Haat en Nijd in Hondenuitlaatserviceland Amsterdam

Nederland ten top? Haat en nijd onder de hondenuitlaatservices in Amsterdam.

“Maar ik merk dat ik er niet tegen kan als mensen zich niet aan regels houden.”

Paul Borgman maakt foto's en geeft mensen aan die zonder vergunning vijf honden uitlaten.

Sinds wanneer heb je voor het uitlaten van vijf honden een vergunning nodig??

Nederland vergunningenland!

“NSB-gedrag”

Lees het hele verhaal, HIER; of als de link niet werkt, legaal of malafide, onderstaand.

Plus Reportage

Malafide praktijken uitlaatservices: wie mag hier de honden uitlaten?

De sfeer onder hondenuitlaatservices in het Amsterdamse Bos is grimmig sinds er malafide collega’s zonder vergunning rondlopen. De gemeente doet vooralsnog weinig. ‘De boswachter zegt dat hij gaat kijken, maar daarna hoor ik niets.’

Tom Grosfeld30 juni 2019, 11:00

Paul Borgman (54) van hondenuitlaatservice Woef! laat vijf honden uit in het Amsterdamse Bos. BEELD DINGENA MOL

“Luna, meekomen. Bikkel, kom eens uit die bosjes. Hup, hup, hup,” roept Paul Borgmann (54) op dwingende toon.

_{Aangeboden door KLM}

KLM neemt voortrekkersrol in duurzame luchtvaart

advertentie

Intussen klemt hij zijn hand stevig om de hondenriem waarmee hij een andere druktemaker in het gareel probeert te houden. Om zijn nek bungelt een touw met daaraan nog eens vijf riemen. Hij gebruikt ze nauwelijks tijdens het wandelen, hij laat de honden liever vrijuit rondrennen.

Borgmann is in werktenue: een legerprint T-shirt met op de achterkant in feloranje letters de naam van zijn eenmansbedrijf: Hondenuitlaatservice Woef!.

Borgmann is elke dag op dezelfde plek in het bos: de parkeerplaats bij de oude radartoren, dicht bij Schiphol en de A9 die vanuit Badhoevedorp door het bos snijdt. Daarvandaan maakt hij ’s ochtends, rond het middaguur en in de namiddag een wandeling van ruim een uur, steeds met vijf honden. Hij haalt ze op, zet ze in aparte hokken in zijn bestelbus, rijdt naar het bos, laat ze uit, maakt ze schoon en brengt ze terug. 

“Mooi werk,” vindt Borgmann. “Prachtige natuur, frisse buitenlucht, leuke beestjes.” Al valt het hem soms zwaar: hij werkt negen uur per dag, want met twee wandelingen zou hij niet rondkomen. “Wat moet, dat moet.”

Beestjes van een ander

Borgmann werkt met een vaste klantenkring. Hij kent de honden door en door, de baasjes vertrouwen hem. Met korte commando’s houdt hij de roedel in toom. De honden mogen niet te diep in de omliggende bosjes struinen, moeten op de paden blijven en het liefst niet aan rondzwervende hondenpoep likken. Borgmann verliest ze geen seconde uit het oog. Natuurlijk, hij heeft acht jaar ervaring en veel cursussen gevolgd, maar het blijven toch de beestjes van een ander. Hij voelt zich verantwoordelijk, is extra alert.

Dan ziet Borgmann een vrouw die eveneens vijf honden uitlaat. Hij kent haar niet, maar spot haar elke dinsdag in het bos met dezelfde honden. Hij begroet haar vriendelijk, daarna: “Dat zou best eens een malafide hondenuitlater kunnen zijn.”

Paul Borgmann betaalt 800 euro per jaar om met vijf honden te lopen. BEELD DINGENA MOL

Wie Borgmann zo door het bos ziet wandelen, omringd door een groep blije honden, verwacht niet dat hij zich al jaren ontzettend druk maakt over malafide hondenuitlaatservices in het bos. Malafide klinkt zwaar, dat weet Borgmann ook, maar hij vindt wel dat de term klopt.

