Tevens wil ik u duidelijk maken dat strafbare feiten altijd bestraft horen te worden. Regels zijn regels. Zelf ben ik moeder van drie jongens. Mocht ik ooit op wat voor manier dan ook merken dat ze een strafbaar feit hebben gepleegd, sleep ik ze persoonlijk aan hun haren mee naar het politiebureau. Maar wanneer blijkt dat ze onschuldig zijn, reageer ik met dezelfde pitbull-adrenaline. En dat is hier het geval. Eerst wil ik u iets vragen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe kunt u bij voorbaat iets moois als een entrada veroordelen en verwerpen, zonder ook maar enig bewijs te hebben dat dit een gevaar is voor de stad. Weet u wel wat een entrada is? Als burgemeester van Amsterdam is dit toch zeker wel bij uw inburgeringscursus aan bod gekomen? Het betreft immers de basis voor Ajax. De trots van Amsterdam. Maar goed, mocht het u zijn ontschoten, hier een kleine samenvatting. Om uw geheugen op te frissen. Entrada is het Italiaanse woord voor entree. Het is een soort warming-up voor supporters om steun te betuigen aan hun club en de spelers. Dit doen de supporters maar 2 of 3 keer per jaar. Er wordt gezongen, gesprongen en er is een groot gevoel van saamhorigheid.
Woensdagavond was er dus ook een entrada. Althans, poging tot. Nog voordat ze met z’n alle konden gaan zingen, leek het wel of er een derde wereld oorlog was uitgebroken. In opdracht van u, moest er met veel bombarie en geweld bij voorbaat al opgetreden worden tegen de zingende menigte. Omdat u blijkbaar een angst heeft voor het onwetende, pakt u echt alles uit de Amsterdamse kast om te voorkomen dat er ongeregeldheden zullen zijn. Met als gevolg? Dat er juìst ongeregeldheden waren met een dosis geweld waar je u tegen zegt. De vrije stad Amsterdam werd in luttele seconden omgetoverd in een grimmige en gewelddadige nachtmerrie. Een hel waar onschuldige mensen het slachtoffer werden van uw bevel. Vrije stad. Waar u zoveel waarde aan hecht. Ik citeer: Ik ben heel bewust, na opgegroeid te zijn in Enschede, naar Amsterdam gekomen. Deze stad is hét symbool van alles wat ik wilde worden. Vrij zijn. (Bron Volkskrant 17 juli 2018)
Waarom ik zo goed op de hoogte ben van deze verschrikking? Omdat mijn oudste zoon van 17 niet alleen aanschouwer is geweest van oudere mensen en kinderen die zonder pardon door de ME tegen de grond werden geslagen of onder de voet werden gelopen door de politie te paard. Helaas is hij zelf ook slachtoffer geworden van een gruwelijke mishandeling door de mensen van de ME. Even ter info. Mijn zoon is geen crimineel. Hij is een jongen van 17 met ambities. 5 VWO en heeft zijn toekomst en studie helemaal uitgestippeld. Hij weet wat hij wil en ook wat hij niet wil. Hij sport veel, rookt en drinkt niet. Stappen en het uitgaansleven vindt hij zonde van zijn geld. Zijn uitlaatklep is Ajax. Zijn zakgeld gaat op aan alles wat met Ajax te maken heeft. Van kleding tot seizoenskaart. Het zingen met en voor zijn club is het grootste feest wat je hem kan geven. Dit zou zijn eerste entrada zijn. Samen met vrienden mocht hij van mij zijn langgekoesterde droom uit laten komen. Helaas werd het geen feest. Het werd een hel. Een nachtmerrie.
Nadat hij getuige was van de afschuwelijke Spartaanse stokslagen op random toeschouwers, jong en oud, was mijn zoon in shock. Letterlijk aan de grond genageld. Hij zag niet alleen ME, maar ook undercover agenten. Deze mensen waren gekleed in normale kleding met hoodies. Met een capuchon op hun hoofd deden ze net alsof ze ook Ajax supporter waren, om vervolgens met mede agenten een zak over iemands hoofd te doen en deze mee te slepen naar een politiebusje. Mijn zoon was bevroren en wist niet wat er gebeurde. Zijn vrienden trokken hem nog mee, maar hij bleef staan. Hij kon zich niet bewegen. Dit was van korte duur, want uit het niets sprongen er ongeveer tien mensen van de ME op zijn rug. Hij werd geschopt en met knuppels geslagen. Hij gilde het uit van angst en van de pijn. Hij smeekte of ze alsjeblieft op wilde houden. Zijn handen werden achter zijn rug om vastgebonden met tiewraps, om vervolgens aan zijn armen en schouder een politiebus in te worden gesleept. Op zijn knieën en met zijn borst op de grond lag hij daar, om vervolgens nog een paar trappen en wat stokslagen in zijn rug te krijgen. De rest van de gruwelijke details laat ik even achterwege. Zijn gezicht en handen zaten inmiddels onder het bloed. In het busje heeft hij mij terwijl zijn handen vastzaten op zijn rug, gelukkig nog kunnen appen. “Mama, help. Ik ben in elkaar geslagen.” De nachtmerrie van elke ouder om zo’n bericht te krijgen. Gelukkig heeft hij mij nog kunnen appen, anders wist ik van niets. Pas om 01:00 die nacht werd ik gebeld door de politie met de mededeling dat mijn zoon vast zat. Maar meer kon de dame in kwestie mij niet vertellen. Ik wist niet waar hij zat, ik wist niet hoe hij er aan toe was en ik wist niet wat er precies gebeurd was. Niemand kon mij iets vertellen over mijn minderjarige zoon. Niemand.
