We leven in een hele vreemde tijd, maar het is zo mooi om te zien hoeveel geweldige mensen er zijn die wel zien wat er gebeurt en die het linksom of rechtsom ook nog van de daken schreeuwen. Gewoon omdat ze voelen dat ze het moeten doen. Bij die geweldige mensen zitten ook buitenproportioneel veel moedige vrouwen. En eén ervan is Annelies. Wij volgen haar al een tijdje op Twitter. Zij stak haar nek uit bij het koffiedrinken in Apeldoorn en haar commentaar voor het NOS-journaal. Je moet er maar zin in hebben, je moet het maar doen, en dan moet je nog de mazzel hebben dat je goed uit de verf komt, en dat het dan ook nog goed uit de verf komt op het 8-uur journaal. Dat lukte allemaal. De kern van haar verhaal was toen "disproportioneel", en dat was spot on. Wij plaatsen hier integraal haar verhaal dat ze gisteren op haar eigen website publiceerde:
Doodgezwegen: politiegeweld tegen de eigen burger
Waarom demonstreer ik?
Ten eerste demonstreer ik tegen het disproportionele coronabeleid. Ik vind de getroffen maatregelen veel te zwaar voor een virus dat gelijk staat aan een zware griep. Ons hele leven wordt al een jaar beheerst door dit virus en dan vooral door de maatregelen. Ik demonstreer ook voor mijn jonge kinderen, die op dit moment onderworpen worden aan een buitensporig testbeleid. Ik weiger mijn kinderen hieraan bloot te stellen en ze wijs te maken dat ze wandelende besmettingshaardjes zijn. Ik wil niet dat ze zo opgroeien.
Ook demonstreer ik omdat ik de overheid een weg in zie gaan dat zij niet hoort te gaan. Alle facetten in ons leven worden langzaam onder overheidscontrole gebracht. Het gebeurt in kleine stappen, zodat de niet oplettende Nederlander dit niet ziet, maar ik zie Nederland langzaam afglijden naar een dictatuur. De plannen voor een testsamenleving en een coronapaspoort, waarbij je ziek bent totdat je het tegendeel bewijst, zijn voor mij onacceptabel.
Dus daar stond ik gisteren, samen met een zorgmedewerker en een vriend, op het Malieveld. Wat wij hier meemaakten ging alle perken te buiten.
Ooggetuigenverslag
Samen met een bevriende twitteraar en een vriendin uit mijn woonplaats vertrok ik eind van de ochtend richting Den Haag. Wij hoorden van bevriende “koffie drinkers” dat er al heel wat gaande was in Den Haag. Op Plein 1813 zou een hele groep demonstranten al belaagd zijn door de ME en politie. Hier ben ik niet bij geweest, dus ik kan hier verder niets over vertellen.
Wij kwamen aanrijden en ontdekten dat alle straten vlakbij het Malieveld helemaal afgezet waren. We moesten onze auto dus 20 minuten lopen verderop parkeren. Op onze weg naar het Malieveld kwamen we langs de Koekamp, waar klimaatactivisten met deugkapje stonden te protesteren “voor” het klimaat. Van mij mag iedereen protesteren, want dit is een grondrecht. Ik kon echter de gedachte niet onderdrukken dat het wel heel frappant was dat deze mensen zonder politie machtsvertoon in een grote groep, met podium op minder dan 1,5 meter bij elkaar konden komen. Meten met twee maten is politiek Den Haag niet vreemd.
Eenmaal aangekomen bij het Malieveld was het gehele politiekorps al zwaarbewapend aanwezig. Paarden, ME bussen, waterkanon, alles stond klaar. Wat wij op het veld aantroffen was een vrolijk, vredelievend samenzijn. Ik zag een aantal kinderen in een rondo voetballen en er werd her en der wat muziek gespeeld. Geen enkele dreiging of agressie was er te bespeuren. Ik schat in dat er tussen de 5000 en 10.000 mensen aanwezig waren. De bedoeling van deze “koffie drinkers” is samenzijn van 14:00 tot 16:00, om daarna weer vredig te vertrekken. Ik sprak hier een aantal mensen die mij herkenden van twitter en heb een aantal video’s opgenomen. Er was geen vuiltje aan de lucht.
Politiegeweld
Net als bij de vele demonstraties op het Museumplein ging de politie rond 15:30 opeens omroepen dat de demonstratie ontbonden was. Waarom het de 1,5 uur daarvoor wel toegestaan was om met meer dan 200 mensen op het veld, waar normaal 75.000 mensen op kunnen, te staan bleef onduidelijk. De grote groep protestanten begon te scanderen: “4 uur, 4 uur, 4 uur!”, even leek er niets te gebeuren.
Met volle vaart kwam er opeens 1 politiewagen het veld op rijden, heel dicht langs alle demonstranten. Toen de schuifdeur van de bus open ging kwamen daar een tiental politiemensen uitgerend terwijl ze wild om zich heen sloegen. Hier was geen enkele aanleiding voor, zij begonnen met het geweld. Een paar seconden later kwam het hele bataljon ME-ers het veld opgerend alsof ze in oorlog waren, ook kwamen de paarden er al gelijk aan. Ik heb samen met mijn vriendin keihard moeten rennen naar de rand van het veld, de langzamere mensen kregen keiharde stokslagen op hun hoofd en ledematen.
