Persvrijheid Donbass (Deel 3)

Donbass en de vrijheid om te schrijven wat je wilt

Met het geluid van een koffieapparaat op de achtergrond begonnen we ons eerste interview met een plaatselijke journalist. Ze werkt in Donbass werkt sinds het begin van het conflict. Na de gebruikelijke inleidende vragen vroegen wij haar de voor de hand liggende vraag over persvrijheid in het rebellengebied: Waarom durf je je gezicht niet op camera te laten zien?

Handboeien

De vertraging van het vliegtuig gaf ons slechts 10 minuten speling om onze trein te halen, vonden vervanging voor de bus die ons naar Donetsk zou brengen. Alles ging maar net goed, maar nu het allerbelangrijkste: de grensovergang. Ondanks alle positieve ervaringen met Rusland het afgelopen jaar, was het stereotype van een Russische beveiligingsambtenaar die “NJET!” zou zeggen toch wel erg in mijn gedachten aanwezig. De sfeer was gespannen, zou dit het moment zijn waarop de vier maanden aan voorbereiden tevergeefs zou blijken? De grenswacht grapte naar zijn collega: “Kijk ze maken zich zorgen! Maak maar wat geluid met je handboeien.” – De grap brak het ijs. Vreemd hoe ontspannen het geluid van handboeien kon zijn bij een Russisch grenspost. Echter, waren we ons niet bewust in hoeveel problemen wij zouden belanden, en net zo erg, wisten we ook niet hoeveel zorgen wij onszelf op dat moment bespaarden.

De Rostov-route

In 2014 zou een groep Amerikaanse en Libanese journalisten aankomen in Donetsk. Ze liepen achter op hun schema, en daardoor hadden maar drie dagen om hun verslag te doen vanuit Donetsk. Een lokale journalist, Helga Green, ontmoette ze. Ze herinnert zich de ontmoeting: “Ze rezen via Oekraïne. Eerst kwamen ze naar Kiev.” En, vertellende over hun naar Donbass: “Ze vertelden mij, dat toen ze hun interesse onthulden van het bezoeken van opstandige gebieden, werden ze ontvangen met diepe afschuw vanuit de kant van de Oekraïense autoriteiten.” De vertraging die veroorzaakt werd door ‘een goede hoeveelheid aan afzettingstape en obstakels’ liet hun maar weinig tijd over. Ze voegt toe: “Dat is waarom de meeste verslaggevers via Rostov komen.”

Russische Dissidente

Het verhaal dat mij het meest verraste was dat van Oxana Chelysheva, een journalist die in ballingschap leeft uit angst om terug te keren naar Rusland, haar vaderland. Daar het niet mogelijk was via Rusland te reizen moest ze de Oekraïne-route nemen. In ieder geval had ik verwacht dat een Russische dissidente doorgang zou worden gegeven naar rebellen gebied door een land dat zo worstelt met ‘Russische agressie’, toch schrijft ze ironisch: ‘Terwijl ik in Donetsk had kunnen zijn, reisden alle westerse journalisten via de Russische Federatie.”

Route via Rusland ontvangt afkeer van Westerse journalisten

Zulke verhalen speelden een grote rol bij het kiezen voor de duurdere, meer ingewikkelde en langere route via Moskou, Rostov en tenslotte Donetsk.* Maar de route via de Russische steppe wordt ontvangen met veel afkeer van mensen die een sterk wantrouwen koesteren naar Rusland en eveneens enkele westerse journalisten. De eerstgenoemden wezen er nogal fanatiek op dat, door het reizen naar ‘Oekraïens gebied’ via Rusland, dat we de wet overtraden. De bovengenoemde journalisten op hun beurt keken naar de route met een sterk gevoel van wantrouwen: Waarom via Rusland reizen als je ook via Oekraïne kan? Zelfs maanden later zou een grote Nederlandse krant nog steeds schrijven: “In plaats van via Oekraïne naar rebellengebied te reizen, zoals vrijwel alle journalisten doen, kiezen de twee voor de route via Rusland.” (1)

"Elena"

Terug naar het café: een psuedoniem, Elena, en een foto van de achterkant van haar hoofd, dat is alles wat ik over haar kwijt kan. Het is de realiteit van de DNR, ze wou haar gezicht niet laten zien uit angst voor repercussie voor haar familie. Elena is geboren en getogen in Donetsk en werkt daar als journaliste. Ze werkt voor een grote nieuwsorganisatie in Rusland. “In Oekraïne wonen mijn naaste verwanten”, antwoord ze toen ze werd gevraagd waarom ze haar gezicht niet wil laten zien. “Ik ben gewoon bang dat als ik mijn gezicht laat zien en mensen tussen deze reportage zien, dat mijn familie problemen zal krijgen. Ze kunnen worden opgeroepen door de SBU (Oekraïense veiligheidsdienst) en worden verhoord. Ik wil niet dat er problemen zullen zijn voor hun vanwege dat.”