“Om als hondenuitlaatservice in het bos te mogen werken, moet je een vergunning hebben. Ik betaal 800 euro per jaar om met vijf honden te mogen lopen, anderen zelfs 1200 euro voor acht honden. Het probleem is alleen dat recreanten ook met vijf honden mogen lopen. Steeds vaker doen hondenuitlaatservices zonder vergunning zich voor als recreant. De boswachterij controleert nauwelijks op vergunningen, en als ze het doen, staan ze machteloos omdat ze niet kunnen bewijzen dat iemand een hondenuitlaatservice heeft. Zo iemand zegt gewoon: ‘Ik ben recreant, ik vraag hier geen geld voor.’”

Concurrentievervalsing

Borgmann en andere hondenuitlaatservices in het bos zien met lede ogen aan hoe mensen zonder vergunning kosten besparen en daarom hun diensten voor minder geld kunnen aanbieden. Albertje Duijst (52) van hondenuitlaatservice Gaat tie mee uit noemt het concurrentievervalsing. 

“We zouden onze prijzen omhoog moeten gooien om de vergunningskosten te compenseren, maar worden gedwongen ze te verlagen omdat klanten anders overstappen naar een goedkopere concurrent. Om rond te komen, liep ik een ronde per dag, nu noodgedwongen twee.”

Tijdens bijeenkomsten met boswachters van het Amsterdamse Bos hebben Borgmann en zijn collega’s al meerdere keren hun onvrede geuit en aangestuurd op het aanscherpen van de regels voor recreanten: niet meer lopen met vijf, maar met maximaal drie honden. “Dat zou veel problemen oplossen,” zegt Borgmann: “Zo ontmoedig je om zonder vergunning door het bos te lopen, want met drie honden is de winstmarge veel te klein. Blijven ze met vijf honden lopen, kan een boswachter om een vergunning vragen en een eventuele boete uitschrijven.”

Oren en ogen

Hoewel gemeente Amsterdam, die over het beheer van het bos gaat, en de boswachters al jaren beloven de regels aan te passen, gebeurt er niets. Borgmann: “De communicatie verloopt uiterst moeizaam. Intussen zijn we al geruime tijd de dupe van deze maas in de wet.” De boswachterij wilde niet reageren op vragen van Het Parool, gemeenten Amstelveen en Amsterdam konden ook niet reageren: er zijn over deze kwestie raadsvragen gesteld door politieke partij Actief voor Amstelveen, die krijgen voorrang.

Zolang de regels niet worden aangepast, speelt Borgmann zelf voor boswachter. Hij noemt zich de ‘oren en ogen van het bos’. Wanneer hij vermoedt een hondenuitlaatservice zonder vergunning te zien, belt hij de boswachterij. “Ze worden gek van me, nemen bijna nooit meer op. Ik snap het wel, want ik bel elke dag. Maar het is goedbedoeld: door mijn observaties kunnen ze zo’n malafide hondenuitlater op heterdaad betrappen.”

Borgmann krijgt hulp van Eefa Doyle (43), eigenaar van hondenuitlaatservice Outlet, de grootste in het bos met 21 personeelsleden en meer dan tien vergunningen. Ze maakt foto’s van verdachte wandelaars en hun bestelbusjes en stuurt die naar de boswachterij. Ook de kentekens noteert ze. “Dan bel ik er achteraan en zeg: ‘Ze lopen nu daar en daar, in de buurt van dat pad. Je kunt haar over een uur op de parkeerplaats opwachten.’ De boswachter zegt dan wel dat hij gaat kijken, maar daarna hoor ik er niets meer van.”

Eefa Doyle, eigenaar van hondenuitlaatservice Outlet, is de grootste in het Amsterdamse Bos met 21 personeelsleden en tien vergunningen. BEELD DINGENA MOL

Borgmann en Doyle worden moedeloos van de lakse houding van de boswachters, al wil Doyle wel benadrukken dat ook zij met hun rug tegen de muur staan. “Ze zijn maar met zijn zevenen en werken in verschillende diensten. Vaak is er maar één boswachter die tijd heeft om vergunningen te controleren. Het bos is duizend hectare groot, als de boswachter in zuid is en ik betrap iemand in noord, gaat het niet lukken. Ze missen mankracht, de gemeente zou het aantal boswachters moeten uitbreiden.”