Hij is 24 uur vastgezet in het cellencomplex Zuid-Oost in uw stad, Amsterdam.Die 24 uur waren een hel voor mijn zoon en voor zijn familie. Politieagenten waren aardig, maar allemaal konden zij hem niets vertellen. Alleen dat hij voorgeleid zou worden. Dit is uiteindelijk niet gebeurd. Onder het bloed en verwondingen kwam hij het cellencomplex binnen, maar er is bij niemand een belletje gaan rinkelen dat hij misschien verzorging van een arts en een psycholoog nodig zou hebben. Om 19:00 de volgende avond stond hij weer op vrije voeten, maar nog steeds waren onze vragen onbeantwoord. Op het formulier van de aanhouding staat de volgende waarneming van de ME: ‘Zag ik, verbalisant Frank.R hoe de verdachte een schoppende beweging maakte richting een collega van de ME. Ik zag dat hij met zijn rechterbeen een trap maakte. Daarop werd hij aangehouden.’ Weet u , mevrouw Halsema, deze inspecteur heeft een wonder gezien. En dat is geen grap. Echt. Mijn zoon heeft namelijk jaren gevoetbald en is een echte linkspoot. Ofwel, linksbenig. Met rechts kan hij echt niets. Het is onmogelijk dat iemand in een reflex een arm of been gebruikt die niet eigen is. In een reflex gebruik je automatisch de arm waar je mee schrijft en dus ook de voet/been waar je mee voetbalt. U heeft dus niet alleen de opdracht gegeven om een blik gewelddadige monsters open te trekken die onschuldige burgers mogen verwonden, maar deze mensen zijn ook nog eens een kampioen in liegen. ( Of in wonderen verrichten, dat laat ik even in het midden.)
Wilt u weten hoe het nu met mijn zoon is? Slecht. Vanochtend naar de huisarts geweest voor zijn verwondingen. Mentaal en fysiek. Hij heeft een hersenschudding, een snee op zijn voorhoofd, een schouder uit de kom, een pols en hand die zwaar gekneusd zijn en een grote striem op zijn rug. Blauwe plekken boven zijn oog en een snee in zijn hals en onder zijn mond. Naast het feit dat geweld nooit en nergens een oplossing is, is dit niet anders dan zware mishandeling bij een minderjarige, onschuldige burger. Die onder uw bevel, op de verkeerde plek en tijdstip was. Aangezien er geen slachtofferhulp aangeboden is, zijn wij die vandaag zelf gaan opzoeken. Mijn jongens worden in een veilige omgeving, in een dorp, zonder enige vorm van geweld opgevoed. Mijn enige wapen thuis is soms mijn scherpe tong. Van dat warme en veilige nest kwam mijn zoon terecht in de hel. Uw beslissing. U heeft aangegeven dat u de hele zaak wilt onderzoeken om te kijken of de agenten proportioneel handelden. Nu ben ik even in de war. Eerst geeft u de opdracht om geweld te gebruiken, om vervolgens te onderzoeken of er geweld is gebruikt. Dat doet mij denken aan de volgende reclame, kent u die nog? ‘Wij van wc-eend, adviseren wc-eend.” Hoe dan? Een dief gaat toch ook niet zijn eigen diefstal beoordelen? Dat kan toch niet? In dezelfde Volkskrant zegt u, ik citeer: Ja, ik bezit de stevigheid en de kalmte om de stad te helpen in moeilijke perioden.’ Ten eerste bent u zelf de oorzaak van deze hele toestand en ten tweede straalt u pas stevigheid uit wanneer u dit onderzoek door een onafhankelijk orgaan laat verrichten. Trek uw handen er vanaf. Er is al genoeg kapot.
Natuurlijk geloof ik in tweede kansen. En zeker bij u. Dit is onwetendheid. Maar slim is uw zet niet geweest. Om al helemaal niet te spreken over wat dit doet met de geloofwaardigheid van vrouwen aan de top. Maar dat is een heel ander verhaal. Ik citeer: Femke Halsema: 'Ik ben er voor wie het lastig heeft' (Bron: NRC 13 juli 2018) Wanneer u dit meent, laat u het onderzoek aan derden over en ontfermt u zich over de slachtoffers. Mijn zoon is daar één van. Zijn goede naam is aangetast, zijn onschuld is letterlijk uit hem geslagen, zijn kleding is vernield en zijn vertrouwen in de maatschappij is weg. Beste mevrouw Halsema, aan u de taak om dit goed op te lossen.