als parodie op het Pro-Vaxx 2.0 Trouw artikel van vandaag.
***********************************************************************************
Na maandenlange bangmakerij door allerlei "deskundigen" én de overheid, stonden we dan eindelijk voor de bouwmarkt. De schreeuwerige lichtreklame ontnam ons het zicht op het parkeerterrein ernaast waar naar later bleek een grote plastic tent doorlopen moest worden om op de vaccinatielokatie aan te komen. Armoe troef, het leek wel oorlog. Bij de ingang van het vrijwel lege parkeerterrein stond iemand in een geel oliepak wilde armgebaren te maken, ten teken dat we het mistroostige terrein op moesten rijden. We voelden ons tamelijk onbehaaglijk door de situatie en wilden het liefst omkeren.
Mijn, door teveel eten en drinken, zwaarlijvige vrouw loopt niet graag en ook ik ben liever lui dan moe, dus vroeg ik aan één van die onherkenbare figuren die daar klaarblijkelijk als een soort middeleeuwse poortwachter fungeerden of ik op een invalidenplaats mocht parkeren. Aangezien het daar leeg was, mocht het. Scheelde ons toch al gauw 25 meter lopen. We moesten wel lachen om (naar bleek) hem want buiten zijn zwarte hoodie, had ie ook nog een zwart mondmasker voor dat liep van net onder zijn ogen tot aan zijn keel. Het leek wel een luier. Hij deed overdreven vriendelijk en probeerde de rol van mensenredder te spelen. We keken elkaar aan en vroegen ons af of we in gekkenhuis terecht waren gekomen.
We liepen naar binnen en werden daar opnieuw welkom geheten. Deze keer door een vrouw met een rood vestje aan. Ze wees ons op een aantal loketten waar mijn vriendin zich mdiende te melden melden. De loketten werden bemand door medewerkers die een wit vestje droegen, geheel in lijn met de kleur van het tentdoek. Alles was trouwens ziekenhuis wit hier. De papieren werden aan het loket bekeken en goed bevonden. Na uitgestapt te zijn naast de tent gingen we met lood in de schoenen naar binnen. Hier werden we eindelijk welkom geheten door een obese vrouw van middelbare leeftijd, gekleed in o.a. een schamel, vaalrood vestje. Ze voelde zich duidelijk beter dan de anderen die daar de vrijwel lege loketten bemanden want die hadden allemaal een wittig vestje aan, naar later bleek omdat ze op de tocht zaten in de tent. Aangezien het tentzeil wit was, men witte vestjes droeg en d.m.v. wit formica, net iets teveel de indruk probeerde te wekken dat het hier smetteloos schoon ofwel spic en span was. De papieren werden in genomen door een streng kijkende heer, met bril, waar hij overheen tuurde om te kijken of mijn vrouw degene was als die op het paspoort van haar. Zij bleek het te zijn en we werden gemaand verder te komen.
Het injecteren zou plaats gaan vinden in soort paskamertje met een niet goed sluitend gordijn ervoor. Mijn vrouw mocht zelf kiezen in welke arm ze de injectie zou krijgen. Omdat we over een hoop negatieve bijwerkingen van de injectie hadden gelezen, besloot mijn vrouw haar linkerarm op te offeren voor de injectie met het experimentele, waarschijnlijk dna veranderende en inmiddels van de nodige bijwerkingen voorziene, op gentherapie gebaseerde spul. Jammer ook dat de producenten niet aansprakelijk zijn voor eventuele bijwerkingen. Hij zat er in voor ze het wist en we werden naar een ander deel van de tent gestuurd waar alweer iemand in een vaalrood vestje mijn vrouw sommeerde dat ze een kwartier moest wachten voordat ze buiten een sigaretje mocht gaan roken.
Door de grafstemming werd het een stief kwartier. Er zaten, buiten ons, nog een stuk of 10 geïnjecteerden angstvallig te wachten of ze wat zouden merken van de prik. Om de negatieve uitstraling, welke ontstond door het witte tentzeil, het witte meubilair en 11 man met een wit gezicht op witte klapstoeltjes van de Action had men wat posters tegen de tentwanden geplakt met een aanblik van de fuckin' de op apegapenliggende keukenhof. Het leek wel het voorportaal van de hel. Iedereen deed semi ontspannen maar door het geram op hun smartphones wist ik wel beter. Er liep een meisje rond van het rode kruis dat regelmatig aan de aanwezigen vroeg of het nog steeds goed ging en of er nog steeds niemand bezweken was als gevolg van de injectie. Verder bleef ze herhalen dat degene die de tent wilde verlaten hard tegen de slecht sluitende deur moest trappen.
Ik dacht bij mezelf dat het eigenlijk wel goed zou zijn als alle pro vaxxers dit eens zouden zien. Zoveel overbezorgde nep-aandacht, zoveel reklame voor deze spuit, zoveel wit! Daar moet met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid meer achter zitten. Even ging het woord liefde door mijn hoofd maar zoveel liefde kan niet echt zijn, maar het is waarschijnlijk een duiding van de mantel der liefde waarmee deze poppenkast bedekt gaat worden in de toekomst.
Ik weet niet of die medewerkster van het Rode Kruis weet had van Christelijke nederigheid, maar ze straalde het in elk geval niet uit. Van geveinsde tederheid is nog nooit iemand beter geworden dus ik was al lang blij dat ze me met rust liet.
Toen onze tijd in de vaccinatietent er uiteindelijk op zat, stonden we op en liepen ook wij naar de uitgang. ‘Goed tegen de deur trappen’, zei de medewerkster van het Rode Kruis nog. We waren blij toen we weer buiten waren, want we hadden geen zin te wachten, tot er één "out" zou gaan op het experimentele goedje.