Oekraïne

Er is nog een reden waarom ze liever anoniem blijft, ze is nog steeds een burger van Oekraïne. “Ik zou graag willen reizen naar Oekraïne en niet dat ze mij vasthouden en zeggen, hier, we hebben een artikel bedacht over separatisme en terrorisme en dat ze mij daarna opsluiten.”

Katya

Nog een journalist waarmee we hebben gesproken is Katya Katina. Ze vertelt ons dat ze zich bij de lokale militie wou aansluiten, maar in de plaats van vechten, werd het voormalig model gevraagd verslag te leggen van het conflict. We confronteerden haar er mee dat zij wel haar gezicht liet zien en en andere journalisten niet. Ze geeft aan dat het kan zijn omdat ze familie hebben in Oekraïne. “Als ik interviews heb met soldaten in het Volsrepubliek-leger, heb ik hetzelfde probleem.” Ze legt uit: “Veel van hun hebben ouders, ze hebben familie op het Oekraïens territorium en natuurlijk is het een kwestie van veiligheid.”

Mirotvorjets, de Oekraïense kliksite

“Er zijn veel voorbeelden”, vertelt Elena over journalisten die werken in Donbass maar problemen hebben in Oekraïens gebied. “Er is in Oekraïne een website genaamd ‘Mirotvorjets’, ze publiceren alle informatie over journalisten en hun verwanten met paspoorten, geboortedata. En mensen die daar familie hebben worden gelokt naar Oekraïne zodat ze hem kunnen gevangenzetten door hun familie onder druk te zetten.”

Katina geeft een soortgelijk verhaal toen ze werd gevraagd wat er met deze soldaten of journalisten kan gebeuren als ze hun identiteit laten zien. “Nou, ik denk dat de SBU hun ouders en vrouwen, etc, kunnen pakken. Weet je, ze doen al deze onderzoeken.” Ze geeft een voorbeeld wat er is gebeurd met een soldaat enige tijd geleden: “We weten dat zulke situaties zijn gebeurd, toen een soldaat enige tijd geleden zijn gezicht liet zien en de volgende dag kwamen er mannen van de SBU en namen zelfs zijn familie meer naar de gevangenis. Dus alles kan gebeuren, daarom denken mensen over de veiligheid van hun verwanten.”

Veilig in Donetsk

Tijdens het her beluisteren van het interview met Elena, viel op hoe vaak ze is gevraagd of ze zich veilig voelde in Donetsk. Maar ze gaf iedere keer hetzelfde antwoord: Ze voelt zich veilig om haar werk hier te doen. Ze legt uit dat ze soms wel commentaar krijgt, bijvoorbeeld als ze iets verkeerd heeft begrepen of dat ze iets niet goed op papier heeft gezet. “Maar”, zegt ze, “mij verbieden om iets te schrijven, dat gebeurd niet. Ik ken zulke gevallen ook niet. Misschien dat het met andere journalisten is gebeurd, maar ik persoonlijk heb niet van zulke gevallen gehoord.” Het lijkt erop alsof ons westers vooroordeel over wat er in Donbass zou gebeuren maar langzaam wegebt. “Dus voel je je vrij om je baan te doen?”, vroegen wij, alsof we wouden checken of we niet iets verkeerd hadden begrepen, toch herhaalt Elena zichzelf: “In het algemeen, ja.”

* Nog een reden was dat het onduidelijk is of Oekraïne mij zou arresteren. Zoals de trouwe lezer weet [link], heb ik de Krim bezocht afgelopen zomer als onderdeel van een reis door Rusland. De straf om illegaal ‘Oekraïne haar bezette gebieden’ binnen te gaan kan oplopen tot vijf jaar.

