Bestemming: Minsk

Wat hebben we veel aan de Wit Russen te danken. Er is geen land in Europa dat de klappen van de Nazi's zo hard heeft opgevangen als zij. Bij hen geen collaboratie zoals in veel andere bezette landen, maar vooral veel partizanen. Hoeveel van hun dorpen en steden heeft Hitler met de bodem gelijk gemaakt? Een getal van 5295 vernietigde dorpjes wordt genoemd en 2.230.000 Wit Russische doden. BRON.

Johannes Cohen, conservatieve Vlaming In Den Haag, besloot het land te bezoeken, en deelt zijn eerste indrukken van deze week met ons hieronder:

48 uur leven in “de laatste dictatuur” (1)

Wit-Ruland wordt vaak “de laatste dictatuur” van Europa genoemd. Deze kritiek betreft met name de persoon van de president, Aleksandr Loekasjenko. Volgens het Westen en vele mensenrechtenorganisaties zou hij de oppositie in zijn land met harde hand aanpakken. Verkiezingsuitslagen worden steevast vervalst en pottenkijkers zijn niet welkom om de stembusslag gade te slaan. Daarnaast is het land geopolitiek gezien een vazalstaat van buurland Rusland. Dit alles heeft mij nieuwsgierig gemaakt en doen besluiten af te reizen naar Belarus. Dit blogbericht is een neerslag van mijn eerste ervaringen in dit in alle opzichten bijzondere land.

Dagelijks vertrekt er een rechtstreekse vlucht vanuit Schiphol naar Minsk. Dat wil zeggen dat er toch wel een “markt” is om naar deze wat ongewone bestemming te vliegen. Mijn vlucht was geheel volgeboekt. Ik schat dat ongeveer 90% van de passagiers Russisch-sprekend was. Deze vlucht is ook populair bij Russen om via de tussenstop Minsk door te vliegen naar een Russische bestemming. Al gauw raakte ik aan de praat met een Russische dame uit Groningen. Zij beschreef de Wit-Russen als een zachtaardig en rustig volk. Minsk is voor Russische normen een heel rustige stad. Mijn gesprekspartner. die oorspronkelijk uit Moskou komt, herhaalde meerdere malen hoe hectisch het leven in de Russische hoofdstad is. Het gesprek krijgt een persoonlijke wending als ze hoort dat ik me aan het oriënteren ben op het orthodoxe geloof. Ik zie oprechte blijdschap in haar ogen. Op moederlijke wijze probeert ze me te steunen op dit pad. Er volgt een boeiende conversatie over verschillende Russische heiligen.

De luchthaven van Minsk is erg klein en lijkt in niets op het grote Schiphol. De eerste ervaring met het Wit-Russische regime is de paspoortcontrole. Er staat veel geschreven over de strenge regels die er gehanteerd worden: voldoende valuta op zak hebben (harde Euro's!) en kunnen aantonen dat je een zorgverzekering hebt die minsten 10.000 euro aan medische kosten dekt. Van dit alles merk ik niets. De beambte draagt militaire kleding en is vooral geïnteresseerd in mijn paspoort. Hij doet er zeker drie minuten over om het identiteitsbewijs langs alle kanten te bekijken en te betasten. Er komt ook allerlei apparatuur bij kijken. Uiteindelijk komt de verlossing, ik krijg een stempel in mijn paspoort. Dit alles gebeurt zonder enige conversatie. Daarna wordt de reiziger door talloze geldautomaten aangezet tot het kopen van de Wit-Russische Roebel. Deze munt kan nergens buiten Belarus aangekocht of ingewisseld worden.

In de aankomsthal staat mijn taxichauffeur met een bordje waarop mijn naam staat geschreven. Het is een vriendelijke dertiger die goed Engels spreekt. Hij heeft een tijd in Antwerpen gewoond maar is uiteindelijk toch teruggekeerd naar Wit-Rusland en is nu eigenaar van een klein taxibedrijf dat zich richt op westerse klanten. Hij vertelt veel over de stad en het land. Ik probeer voorzichtig te spreken over het beeld dat wij westerlingen van Belarus hebben. Mijn gesprekspartner erkent dat toeristen afgeschrikt worden maar hun aantal is groeiende. Hij lijkt de invloed zijn president, Loekasjenko, weg te lachen. Het valt me op dat hij vaak herhaalt dat er een Minsk geen grootstedelijke problemen zijn. De straten zijn uiterst schoon, er is amper criminaliteit, geen vreemdelingen ... Dit laatste ziet de taxichauffeur als een groot voordeel. Hij vergelijkt Minsk met de grote Russische steden waar er volgens hem veel criminaliteit is door de vele migranten. Ik zal volgens hem weinig tot niets merken van het regime tijdens mijn verblijf in Minsk. Dat merk je pas als hier wat langer bent, zegt hij.

Als ik de code indruk van de toegangsdeur van mijn appartementsblok indruk, schrik mij een hoedje. Wat een vuil en aftands trappenhuis, alsof je in een of ander krot aangekomen bent. Het is er donker en het ruikt muf. Dit belooft niet veel goeds. Als ik de deur van mijn appartement open, kom ik in een andere wereld. Een prachtige, ruime woning met alle comfort. Dit soort van contrastervaringen zal ik nog vaak opdoen tijdens mijn verblijf. Tot mijn verbazing is de koelkast gevuld en staan er koekjes klaar. Ik voel me welkom!

Na al dat reizen heb ik natuurlijk zin in een biertje, liefst “craftbeer”. In de buurt van het appartement is er een “pub” die hoog staat aangeschreven bij de internationale bierliefhebber. Onderweg naar het etablissement zie ik veel hippe jonge mensen met een iPhone op straat. De mobiele internetverbinding is hier trouwens uitstekend. Overal is er 4G dekking. Ik zie echter ook veel politiemensen en militairen op straat. Ze zijn echter niet “actief” maar lijken terug te komen van hun werk en dragen een aktetas met zich mee. De pub blijkt in een kelder te liggen. Er wordt naar ijshockey gekeken op grote schermen. Het bieraanbod is uitzonderlijk te noemen. Wit-Russische ipa's van hoge kwaliteit. De hippe barman is ontzettend vriendelijk en spreekt goed Engels. Naar Nederlandse normen is het bier bespottelijk goedkoop. Ik betaal voor mijn eerste halve liter (de standaardmaat in Belarus) craftbeer nog geen € 2.50. Ik eet er een hamburger met gesmolten blauwe kaas en gebakken champignons. De barman zegt dat het de beste hamburger van Minsk is. Ik ben een tevreden klant.

De volgende uitdaging is het zoeken naar een supermarkt. Na een paar grote lanen te hebben afgeschuimd vind ik er een. Weinig groenten, veel vlees en vis. Op dat vlak lijkt het wel Schotland. Ik koop ook een fles Georgische witte wijn die eenmaal geopend verdacht veel naar sherry smaakt.

Als ik 's avonds de dag overdenk stel ik vast dat ik niet het gevoel heb in een dictatuur beland te zijn. Minsk is in alle opzichten een moderne stad, de mensen lopen er goed gekleed en het wagenpark is westers. Ik zie geen militaire controleposten in de stad. Er lopen veel hippe jonge mensen over straat die gelukkig lijken te zijn. Ik ben benieuwd of dit beeld de komende dagen nog gaat veranderen.

Clever Irish Pub in Minsk. Was dit de Pub die Johannes bezocht heeft, of was het een andere?