Uitsterfbeleid

Terwijl Borgmann zijn honden laat ravotten in een meertje, loopt aan de andere kant van het bos, nabij paviljoen Chez Favié, Karin (fictieve naam, 53) met vijf honden die kwispelend om haar heen dartelen. Ze is een zogenaamde malafide hondenuitlaatservice: ze staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, maar heeft geen vergunning om in het Amsterdamse Bos te lopen. Niet om kosten te besparen, maar omdat ze er geen krijgt. Het bos verstrekt namelijk geen vergunningen meer aan hondenuitlaatservices: de gemeente hanteert een uitsterfbeleid.

Dat wist Karin niet toen ze met haar bedrijf begon. Naar eigen zeggen wordt ze al ruim twee jaar van het kastje naar de muur gestuurd door de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. “Ze wijzen telkens naar elkaar en nadat ik jaren genegeerd ben, wisten ze me laatst te vertellen dat er een uitsterfbeleid was ingevoerd. Ik word dus gedwongen om illegaal door het bos te lopen, want mijn klanten willen niet dat ik met hun honden uitwijk naar een stadspark of strand. Ik snap dat gevestigde hondenuitlaatservices het oneerlijk vinden, maar ik moet ook geld verdienen.”

Extra op haar hoede is ze niet wanneer ze door het bos loopt. Ze wordt weleens aangehouden door een boswachter die vraagt of ze een hondenuitlaatservice is. “Dan zeg ik: ‘Nee, dit zijn mijn eigen honden.’ Of ik zeg dat ze van de buren zijn en dat ik ze als vriendendienst uitlaat. Ze kunnen me niets maken, want het valt niet te controleren.”

De uitlaatservice van Eefa Doyle mag ook met 8 honden en een begeleider wandelen.BEELD DINGENA MOL

Dat betekent niet dat Karin blij is met de huidige situatie. “Sommigen zullen zeggen dat ik 800 euro bespaar, maar ik zie het anders: ik loop jaarlijks 20.000 euro aan omzet mis. Ik wil namelijk geen vergunning voor vijf honden, maar voor acht. Nu maak ik gedwongen wandelingen met drie honden minder, dat kost bakken met geld.”

Niets van honden weten

Borgmann nadert inmiddels het einde van zijn wandeling. Hij houdt de tijd strak in de gaten, hij moet uiterlijk om half twee weer in zijn busje zitten. Plannen is heilig wanneer je drie rondes op een dag maakt. Onderweg heeft hij nog wat misstanden genoteerd, zoals een scooterrijder die door het bos reed: dat is verboden. Hij laat het maar gaan, de boswachters zullen toch niet opnemen.

Borgmann voelt zich sterk verbonden met het bos, het is toch de plek waar hij al acht jaar lang elke dag komt. Hij vertelt dat hij in de hondenuitlaatbranche terecht is gekomen uit noodzaak, omdat hij net een huis had gekocht en daarna ontslagen werd. Hij kwam als destijds 45-jarige werknemer niet makkelijk aan een nieuwe baan en moest een dure hypotheek aflossen: dan maar van zijn hobby zijn werk maken, dacht Borgmann.

Hij volgde een opleiding aan de Martin Gaus hondenschool, deed verschillende cursussen en kocht een bestelbus om de honden veilig in te vervoeren. “Als ik iets doe, doe ik het goed,” zegt Borgmann. “Dit vak is veel meer dan zomaar wat rondlopen met die beesten. 