1 – De Volkskrant, 13 mei 2017, “Voor het karretje van de Russen”, Bert Assink and Gerben van den Noorda.

Dit is het derde deel in een reeks verslagen van Stefan Beck over zijn reis met Michel Spekkers naar Donbass begin 2017. De eerdere delen verschenen ook op deze site.

Verslag uit Donbass – Deel 2

Verslag uit Donbass – Deel 2 - Stefan Beck

Dit was dezelfde straat die ik slechts een paar dagen geleden op video had gezien. Je kan niet anders dan je afvragen waarom de straten zo angstaanjagend leken. Misschien wel meer dan de verwoeste huizen was het de grond. Pas maanden laten realiseer je je wat je onbewuste al lang had uitgedokterd; langs een normale straat ligt gras. Maar deze, verlaten, staat toe dat er onkruid groeit in de zomer, maar laat een troosteloos beeld van modder na voor de winter en de herfst.

Zover er bomen over waren, werden ze omgezaagd. Waar eerst de grond vlak was waren er nu overal hopen met modder te zien zo ver de weg liep. Dit was het gebied rond het Sergej Prokovjev vliegveld van Donetsk. De plek waar werd gevochten vanaf letterlijk de start van de burgeroorlog in Oekraïne tot de dag van vandaag.

Niets sprak meer tot de bewuste geest dan de constante stroom aan verwoeste huizen. Bij sommige waren maar een paar dakpannen afgeblazen. Van anderen waren de daken afgeblazen. Sommigen hadden geen deur meer nodig omdat de gehele voorgevel van het huis opgeblazen was.

“Dit was een erg populaire plaats om te wonen”, legde Graham Phillips ons uit. Een boel mensen hadden hier hun huizen gebouwd. Nu, kon je maar enkele mensen op straat zien, wat zwerfhonden, dat was alles. Op sommige plaatsen stond geschreven “ЗДЕСЬ ЖИВУТ ЛЮДИ” – “Hier wonen mensen”, wat een pijnlijke herinnering was aan de tijd dat er hier gevochten werd, terwijl mensen nog in hun huizen leefden. In zeldzame gevallen, kon men zien dat het opschrift was veranderd naar “Hier wonen mensen met wapens.” Nog ironischer was dat op sommige plaatsen men het opschrift kon zien, waarschijnlijk van voor de oorlog: “Te koop”

“Wonen er nog een boel mensen hier?”, vroeg ik aan Phillips. “Ja, ja”, antwoordde hij. “Is het mogelijk om een paar te ontmoeten?”, en na een pauze, denkende, antwoordde hij, “Waarschijnlijk wel.” Op onze weg naar het huis dat we zouden bezoeken, werden we overvallen door het vreemde beeld van een man, die een sneeuwman bouwde tussen de ruïnes, samen met zijn dochter. Zij woonden hier nog, maar ondanks hun situatie, zwaaide de man vriendelijk naar ons, en begroette ons met een glimlach.

De familie die we zouden bezoeken, bestaande uit een gepensioneerde mijnwerker en zijn moeder, iets verder op, bevond zich aan de rand van het dorp. Een van hun twee huizen was schijnbaar zonder veel schade, het andere had een geïmproviseerd dak, gemaakt van VN-hulppakketten. Slechts een paar weken geleden was dit een van de plekken waar Patrick Lancaster hulpgoederen had bezorgd: hulppakketten, wat voedsel, inclusief een hele kip.

Nadat we het huis te zien hadden gekregen, werden we uitgenodigd voor thee. “Ja”, zei ik snel, snel een kop thee en dan weer op weg. Maar dit was Nederland niet waar je geluk hebt als je een koekje aan wordt geboden op de koffie, dit is de Russische wereld. Terwijl we net uitgelegd hadden gekregen dat het gezin rond moest komen van 30 euro per maand, kregen we een maaltijd opgediend genaamd ‘Golodets’. Zwijgend wisten we dat het van dezelfde kip was gemaakt die Patrick maar enkele dagen eerder had gebracht.

“Daar”, sprak de moeder van de gepensioneerde terwijl ze wees naar het gebied dat niet onder DNR-controle lag, “Daar zijn de fascisten! De bandaristen!” Zonder inkomen konden de twee niet anders dan in het beschadigd huis te leven daar het niet mogelijk was om te verhuizen. Slechts een maand geleden, werd het dak van hun huis eraf geblazen door een mortier, dit terwijl een andere mortieraanval het huis eerder al had beschadigd enige tijd geleden. Het was de derde keer dat een mortier hun huis raakte. De voorgaande granaat landde midden in hun keuken, de gepensioneerde mijnwerker zat toen in de naast liggende kamer. De granaat weigerde te ontploffen.

