Aanslag op Thierry Baudet was Moordaanslag

We keken zojuist naar het Nederland Kiest debat van "de Kleintjes" op Nederland 1. We zagen een aangeslagen Thierry Baudet en waren geschrokken. Hij hield zich ferm. Het is, en blijft Baudet. Thierry Baudet.

Gewauwel

Hij en zijn team playen de aanslagen op zijn leven down, waar andere politici bijvoorbeeld een fakkel opblazen tot mythische proporties. Op de excuses van de BijEén man vroeg Thierry scherp of de man ook afstand nam van een prominent BijEen partijgenoot die de aanslag had toegejuicht. De man verviel in een politiek gewauwel en nam geen afstand. Wat heb je dan aan zo'n meedeleven? 

Hypocrisie

De hypocrisie viert bij de onbezielden hoogtij. Net als gisteren bij het nu al historische Eén Vandaag debat. Zojuist had een serieuze aanslag plaatsgevonden op een collega, iedereen wist het. Niemand benoemde het. Thierry Baudet werd behandeld op de trauma-afdeling van een Gronings ziekenhuis. De politici (Wilders, Omtzigt, Timmermans, vd Plas, Yesilgöz, Jetten) zeiden niets, de presentator (Pieter Jan Hagens) zei niets. De zaal zei niets. Bizar. 

Nogmaals

We hebben de beelden van de aanslag nogmaals bekeken. Als je met een fles op iemands hoofd slaat en daarna doorgaat, normaal breekt de fles en heb je een vlijmscherp levensgevaarlijk steekwapen, dan is het een moordaanslag.

Bennink en Winkelaar

Onderstaand het artikel van Jan Bennink, ontvangen via Twitter. Lees ook het getuigenverslag van K. Winkelaar die op een meter stond toen de moordaanslag plaatsvond.

Update: zojuist op 21:00 uur BNR nieuws: politie wil niet zeggen of de verdachte alweer vrij rond loopt of niet. Voor de veiligheid van de verdachte. (...)

Kroniek van een aangekondigde dood. Gabriel Garcia Marquez.

Dit is een stuk dat ik niet had willen schrijven. Omdat ik niets liever had gewild, dan dat het niet zou zijn, zoals het is.  Een bericht dat er toch uit moest, omdat ik de illusie koester dat ik door mijn paniek in letterbrokjes uit te kotsen, mijn angst over het internet uit te schreeuwen, ik het zwaard van Damocles kan botten, de dreiging, die gedijt bij nacht en nevel, bij zwijgen en stilletjes toestaan, onschadelijk zou kunnen maken. 

Een stuk geschreven in de hoop dat ik de banvloek zou kunnen breken of in ieder geval iets zou kunnen inscheuren, door de van collectieve schuld doordrenkte deken van het zacht zoemende wespennest af te trekken, door de deksel van de walmende doofpot af te trappen en het gif naar het zonlicht te laten ontsnappen. 

Door het ondenkbare te benoemen, waar schouderophalend Nederland stilzwijgend van uit lijkt te gaan. 

Thierry Baudet, ontkwam gisteren aan een tweede moordaanslag in korte tijd.

De eerste een weggehoonde doodklap met een lood omwikkelde paraplu, onder ogen van de Gentse politie uitgevoerd, ik speculeer, uitgevoerd door een SBU commando met een diplomatiek paspoort. 

Een aanslag die we eigenlijk alweer waren vergeten in de mêlee van deze krankzinnige tijd. 

Een aanslag die je achteraf kunt zien als “laatste waarschuwing” aan de jonge vader, die moedig besloot, met opgevoerde beveiliging, zijn campagne voort te zetten. Geslagen, maar ongebroken. Lachend en lol trappend, met influencers en podcasters. Tot gisteravond, twintig november. 

De tweede aanslag was van een heel andere orde.

Deze was, mijns inziens, bedoeld om te doden. In een bomvolle Groningse kroeg, volgens mij het Golden Fust, waar mijn broer vroeger werkte, zag ik een klein kereltje of een meisje met kort haar, met lange bovenhandse halen, stekende bewegingen maken naar de slaap en halsslagader van Thierry. 