Borgmann ergert zich daarom aan de opportunisten die niets van honden weten maar wel op illegale wijze een centje bijverdienen in het Amsterdamse Bos. “Ik pik ze er zo tussenuit. Ze dragen geen bedrijfskleding, de honden hebben geen penning en de roedel is chaotisch, duikt steeds van het pad af de bosjes in. Het zijn vaak, met alle respect, vrouwen die thuis niets te doen hebben en met de honden van de buurtbewoners naar het bos gaan. Maar zij weten niets van het vak.”

Haat en nijd

Je zou kunnen stellen dat de sfeer wel eens beter is geweest in het bos. Iedereen lijkt boos te zijn. Op de boswachters, de gemeente en de mensen zonder vergunning. Albertje Duijst blikt met weemoed terug op de sfeer tijdens haar beginjaren: “We waren met de uitlaatservices een hechte groep, het was gezellig en ontspannen. Sommigen deden het wat beter dan anderen, namen het vak serieuzer, maar het was altijd harmonieus. Omdat iedereen elkaar kent en er geen nieuwe vergunningen meer worden uitgedeeld, zijn nieuwkomers met vijf honden per definitie verdacht. Of ze nou recreant zijn of malafide.”

‘Karin’ doet of ze het niet doorheeft, maar weet dat ze stiekem gefotografeerd en aangegeven wordt bij de boswachters. BEELD DINGENA MOL

De grimmige sfeer voelt Karin ook. Ze heeft met een aantal hondenuitlaatservices goed contact. Die hebben begrip voor haar situatie. Van anderen krijgt ze boze blikken wanneer ze door het bos loopt. Ze doet alsof ze het niet doorheeft, maar weet best dat ze stiekem gefotografeerd en aangegeven wordt bij de boswachters. “NSB-gedrag,” noemt Karin dat. “Je kunt toch met me in gesprek gaan, proberen de situatie vanuit mijn kant te bekijken? Al die haat en nijd maakt het voor niemand leuk.”

Honden overal

Hoewel het Amsterdamse Bos en de boswachters niets willen zeggen over het beleid omtrent vergunningen, weten de hondenuitlaatservices dat veel wandelaars in het bos klagen over de hoeveelheid honden die er worden uitgelaten. Personeel van Outlet krijgt bijvoorbeeld geregeld verwijtende blikken, of rechtstreekse klachten van wandelaars die vinden dat het uit de klauwen loopt met al die honden, weet Doyle. Daarom hanteert de gemeente vermoedelijk een uitsterfbeleid.

“Dat snap ik wel. Ik vind het jammer dat hondenuitlaatservices nu een deuk in hun imago oplopen door de drukte in het bos. Ik vermoed dat er hier minstens vijftien hondenuitlaatservices illegaal rondlopen. Dat zijn dagelijks 75 honden extra in het bos. Dat is te veel, het zou voor iedereen prettig zijn als ze zouden verdwijnen.”

Aan de andere kant, zo geeft Doyle toe, heeft bijna elke hondenuitlaatservice in het bos een wachtlijst. “De vraag is enorm. Ook wij moeten wel eens ‘nee’ verkopen.”

Slopende discussie

Op de website van Karin staat in grote letters dat ze geen honden meer aanneemt, maar de aanvragen blijven binnenstromen. “Daarom snap ik niet dat er zo moeilijk wordt gedaan over die vergunningen. Er is eerder een tekort aan hondenuitlaatservices dan een overschot. Daarnaast: het bos is groot genoeg. Ik kom vaak niet eens collega’s tegen tijdens een wandeling.”

Het wordt zo langzamerhand een slopende discussie. Dat vindt Borgmann ook. Al het gedoe vindt hij eigenlijk maar zonde van zijn tijd. Hij houdt van zijn werk, wil gewoon met de honden door het bos wandelen en genieten. “Maar ik merk dat ik er niet tegen kan als mensen zich niet aan regels houden.”

Hij zucht, loopt met zijn honden naar de bestelbus en laadt ze allemaal weer in. Hij gaat zo naar zijn huis in Amstelveen, de honden wassen. “Ik hoop dat de gemeente snel besluit om de regels aan te scherpen. Dan kan ik het onderwerp eindelijk laten rusten.”