Een paar dagen later, nadat we net een interview hadden afgemaakt, waren we op weg terug naar ons hotel. Toen we plots onweer hoorden. Toch was er geen flits. Het geluid kwam van het vliegveld. Realiserende wat het was, kwam de smaak van Golodets terug in mijn mond.

Deel 1 verscheen eerder op onze site, HIER.

Verslag uit Donetsk – Dag 1: De taxi rit naar de DNR.

Verslag uit Donetsk – Dag 1: De taxi rit naar de DNR. Door Stefan Beck

(Artikel oorspronkelijk gepubliceerd op 28 december)

Vandaag de grens overgestoken naar de Volksrepubliek Donetsk (DNR). Na maanden van intensieve planning, ben ik samen met freelancejournalist Michel Spekkers de grens naar de DNR overgestoken. We hopen verslag te doen van de verhalen van mensen die hier leven.

Glimlach

Met een glimlach op zijn gezicht legde onze taxichauffeur ons de financiële situatie uit waarin veel mensen in Donetsk nu zijn beland. ‘Voordat de oorlog begon waren er natuurlijk een boel mensen die leningen hadden afgesloten. Maar nadat de oorlog was begonnen, werden veel banken gesloten.’ De glimlach werd groter en hij zei “Ik wou mijn schulden terugbetalen, maar kon dat niet. Dus op een dag belde de bank en zei dat we onze schulden moesten terugbetalen. Ik legde uit waarom dat niet kon, de bank zei daarop dat ze iemand zouden sturen om het bedrag op te komen halen als ik niet zou betalen.” Hij op zijn beurt gaf zijn adres en vertelde dat ze welkom zijn in zijn huis. Toen de medewerker het adres had gekregen was hij een tijdje stil, vertelde dat de bank had heroverwogen en besloten had toch niemand te sturen.

De situatie hierboven geeft goed aan in wat voor situatie veel mensen in Donetsk verkeren. Mensen vallen hier constant tussen was en schip. De regels in een land gelden niet volledig voor hun, maar de regels hebben wel invloed op hun.

Alleen op de wereld

Nog een kwestie zijn de problemen met paspoorten. In principe zijn veel burgers van de Volksrepubliek Donetsk vergelijkbaar met staatlozen: geen enkel land ter wereld (inclusief Rusland) erkent de DNR en LNR als landen. Bijgevolg is er ook niemand in de wereld die hun paspoorten erkent* Om naar het buitenland te reizen is er een Oekraïens paspoort nodig dat aan mensen is uitgegeven voor de oorlog. Voor een hele generatie mensen die geen Oekraïense paspoorten hebben is het daarom onmogelijk geworden om naar het buitenland te reizen.

Sovjet Unie

‘In de Sovjet-Unie was het makkelijk om te reizen’, legde een vrouw uit die met ons mee reed in de taxi. ‘Er waren geen grenscontroles en we konden reizen wanneer we wilden. Ze benadrukte dat ‘zij zich niet voelden als Russen, Oekraïners, Wit-Russen of wat dan ook. We waren allemaal deel van een groot land: De Sovjet-Unie.’ Dit beeld blijft bestaan tot de dag van vandaag; haar familie woont overal: in Oekraine, in Rusland, in Wit-Rusland, waarmee ze nogmaals benadrukt hoe belangrijk het is om naar het buitenland te kunnen reizen.

Gebroken families

Een van de mensen die met ons mee reisde, was een man die zijn familie voor de eerste keer in jaren bezoekt in Donetsk. Door de situatie in de regio was het erg moeilijk om zijn familie te bezoeken. Het laat zien wat veel mensen geneigd zijn te vergeten; oorlog is niet alleen een kwestie van een hoeveelheid doden en gewonden, het is ook een kwestie van vrienden en familie die uit elkaar worden gerukt.

Maar al gedurende de taxirit werden wij geconfronteerd met de eerste verhalen van families die voor andere redenen niet meer bij elkaar waren. De vrouw vertelde dat haar broer is overleden door een gebrek aan medische hulp. “De doctoren konden alleen maar zijn leven verlengen, niet redden” en ze heeft haar broer moeten begraven.