Wij bevonden ons aan de zijkant van het Malieveld toen ik op 30 meter afstand een persoon voor een ME-bus geduwd zag worden door een Romeo. De video hiervan is later viraal gegaan. Hier ben ik zo ontzettend van geschrokken dat mijn eerste reactie was om daar op af te rennen. Halverwege kwam ik tot de ontdekking dat er weer paarden op ons af kwamen gerend, inclusief een paar ME bussen op volle vaart. Zij hebben ons tot ver buiten het Malieveld opgejaagd. Mijn vriendin en ik zijn op de middenberm van een autoweg beland omdat een bus vol Romeo’s hard achter ons aan reed en ze naar ons wezen. Dit was zeer dreigend en beangstigend.
Op een gegeven moment kwamen we in een lopende stoet mensen terecht, we waren wat verdwaald en op zoek naar onze auto en verdwenen twitter vriend. Er kwamen toen 4 ME-bussen langs ons rijden, waarna opeens een schuifdeur open ging en er twee onschuldige mensen in de bus gegooid werden. Dit waren doodnormale mensen, die geen vlieg kwaad deden. Mijn vermoeden is dat ze dit doen om angst aan te jagen. Een andere verklaring heb ik daar niet voor.
We hebben onze verdwenen vriend uiteindelijk gevonden en zijn op weg gegaan naar onze auto. We troffen bij Den Haag centraal een groot cordon ME-ers aan, we konden er niet langs. Onze vriend vroeg aan een van hen of we er langs mochten om naar onze auto te gaan. Als antwoord kreeg hij een wapenstok in zijn ribben. Totaal onnodig politiegeweld.
Goedkeuring en doodse stilte
Zoals gewoonlijk wordt er bij grotere gebeurtenissen tijdens deze coronacrisis weer een heel blik aan trollen opengetrokken op social media. De verwensingen vliegen je om de oren als je de waarheid over de gang van zaken op social media post. Wat ik erg zorgwekkend vind zijn alle mensen die applaudiseren voor dit buitensporige geweld. Lachen als er een “wappie” neergeknuppeld wordt. Ik zou dit nooit kunnen begrijpen. Hebben zij dan niets geleerd van de geschiedenis? Dat het fout is om een groep mensen te dehumaniseren? Waar is de uitdrukking: “Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen” gebleven?
Doodstil was het bij de NPO, op het 8 uur journaal van zondag 14 maart werd niets getoond over het geweld. Aan het politiegeweld in Londen bij een wake voor de vermoorde Sarah Everard werd wel aandacht besteed, opvallend. Waar de Daily Mail een heel artikel, inclusief foto’s en video’s, besteed aan het buitensporige Nederlandse politiegeweld, blijft de NPO zwijgzaam. Ssssst, gewoon doen alsof het er niet is, dan gaat het vast snel weg.
Ook vele politici bleven stil. Waar Sigrid Kaag de mond vol heeft over vrijheid, vrouwenrechten en gelijkheid, keurt ze met haar stilzwijgen het neerknuppelen van vreedzame demonstranten goed. Ook van de VVD, Christenunie, CDA, PVDA, GroenLinks, SP, PVDD en zelfs de PVV, heb ik niets vernomen. Schandalig.
De intimidatie en het geweld heeft mijns inziens maar een reden. De overheid wil ervoor zorgen dat demonstranten een volgende keer eieren voor hun geld kiezen. Dat ze angst hebben om nog te komen. In een normaal functionerende democratie houdt de politie zich aan de normen die gelden bij een demonstratie. Zo mag er volgens Amnesty NL geen geweld gebruikt worden tegen iemand die enkel demonstreert. De politie moet ook vreedzame demonstranten beschermen en het welzijn en de gezondheid waarborgen. Dit is op het Malieveld niet gebeurd. De manier waarop er geacteerd is door het politiekorps past bij een dictatoriaal land. Hier moet intensief onderzoek naar gedaan worden.
Ik moet toegeven: ik ben geïntimideerd en er is mij angst aangejaagd. Ik heb gisteren en vandaag enkele tranen moeten laten. Niet omdat ze me zo bang gemaakt hebben dat ik niet meer durf, maar omdat ik mijn eigen land zie afglijden naar een (medische) dictatuur. Ik geef niet op, wij geven niet op. Het sterkt ons alleen maar in de overtuiging dat wij op moeten komen voor de vrijheden die ons in kleine stapjes afgenomen wordt.
Dus ik huil, ik veeg m’n tranen af en ik zet het inspirerende nummer “cloudbusting” nog eens op. We zullen doorgaan.
“But every time it rains
You’re here in my head
Like the sun coming out
Ooh, I just know that something good is gonna happen
I don’t know when
But just saying it could even make it happen”