Het wapen, een, al dan niet gebroken, bierflesje.

Dit was geen waarschuwing meer. Dit wat een regelrechte moordaanslag. 

En het is een Godswonder dat Thierry dit heeft overleefd. 

Het is mij wel duidelijk. 

Thierry is volgens mij, na Pim Fortuyn, de tweede bezielde Nederlandse politicus in ruim twintig jaar, die de macht teveel heeft uitgedaagd en te populair werd om te corrigeren door gelijkgeschakelde media, malafide peilers, lasterende journalistjes en driftige opiniemensjes.

Te onaantastbaar, te onomkoopbaar, te ver uitstekend boven de rest en dus veel te bedreigend, naar de smaak van de onzichtbare octopus die de schijndemocratie Nederland al ik weet niet hoe lang, misschien al sinds de gruwelmoord op de gebroeders de Witt, in de ijzeren greep van haar zuignappen houdt. 

De macht die zich oprechte, ongecorrumpeerde oppositie nu eenmaal niet kan veroorloven, omdat de kraan van de Nederlandse beerput, wel eens vol open zou kunnen worden gedraaid en een stuwmeer aan rottende doofpotinhoud over de Nederlandse akkers zou kunnen uitvloeien en recht in hun tronie zou kunnen spetteren.

Een tweede aanslag in twee weken tijd op een politicus!

En Nederland deed na een campagnetijd waarin Forum voor Democratie, compleet werd genegeerd, er opnieuw, ondanks de overduidelijke ernst van de zaak, massaal het zwijgen toe, op enkele verwoed tegen een muur kwetterende twittervogeltjes na. Zelfs de collega partijleiders van Thierry hielden collectief hun snavel, toen hun beurt kwam om te spreken.

Toen zij tegenover de camera’s van het Een Vandaag Debat voor een publiek van miljoenen Nederlanders afstand konden nemen van de gruwelijke aanslag, zwegen zij Thierry liever dood, terwijl hij bij de traumachirurg van het UMCG zijn wonden moest laten hechten.

De stilte was alleszeggend.

Boekdelen sprekend.

Er was geen persalarm. 

In het beklemmende “Crónica de una muerte anunciada”, het meesterwerk van Gabriel Garcia Marquez, is het hele dorp al op de hoogte, van de op handen zijnde dood van Santiago Nasar. De onvermijdelijke, bloederige eerwraak van de broers van de versmade bruid Angela Vicario, die Santiago aanwees als degene die haar maagdelijkheid zou hebben geschonden.

Niemand waarschuwde de jongeman, die doodgemoedereerd door het dorpje, op weg naar zijn einde kuiert. 

Nederland voelt voor mij op dit moment als dat kleine Colombiaanse dorpje. 

Men voelt de dreiging, de grauwsluier en legt zich al zwijgend neer bij het noodlot. 

Zovelen halen onmachtig zuchtend de schouders op en kijken reikhalzend zo ver mogelijk weg, naar één of andere voetbalwedstrijd, Zwarte Piet, of naar de verkiezingsdebatten tussen lood en oud ijzer.

“Had hij maar niet zo’n grote mond moeten hebben”.

Zovelen lijken het verlangen naar een beter Nederland te laten varen, de hoop op “eindelijk iets anders” op te geven , ondergedompeld als men is, in het defaitistisch drog, dat in deze klamme PTSS polder, uiteindelijk iedere gouden halm die boven het maaiveld uitsteekt, toch per definitie wordt afgemaaid.

Lasciate ogne speranza, voi ch’intrate!

Maar ik weiger te zwijgen, zoals zoveel dorpsgenoten. 

Ik zet het liever op een schreeuwen.

En ik weiger de hoop op te geven. 

Ik wil dat wij in een cordon om Thierry heen gaan staan,

zodat hem niks meer kan overkomen.

Ik weiger het hoofd te laten hangen. 

Want Thierry doet dat ook niet, ondanks de hechtingen.

Morgen zijn de verkiezingen. 

En dan stem ik op Thierry. 

En ik hoop jullie ook. 

Laten we zijn stem met de onze beschermen.