Later liet ze een foto zien van haar kleinkinderen en vroeg ons: “Hoe kan iemand deze kinderen bombarderen!?" Ze ging door en legde ons uit dat veel scholen in Donetsk foto’s hebben hangen met de foto’s van studenten van die school die zijn gestorven in het conflict.

Verdeeld door taal

Zelfs op de eerste dag van onze reis werden ons een paar onderliggende problemen duidelijk die hebben geleid tot het conflict. Zelfs voordat de Maidan begon, werd in veel scholen een ‘Oekraïnizatie’ ingevoerd, zoals onze medepassagiers het noemden. Studenten in scholen werden gedwongen om alle vakken te volgen in de Oekraïense taal “Zelfs vakken als natuurkunde en wiskunde?”, vroeg ik, “Ja”, antwoordde ze "natuurkunde, wiskunde, etc.” Dit maakte het erg moeilijk voor veel studenten om te studeren. Vaak waren er zelfs niet voldoende woordenboeken aanwezig om uit te vertalen.

Aankomende in de DNR

Na een lange reis naar de grenscontrole (en daar bijna net zolang in de file te hebben gestaan). Konden we eindelijk de DNR in. Vanwege de feestdagen besloten veel mensen hun familie op te zoeken. We werden begroet met sneeuw, weinig verkeer en tenslotte, Donetsk zelf. (Foto’s hier te vinden)

*Rusland erkent de paspoorten wel sinds kort, maar de landen niet.

Dit is deel 1 van het verslag dat Stefan Beck maakte over zijn reis met Michiel Spekkers naar de Volksrepubliek Donetsk rond de jaarwisseling 2016/2017. Deel 2 volgt later op deze site. Stefan Beck is natuurkundige, docent en studeert Slavistiek en de Russische taal.

Thoughts on Fake News, by Stefan Beck

Stefan Beck is a teacher of Physics who taught himself the Russian language and made several travels to Russia, Crimea and Donbass. He publishes on his own website, Russiansinvisibleborder.

Nederlands onder.

It has always been a mystery to me, how one has even been able to write the beastly propaganda during the First World War. How could a person believe that devils were fighting on the opposite side? How could a war break out seen as so senseless today, while seen as so justified back then?

Even more incredible to me was the thought that such a thing would ever happen again, at least, here in the free west. The west, that values freedom of expression so highly. – But that changed today.

Facebook has banned today, the channel RT, from posting justifying its action with the fight against ‘Fake News’. Even though the decision has no been reversed, it is a frightening discovery. The perception is such, that news coming from Russia is seen as untrue, is meant to disrupt, to paralyse, instead that it is seen as a conflicting yet parallel look at the world.

So much work I have done in order to understand better a country which is fear by so many, to understand her language, her culture and politics. But unfortunately, it seems that all this work has proved itself in vain; even willing to understand and talk the language no longer seem to be innocent affairs and would bear witness that I am a ‘Kremlin-propagandist.’

The fear that is housed within me for war, not only with Russia and the west, but worldwide, is stepping more and more firmly into reality. I dream of peace, but doing so I feel increasingly as a child, that is incapable of understanding the world.



Nederlandse versie

Het is voor mij altijd onbegrijpelijk geweest hoe men ooit de beestachtige propaganda heeft kunnen schrijven ten tijde van de eerste wereld oorlog. Hoe kan een mens geloven dat er duivels e.d. strijden voor de tegenovergestelde zijde? Hoe kan een oorlog uitbreken om niets en deze zo breed zijn uitgemeten en gerechtvaardigd zijn.

Nog ongelofelijker was voor mij, dat zoiets ooit weer zou gebeuren, althans, hier in het vrije westen. Het westen dat de vrijheid van meningsuiting zo hoog koestert. Dat is verandert, vandaag.

Facebook heeft vandaag de zender RT verboden te posten onder het mom van het gevecht tegen ‘Fake News’ (vals nieuws). Hoewel inmiddels de beslissing is terug gedraaid, is dit een schikbarende ontwikkeling. De perceptie is zo, dat nieuws komende uit Rusland onjuist is, bedoeld is te verstoren, te verlammen, in plaats het te zien als een conflicterende doch parallelle kijk op de wereld.

