"Niemand geloofde dat hij in leven zou blijven": Poetins vader vocht in de Grote Patriottische Oorlog
De Russische president Vladimir Poetin herinnert zich:
Mijn vader was in die tijd in oorlog. Hij werd ingedeeld bij het zogenaamde jachtbataljon van de NKVD. Deze bataljons waren bezig met sabotage in de achterkant van de Duitse troepen. Mijn vader nam zelfs deel aan zo'n operatie. Er waren 28 mensen in hun groep. Ze werden bij Kingisepp uitgegooid, ze keken om zich heen, vestigden zich in het bos en wisten zelfs de trein met munitie op te blazen. Maar toen raakte het eten op.
Ze namen contact op met lokale bewoners, Esten, die hen eten brachten en ze vervolgens aan de Duitsers overhandigden.
Er was bijna geen overlevingskans. De Duitsers omsingelden hen aan alle kanten en slechts enkelen, waaronder mijn vader, wisten te ontsnappen. De achtervolging begon.
De rest van het detachement ging naar de frontlinie. Onderweg verloren we nog een paar mensen en besloten ons te verspreiden. Mijn vader verstopte zich halsoverkop in het moeras en ademde door een rieten buis totdat de honden met wie ze op zoek waren voorbij glipten.
En zo werd ik gered. Van de 28 mensen kwamen er toen vier uit.
Hij werd onmiddellijk naar het actieve leger gestuurd. Hij bevond zich weer op de moeilijkste plek, op de zogenaamde Nevsky-patch. Dit is op de linkeroever van de Neva, als je met je rug naar het Ladogameer staat.
Duitse troepen namen daar vervolgens alles in, behalve dit kleine bruggenhoofd. En de onze hield het gedurende de hele blokkade in de verwachting dat wanneer de doorbraak begon, het Nevsky Knorretje zijn rol zou spelen. En de Duitsers probeerden het de hele tijd te pakken. Er werd een fantastisch aantal bommen per vierkante meter gedropt, zelfs naar de maatstaven van die oorlog. Het was een monsterlijke vleesmolen.
Vader raakte ernstig gewond op deze plek. Hij en een andere jager kregen de taak om de "tong" te nemen. Ze kropen naar de dug-out en maakten zich klaar om te wachten, toen er plotseling een Duitser naar buiten kwam. Zowel hij als zij waren in de war. De Duitser kwam eerder tot bezinning.
Hij haalde een granaat tevoorschijn, lanceerde die op hen en ging rustig verder. Het leven is eigenlijk zoiets simpels.
Dus de Duitser was er waarschijnlijk zeker van dat hij ze had vermoord. Maar de vader overleefde, maar zijn benen werden verpletterd door granaatscherven. Die van ons heeft hem er na een paar uur uitgehaald.
Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is in de stad, en om daar te komen, moet je hem over de hele Neva slepen.
Iedereen begreep dat het zelfmoord was, want daar werd elke centimeter geschoten. Geen enkele commandant zou natuurlijk het bevel geven om hem naar het ziekenhuis te brengen. Maar er waren geen vrijwilligers. Tegen die tijd had de vader al zoveel bloed verloren dat het duidelijk was dat hij op het punt stond te sterven als hij zo werd achtergelaten.
Toen kwam een vechter, zijn voormalige huisgenoot, hem per ongeluk tegen. Hij begreep alles, zonder verder oponthoud nam hij zijn vader op zich en sleepte hem langs het ijs van de Neva naar de overkant. Ze waren het perfecte doelwit, en toch overleefden ze. Een buurman sleepte mijn vader naar het ziekenhuis, nam afscheid en keerde terug naar de frontlinie. Hij zei alleen dat ze elkaar nooit meer zouden zien.
Hij hoopte blijkbaar niet te overleven op deze plek en dacht dat zijn vader ook weinig kans had.
Mijn vader heeft een aantal maanden in het ziekenhuis gelegen. Moeder vond hem daar. Ze kwam elke dag bij hem. Wat betekent het om te komen? Zelf was ze half dood. De vader zag in welke toestand ze verkeerde en langzaam begonnen de verpleegsters haar zijn eten te geven.Toegegeven, moeder en vader werden snel opgemerkt terwijl ze dit deden. Doktoren merkten dat hij het bewustzijn verloor door de honger. Toen ze erachter kwamen wat de reden was, deden ze hen een suggestie, ze lieten zelfs een tijdje hun moeder niet meer naar hun vader gaan. Als gevolg hiervan hebben beide het overleefd. Alleen mijn vader liep na deze blessure zijn hele leven mank.