Zo veel werk heb ik de afgelopen jaren verzet om een land beter te begrijpen dat zo velen vrezen, om de taal te leren, haar gebruiken en politiek. Maar laas, lijkt al dit werk nu vergeefs; zelfs willen begrijpen en de taal spreken blijken geen onschuldige zaken meer te zijn en zouden getuigen dat ik een ‘kremlin-propagandist’ ben.

De angst die ik al jaren heb voor oorlog, niet alleen tussen Rusland en het westen, maar wereldwijd, treed steeds fermer de werkelijkheid binnen. Ik droom van vrede, maar voel mij dan steeds meer als kind dat de wereld niet begrijpt.

Donbass journalisten zijn hun spullen KWIJT

De Hollandse rechter heeft gesproken: Stefan Beck en Michel Spekkers zijn hun spullen en (beeld-)materiaal voorlopig KWIJT.

En wellicht ook voor altijd.

Wat betekent dit voor de persvrijheid in Nederland?

Wat zeggen collega-journalisten hierover?

Hoe wordt dit nieuws gebracht in de nieuwsprogramma's en bij de talkshows?

Wat betekent dit voor de Nederlandse rechtstaat?

Wat zegt dit over "De onderste MH17 steen moet boven komen"?

Wat zullen de koppen morgen zijn in de ochtendkranten?

In wat voor een land leven we?

In wat voor een land leven we waar een Natuurkunde docent die in zijn vrije tijd, notabene in zijn Kerstvakantie, met zijn eigen geld, naar de Donbass afreist om iets van de realiteit daar te bekijken en wil tonen, op het vliegveld bij thuiskomst zijn materiaal moet afgeven, om maar af te wachten wat hij deels of geheel gewist weer terug mag verwachten?

Nederland staat enorm voor paal in Rusland

Zakharova, de woordvoerster van het ministerie van buitenlandse zaken twittert er lustig op los, betreffende deze pikante zaak: De aanhouding van de Hollandse journalisten toont de nervositeit ten aanzien van getuigen van de niet-grondigheid onderzoek MH17. En dan twittert zij een bijna 5 minuten lang item van het Russische eerste kanaal mee. De Russen weten deze affaire wel op de juiste waarde te schatten waar de Nederlandse staatsjournalisten onder leiding van hun pro-Oekraine bazen maar eventjes de andere kant op kijken.

#Захарова: В задержании голландских журналистов просматривается нервозность Гааги к свидетельствам несостоятельности следствия по #MH17 pic.twitter.com/fRIW371zuX

— МИД России 🇷🇺 (@MID_RF) 12 januari 2017

Geeft de politie Beck en Spekkers morgen materiaal terug?

Stefan Beck en Michel Spekkers hebben vandaag op hun websites hun verhaal gedaan. Michel Spekkers heeft ook gereageerd op de twaalf vragen van David Jan Godfroid, de NOS staatscorrespondent te Moskou. Krijgen Beck en Spekkers hun computers en geheugenkaarten terug. En worden deze door de Nederlandse overheid gehackt?

Het volgende valt op:

Geen advocaat

Terwijl Spekkers op Schiphol zijn spullen gedwongen moest afgeven, werd hem de bijstand van een advocaat ontzegd. Wij kennen de wet- en regelgeving niet. Misschien iemand met meer juridische kennis die hier in de comments iets over wil zeggen.

Cynisme Godfroid en consorten

Laten we maar weer eens positief beginnen: We vinden David Jan Godfroid al weer geruime tijd onder de gegeven omstandigheden als Nederlands staatsjournalist, best goed werk afleveren. Maar nu met deze Oekraïne gerelateerde zaak lijken zijn oude streken weer naar boven te komen. Op twitter komt hij met twaalf best agressieve vragen en opmerkingen in de trant van "waarom denk je dat je nu zo'n gewilde gast bent op de Russische tv?" en termen als oerstom en naief, en of hij wel op zoek is geweest naar Russische inmenging, en of hij denkt ook spullen meegenomen te kunnen hebben van de neergestorte Toepolev met Kerst.

Weinig empathie

Wij hebben van de gevestigde journalisten, dus niet van Godfroid (NOS), niet van Derix (NRC), niet van Bosman enige empathie gezien betreffende het op dubieuze gronden afnemen van het materiaal van Beck en Spekkers. Zij zouden als geen ander moeten weten wat een telefoon, beelden en interviews voor een journalist betekenen. En dus ook het afpakken daarvan. In plaats daarvan krijgen zij hoon. Het zij maar weer genoteerd. Ook sprak iemand op twitter over "het zich laten feteren in de Donbass". Wat willen sommige mensen nou? Dat rebellen journalisten gijzelen en bedreigen waardoor ze niet meer kunnen komen, zoals de rebellen in Syrie doen, die dan weer wel op sympathie uit het westen kunnen rekenen. Of dat ze je gastvrij ontvangen ("feteren", nog beter!) en je -in ieder geval ogenschijnlijk en grotendeels- laten gaan en staan waar je wil??? Volgens Spekkers komt de uitspraak betreffende teruggave van hun materiaal 10 of 11 Januari. Wordt vervolgd.

Artikel Spekkers en Artikel Beck

De schuur waar nog MH17 materiaal zou liggen. Niet het feit dat daar gewoon materiaal ligt te liggen windt de staatsjournalisten op. Maar het feit dat Beck en Spekkers het lef hebben "hun neus daarin te steken" leidt tot ophef en dubieuze in beslagnames in Nederland.

Foto van de website van Stefan Beck, foto van Vladislav Zelenyj. In zijn artikel legt Beck ook goed uit hoe link het is om journalist te zijn. In Oekraine worden lijsten bijgehouden en dat is niet prettig werken, met name ook niet voor Zelenyj. Ook hierover, over deze bedenkelijke Oekraïense praktijken, hebben we Godfroid of zijn collega's weinig gehoord. Beck maakt zich zorgen dat zijn beelden van mensen via Nederland in verkeerde Oekraïense handen komen.

Wat de NOS niet toont over op Schiphol beroofde Nederlandse MH17 journalisten

Terwijl stand.nl vandaag, natuurlijk, ging over mogelijke, vermeende, toekomstige, Russische, beïnvloeding van de Nederlandse verkiezingen, met hard-core Russofoben als Kees Verhoeven (D66) en Peter D'Hamecourt (Staats-NOS) is het op de Nederlandse staats tv en radio erg stil rond de inbeslagname van de spullen en beeld- en geluidsmateriaal van Stefan Beck en Michel Spekkers bij hun terugkomst op Schiphol van de MH17 rampplek in de Donbass.

Voor informatie over hen moeten we weer afstemmen op de Russische televisie (Kanaal Vesti) die het verhaal wel hebben! Wedderom een afgang voor de Hollandse immorele zich zelf verrijkende staatstv.

Stefan Beck vertelt hier op de Russische tv hoe zijn spullen (beeldmateriaal, geluidsmateriaal, geheugenkaarten, note-book, telefoon) afgepakt zijn. Ook vertelt hij op het eind dat hij vreest dat de beelden en gezichten van zijn bronnen die hij anonimiteit toegezegd had, bij de SBU, de Oekraiense veiligheidsdienst, terecht komen.

Het dedain kent geen tijd

Hans de Vreij: "Noemen zich journalist, maar zijn dat niet". Beck is natuurkundige. Wat is Hans de Vreij eigenlijk??

beslag genomen. Noemen zich journalist maar zijn dat niet (Beck is een leraar natuurkunde aan een ROC, Spekkers een veroordeelde oplichter)

— Hans de Vreij (@hdevreij) 8 januari 2017

Wat wel leuk is van de Vreij. Hij geeft BEck een compliment voor zijn Russisch. Hij vindt dit zelfs "te goed". Beck verklaarde dat met zijn cursussen bij Pimsleur. Wellicht een ideetje voor iedereen die toch al onderhuids aan deze taal dacht... Eerste proeflesje gratis.

BREAKING: Politie Schiphol confisceert materiaal Donbass journalisten

Stefan Beck en Michel Spekkers zijn deze kerstvakantie naar de Donbass afgereist om onderzoek te doen naar feiten en omstandigheden rond de MH17 crash. Op twitter is daar opschudding over ontstaan. Met name omdat Michel Spekkers menselijke resten en ander materiaal mee naar Nederland heeft genomen. Hij heeft dat in alle openheid gedaan en ook om ze af te geven aan de authoriteiten in Nederland.

Echter, bij aankomst op Schiphol heeft daar niet enkel de overdracht van deze materialen plaatsgevonden. De authoriteiten hebben direct ook computers, telefoons en ander beeldmateriaal tegen de wil van de journalisten geconfisceerd.

Declaration of confiscation of my material by Dutch authorities
No idea what theyll do with it
Material includes images of anonymous sources pic.twitter.com/B7KYMifW74

— Stefan Beck (@MES_Beck) 8 januari 2017

Eric Donk

Eric Donk heeft het ook wel eens meegemeaakt dat meteriaal in beslag is genomen en dat is toen gewist. Dat belooft niet veel goeds en is een uitermate kwalijke zaak. De mannen zouden wel eens explosief materiaal geschoten kunnen hebben; wellicht ook van getuigen die meer weten over de achtergronden van de crash. Zolang het materiaal niet in zijn geheel is geretourneerd zullen we dat niet weten.

NRC-journalist Steven Derix zurig over Beck en Spekkers

'Ik', 'ik'. Het verhaal van @spekkers over de rampplek van MH17 gaat vooral over Spekkers zelf. pic.twitter.com/9XcHPkg1Fx

— Steven Derix (@StevenDerix) 8 januari 2017

In andere tweets windt Joost Bosman zich erover op dat de de heren "illegaal" Oekraïne zijn binnen gegaan. Bosman hernnert er ook aan dat Spekkers tot circa 2006 problemen heeft gehad met justitie in de VS en Nederland voor onder andere creditcard fraude en oplichting. Opwinding over het door de staat in beslag nemen van het materiaal van Beck en Spekkers hebben we bij Bosman en Derix nog niet gezien.

@joosje @djmoskou Toen het nog echt oorlog was heb ik die gasten niet gezien in Donetsk.

— Steven Derix (@StevenDerix) 7 januari 2017

Heeft iemand Derix of het NRC op enig moment in de tijd in de Donbass betrapt op goede, NATO-onafhankelijke, journalistiek?

@joosje @spekkers @mh17research @djmoskou Ik zit trouwens enorm te wachten op het eerste goede stuk van Michel.

— Steven Derix (@StevenDerix) 7 januari 2017

Het dedain bij de NRC-jongen Derix zit diep. Hij zit te wachten op het eerste goede stuk van Spekkers. Dat moet hij en zijn NRC vooral zeggen, veilig, hoog en droog vanaf zijn plekje in Moskou! Nou, wij zitten ook te wachten op het eerste goede, en vooral onafhankelijke, stuk van Derix!

Graham Phillips

Graham Phillips, die wij kennen van zijn excellente werk nog jl. vrijdag, waar Derix nog en puntje aan kan zuigen, wordt er ook bijgesleept omdat hij met Spekkers een tijdje opgetrokken is. Phillips heeft er maar gelijk een verklaring over uitgegeven.

Conclusie Blik op NOS-journaal

De staats- en concernjournalisten laten zich weer enorm kennen. Het echte nieuws laten ze liggen, negeren ze, playen ze down. Burgerjournalisten vinden ze geweldig als het Bana of Bellingcat betreft. Maar owee als Beck en Spekkers aantonen wat de Nederlandse authoriteiten allemaal laten liggen in de Donbass, dan richten deze goedbetaalde journalisten zich niet op deze authoiteiten, maar op deze mensen die in eigen tijd en met eigen geld hun ding doen.

Stefan Beck. Leraar. Natuurkundige. Heeft in vrije tijd zich de Russische taal machtig gemaakt. Al zijn materiaal kwijt. Op Schiphol afgepakt.

Michel Spekkers. Tot zo'n tien jaar geleden nam hij andere mensen hun spullen af. Heeft daar ook voor gezeten. Nu wordt hem op dubieuze wijze door de Nederlandse staat zijn spullen op Schiphol afgenomen. Gaat iemand daar voor zitten? Gaat Jinek dit maandag oppakken? Of gaat ze weer over vissen en de Mol praten?

En dan nog dit...

#MH17. Secret Service SBU partakes in @JITMH17 on behalf of Ukraine. Fearing our material and sources will fall in their hands.

— Stefan Beck (@MES_Beck) 8 januari 2017

Maar dit is een vreemde situatie. Afspraak was gemaakt voor vrijwillige overdracht. Resultaat van die deal is totale inbeslagname. Triest

— Michel Spekkers (@spekkers) 7 januari 2017